Γαλατικό Γλεντάκι
Τους αγαπάμε τους Αμερικάνους (γι’ αυτό δεν μας απασχολεί που είναι Αμερικάνοι), αλλά ξέρουμε ότι, για να μην μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, χρειάζεται μια ορισμένη ποικιλία στο νουάρ, στις τρικολόρ αποχρώσεις του, κι έτσι αποφασίζουμε και προτείνουμε δυο γενναία πακέτα, γαλλικά, και ένα ακόμα, βελγικό αυτό, για τη χώνεψη.
Γιατί μας αρέσουν αυτοί οι τύποι, η γονιμοποιός φαγούρα με τις προδομένες ιδέες της Αριστεράς, ο αναθεματισμένος ο Μάης του ’68 και τα φαντάσματα του Μαρξ (και όλων των άλλων), η σιωπηλή σταυροφορία του ενός ανδρός, η σκρόφα πολιτική, και οι πλαστές επιταγές της Ιστορίας.
Πρώτος μεταξύ, ίσως, ίσων, ο Ζαν-Κλωντ Ιζζό, με την Τριλογία της Μασσαλίας, που κάποτε κυκλοφορούσε σε τρία βιβλία ξεχωριστά, όταν ανακάλυπτα, εγώ τουλάχιστον, το φθινόπωρο του 2005, ότι οι ήρωες του νουάρ, εκτός από σπαρακτικοί, μπορεί να είναι και παράφορα συναισθηματικοί, καθώς και αρκετά γαλαντόμοι ώστε να πίνουν και (ή μόνο) Λαγκαβούλιν, πασχίζοντας να σώσουν κορίτσια, και πολιτείες, που ξεστράτισαν.
Στη διαδρομή, καταθέτουν μια μαρτυρία πολύτιμη. Εξάλλου: «Μόνο οι ποιητές μιλάνε έτσι. Η ποίηση όμως, ποτέ δεν προσφέρει εγγυήσεις. Μαρτυρική κατάθεση είναι. Για την απελπισία. Για τις ζωές που τις χαρακτηρίζει η απελπισία. Και ποιος να ήταν άραγε αυτός που μου ’σπασε τα μούτρα;».
Κι άλλη μια τριλογία, έγχρωμα μαύρη, του Μωρίς Αττιά, που παρακολουθεί την Ιστορία σε «χρόνο πραγματικό», και ανηφορίζει, απ’ το Αλγέρι ως το Παρίσι, σε ένα ιλιγγιώδες σελιλόιντ, κι ας μας τσακίζει, καμιά φορά, τα νεύρα, μ’ αυτή τη μανία του για τον κινηματογράφο.
Ο τύπος δεν μπορεί να μιλήσει ούτε για τον καιρό δίχως αναφορές στο σινεμά –μεταξύ μας, όμως, πώς είναι δυνατό να μιλήσεις για τον καιρό χωρίς κινηματογραφικές αναφορές;
« – Πάμε μια βόλτα. Άκουσα ότι οι κοκκινοφρουροί θα παρελάσουν στην πλατεία Ζαν-Ζωρές.
– Ε! Γιατί;
– Επειδή la Cina e vicina, Η Κίνα είναι κοντά, αν προτιμάς.
– …
– Είναι μια ιταλική ταινία του Μάρκο Μπελλόκιο.
– Δεν μας χέζεις με τις ταινίες σου!
– Με κρατάνε ζωντανό, όχι όπως οι ποιητές που σου χαλάνε το κέφι σε λιγότερο από δυο…
– Κάνει κρύο;»
(Το δείγμα διαλόγου, από την Κόκκινη Μασσαλία).
Τέλος, Οι Σειρήνες της Αλεξάνδρειας, ντεμπούτο του γαλλόφωνου Βέλγου Φρανσουά Βιρτς, που μας θυμίζει ότι, πολύ συχνά, το πιο σημαντικό πρόσωπο σε τέτοια έργα είναι η Πόλη (εν προκειμένω, οι Βρυξέλλες του 1980) και που μας ξεναγεί δίχως βία στο βίαιο κόσμο των σκίνχεντ, στο ζοφερό παρελθόν των δοσίλογων, στις εθνοτικές διαμάχες του Βελγίου.
Ξεχωρίζω τη στιγμή μεταστροφής του επιθεωρητή Μαρσιάλ ο οποίος εγκαταλείπει την Ακροδεξιά επιτάσσοντας ένα τσιγάρο. «Το πρώτο της ζωής του… Το τσιγάρο έχει πικρή γεύση. Άφιλτρο, βέλγικος καπνός, μαύρος σαν πίσσα. Μαζί με τον καπνό που εκπνέει βήχοντας, ξεφορτώνεται και μια υγιεινή ζωή, συγκροτημένη από σπορ, φυσική άσκηση και εγκράτεια».
Πολύ μ’ άρεσε αυτό, γιατί με παρέπεμψε σε μιαν εμμονή μου, σύμφωνα με την οποία ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώνει οριστικά εκείνη τη στιγμή, μετά που τα τινάζει ο Αδόλφος, όταν ένας απ’ τους αξιωματικούς του (θυμηθείτε την έξοχη ταινία Πτώση) ανάβει ανακουφισμένος τσιγάρο –αφού ο Φύρερ που το απαγόρευε, είναι, επιτέλους, νεκρός.
Αυτά προσώρας, και καλή μας διασκέδαση, κατά προτίμηση με ένα τροφαντό αγριογούρουνο, κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό του Σεπτεμβρίου.
Jean-Claude Izzo, Η Τριλογία της Μασσαλίας [Το Μαύρο Τραγούδι της Μασσαλίας, μτφρ. Ριχάρδος Σωμερίτης, Το Τσούρμο, μτφρ. Αλέξης Εμμανουήλ, Solea, μτφρ. Ριχάρδος Σωμερίτης] Πόλις / Maurice Attia, Το Μαύρο Αλγέρι, μτφρ. Μαρία Μηλολιδάκη, Η Κόκκινη Μασσαλία, Παρίσι Μπλουζ, μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη, Πόλις / Francois Weerts, Οι Σειρήνες της Αλεξάνδρειας, μτφρ. Αριάδνη Μοσχονά, Πόλις.
KM
* * *
Greeks Do it Better!
Οι Σημαίες Δεν Ανεμίζουν τη Νύχτα / Έχουνε Όλοι Κακούς Σκοπούς/ Έχετε 9 Κοινούς Φίλους/ Έγκλημα στην Ταξιαρχία/ Όλοι Μπορούν Να Κάνουν Φόνο/ Τα Χέρια της Αφροδίτης/ Το Ρομάντζο των Καθαρμάτων/ Καβαφικοί Φόνοι/ Μυστική Οργάνωση «Τετρακτύς»/
Στέλιος Παπαγρηγορίου/ Χίλντα Παπαδημητρίου/ Νίκος Βουτσινάς & Έφη Λαμπρινίδου/ Σπύρος Λίγκας/ Ανθή Λεκάτη/ Γιάννης Μαρής/ Ιερώνυμος Λύκαρης/ Θοδωρής Παπαθεοδώρου/ Αργύρης Παυλιώτης
Η γυναίκα πίνει αργά μια μπίρα κι έχει δίπλα της ένα γεμάτο σφηνάκι με χρυσαφί υγρό, πιθανότατα ουίσκι ή κονιάκ. Το πρωινό των πρωταθλητών. Μπίρα με ουίσκι./ Ο Φάνης ήταν λάτρης του Πουλικάκου, και στην αρχή προσπαθούσε να στρέψει τον Απόστολο σ’ έναν καθαρόαιμο ροκ ήχο, σαν αυτόν του Εξαδάκτυλου./ Έκανε πάντα του κεφαλιού της, δίχως να λογαριάζει ποτέ τι θα έλεγαν οι κακές γλώσσες. Ακόμα και να διατηρεί παράνομο δεσμό με ένα συγγραφέα. Για μια γυναίκα της τάξης της αυτό από μόνο του ήταν σκάνδαλο./ Η φωνή της είναι σπασμένη. Πάει να σβήσει το τσιγάρο στο τασάκι δίπλα της, αλλά το χέρι της τρέμει τόσο που το τασάκι αναποδογυρίζει και ο καναπές γεμίζει στάχτες και αποτσίγαρα. Τα μαζεύει νευρικά, με τα χέρια της έτοιμα να πετάξουν και το τασάκι και τ’ αποτσίγαρα στον τοίχο απέναντι./ Σταμάτησε να ανησυχεί, κοιμόταν καλύτερα και πιο ήρεμα. Ώσπου μαθαίνει ότι καταφτάνει στα μέρη μας ένας παλιός του γνωστός. Ο περίφημος συγγραφέας. Και θεωρεί ότι ήρθε η ώρα να αναμετρηθεί μαζί του, να αποκαταστήσει την αξιοπρέπειά του, να επανορθώσει./ Ύστερα από την πρώτη επαφή με τον Χαμάρατο, ο ψευτο-Ελβετός Φρήντριχ Ντύπερματ περίμενε. Το τηλεφώνημα όμως του Χαμάρατου άργησε να ’ρθει. Ήρθε όταν πια ο πράκτορας του ισραηλινού γραφείου εγκληματιών πολέμου είχε αρχίσει να ανησυχεί. Ο Χαμάρατος τηλεφώνησε από έναν εξωτερικό θάλαμο./ Κι όμως, συνέβη το αναπάντεχο: Ούτε δύο εικοσιτετράωρα δεν είχαν περάσει από τη συνάντησή μας, και η συγγραφεύς Βανέσσα Λαλουδάκη ακολούθησε το δρόμο που χάραξαν επιφανείς αυτόχειρες λογοτέχνες, αλλά και πασίγνωστοι ήρωες και ηρωίδες αριστουργημάτων της παγκόσμιας λογοτεχνίας: τράβηξε μόνη της την αυλαία και σφράγισε το πέρασμά της από αυτή τη ζωή με μια ενέργεια που κανείς δεν περίμενε ότι θα γεννούσε η καλπάζουσα φαντασία της./ Το πτώμα του Ιάσονος Βράνη τσουλούσε αθόρυβα στο πεζοδρόμιο, καθώς ο άντρας το τραβούσε με προσοχή προς το αμάξι του, έχοντας κατά νου να τσιμεντάρει τα πόδια και να το φουντάρει στα νερά του Σαρωνικού./ Λίγο αργότερα, κατά τις δέκα και μισή, χτύπησε δυνατά η πόρτα μου, άνοιξε απότομα και εμφανίστηκε η Τζίνα, η κόρη της ντετέκτιβ Λιλίκας που την αντικαθιστούσε στο γραφείο. Χωρίς να τηρήσει κανέναν, έστω και στοιχειώδη κανόνα καλής συμπεριφοράς, μου ανακοίνωσε πως ο βοηθός της φαρμακοποιού, που της είχα αναθέσει να παρακολουθήσει, είναι νεκρός. Σκοτώθηκε σε τροχαίο την προηγούμενη μέρα, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, καθώς κατέβαινε από το Πανόραμα στην πόλη με τη μοτοσικλέτα του.
Νεφέλη/ Μεταίχμιο/ Γαβριηλίδης/ Πόλις/ Μελάνι/ Άγρα/ Καστανιώτης/ Ψυχογιός/ Μεταίχμιο
ΓΙΜ
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
