Ο Λάκης Λαζόπουλος και τα περσινά ξινά σταφύλια

Πού πήγε το παλιό γάργαρο γέλιο;

Ας το παραδεχθούμε, κι ας πάει και το παλιάμπελο: ο χρόνος είναι αδήριτος για όλους. Για επιφανείς, αφανείς, ηθοποιούς, διασκεδαστές και κοινό. Όταν πιστεύεις ότι μπορείς να τον παγώσεις διαπράττεις το ασύγγνωστο λάθος να επαναλαμβάνεσαι. Ο Λάκης Λαζόπουλος επέστρεψε χθες (20/11) στην ελληνική τηλεόραση έπειτα από έξι χρόνια απουσίας, ωστόσο σου έδινε την εντύπωση πως για τον ίδιο ήταν μόλις χθες. Μόνο που το χθες έχει παρέλεθει.

Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο του έλειψε η τηλεόραση του ιδίου και λιγότερο σ’ εμάς. Ήδη από την τελευταία του, αμιγώς πολιτική εμφάνιση, είχε εκτεθεί αρκετά. Για όσους δεν θυμούνται ήταν τότε που το Αλ Τσαντίρι έγινε ουσιαστικά μια πολιτική εκπομπή με διασκεδαστικό επίχρισμα και με τον πρωταγωνιστή του να ξιφουλκεί κατά των μνημονιακών δυνάμεων και να τάσσεται αναφανδόν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.

Τώρα που παρήλθαν όλα και γράφτηκαν στα κατάστιχα της ιστορίας, ο Λάκης εμφανίζεται σαν να του ήρθε επιφοίτηση. Δεν είναι κακό να αλλάζει απόψεις ο άνθρωπος. Ο Μανόλης Αναγνωστάκης είχε πει το εμπνευσμένο «γηράσκω αεί αναθεωρών». Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα αναθεωρημένο τηλεοπτικό προϊόν, αλλά για ένα πρόχειρο ανακάτεμα που περιλαμβάνει τα ίδια υλικά και σχεδόν τα ίδια πρόσωπα. Οσο για την «πολεμική» εκ του ασφαλούς κατά των εξουσιαστών, έπαψε προ πολλούς να βγάζει γέλιο.

Κάποιοι, ελλείψει σοβαρής αντιπολίτευσης, θεωρούν πως ο Λαζόπουλος είναι ο αντίλογος στην ομογενοποιημένη τηλοψία. Μα, τότε ας κάνει μια καθαρή πολιτική εκπομπή για να κριθεί κι αυτός αναλόγως. Αυτό το περίεργο αμάλγαμα από παλιούς Μήτσους, ανέκδοτα (τα περισσότερα καμένα), βίντεο με τη βοήθεια του ΑΙ (ο μόνος νεωτερισμός), μουχλιασμένες ατάκες για τον Άδωνι Γεωργιάδη (λες και δεν φτάνει ο ίδιος με όσα κάνει) και σκετς για την ακρίβεια δεν πείθει.

Ωραία, και; Πώς ακριβώς θα νοηθεί αυτό το σόου; Ως διασκεδαστικό; Ως πολιτικό; Ως κοινωνικό; Ο Λαζόπουλος, που είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος και πραγματικά άξιος καλλιτέχνης, θα πρέπει να καταλάβει πως τα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που εμφανίστηκε με τους Μήτσους φέρνοντας άλλον αέρα στη χαροκαμένη ελληνική τηλεόραση. Τον πήρε κι αυτόν το κύμα; Θεώρησε πως μπορεί να κάνει κριτική επ’αόριστον ωσάν να του δώσαμε το δικαίωμα να το κάνει αντί ημών;

Κάποτε, οι δρόμοι άδειαζαν τη μέρα που είχε την εκπομπή του. Τα μηχανάκια άγγιζαν το 60% και βάλε. Τώρα φτάνει έως το 25-30% και θεωρείται επιτυχημένος. Μόνο που κάποιος (πολύς) κόσμος αποχώρησε. Μην την πάθει και ο Λαζόπουλος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που θα έχει να θυμάται τα 30άρια και 40άρια που κάποτε έπαιρνε, ενώ τώρα κινδυνεύει να πέσει κάτω από το 5%.

Ακόμη και το χιούμορ έχει αλλάξει στις μέρες μας. Υπάρχουν νέα φυντάνια που λένε πράγματα φρέσκα που κάνουν γκελ στους νέους. Σε αντίθεση με τον Λαζόπουλο που μπορεί να προκαλέσει γέλιο κυρίως στους άνω των 50. Αν παρατηρούσες το ακροατήριο που βρέθηκε στο ζωντανό του σόου θα διαπίστωνες πως το target group του ολοένα και μεγαλώνει σε ηλικία. Όπως, όμως, γερνούν οι θεατές έτσι παλιώνουν τα αστεία και οι ιδέες.

Μέσα σ’ αυτά τα έξι χρόνια απουσίας από την τηλεόραση, κι αφού φάνηκε πως ήθελε να επιστρέψει, θα έπρεπε ο Λαζόπουλος να βρει κάτι νέο να παρουσιάσει. Όχι να ανακαλύψει την πυρίτιδα, αλλά όχι και να μας παρουσιάζει την… πενικιλίνη ως κάτι νέο. Ε, δεν είναι. Πώς να το κάνουμε; Επαναπαύθηκε κι αυτός στα γνωστά. Αρκέστηκε στα ειωθότα. Μόνο που όλα αυτά είναι πισωγήυρισμα και όχι βήμα προς τα μπρος. Τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία, θέλοντας και μη, αυτό το βήμα το έχει κάνει. Μήπως οι καλλιτέχνες θα έπρεπε να προηγούνται κι όχι να έπονται;

Διαβάστε ακόμα: Τα νεο-δεξιά σταγονίδια.

TAGS :
Λαζόπουλος Πολιτική σάτιρα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook