Ο retro-glam κόσμος του Βίνσεντ Πίτερς

Κινηματογραφική ατμόσφαιρα, διαχρονικότητα, ελευθερία, αποθέωση της γυναικείας ομορφιάς. Ο μεγάλος Γερμανός φωτογράφος μάς μεταφέρει σ' ένα σύμπαν κάπου μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Στην πρώτη του συνέντευξη στην Ελλάδα, μιλάει στην Ελισάβετ Κατσαμάκη για το «φως αναμεσά μας», τη διεθνή καριέρα, τους σταρς και τον... Ζορμπά.

7

Μόνικα και Βίνσεντ. | Ο ωραίος Vincent Peters. ( photo credit: vincentpetersphotography)

1

Natalia Vodianova και Charlize Theron. (photo credit: vincentpetersphotography)

Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον Vincent Peters στο Παρίσι το 2012. Aυτός ο τόσο μετριόφρων άντρας, με την πολύ προσγειωμένη φιλοσοφία ζωής, είναι ένας από τους τοπ φωτογράφους μόδας και διασημοτήτων στον κόσμο. Ο «γνώστης του φωτός», όπως έχει χαρακτηριστεί, διάσημος για την τεχνική του με το φυσικό φως και τις κινηματογραφικές του λήψεις, ο αγαπημένος Γερμανός φωτογράφος της Vogue, του Numero, του GQ και του Χόλιγουντ, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εισαγωγή. Ο κύριος Πίτερς είναι ο φωτογράφος πίσω από τα συγκλονιστικά πορτρέτα προσωπικοτήτων όπως η Αντζελίνα Τζόλι, Σαρλίζ Θερόν, Μόνικα Μπελούτσι, Ντείβιντ Μπέκαμ, Τζον Μάλκοβιτς, Σίντι Κρόφορντ, Ζιζέλ, Αντριάνα Λίμα και πολλών άλλων: ο κατάλογος των A-list stars είναι ατελείωτος.

Το πρώτο του βιβλίο, «Το φως ανάμεσά μας» (The Light Between Us), συγκεντρώνει τη δουλειά δύο δεκαετιών μιας σπουδαίας καριέρας. Στην πραγματικότητα, ο άντρας πίσω από το διεθνές lifestyle και τις παγκόσμιες επιτυχίες είναι ένας ήρεμος καλλιτέχνης που επέλεξε να ζει σε ένα σπίτι κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής στην Ίμπιζα, μεταμορφώνει τους σουπερστάρ σε χαρακτήρες από την ταινία “Ζορμπάς” και ονειρεύεται το φως σαν νότα συναισθηματικής μελωδίας.

2

Adriana Lima και Irina Shayk. (photo credit: vincentpetersphotography)

Σας έχουν χαρακτηρίσει «γνώστη του φωτός». Τι σημαίνει το «φως» για εσάς και πώς επηρέασε την απόφασή σας να ονομάσετε το βιβλίο σας «Το φως ανάμεσά μας»;
Στη δουλειά μου, γνωρίζω ανθρώπους, ενδιαφέροντες ανθρώπους. Νομίζεις ότι τους ξέρεις, πολύς κόσμος τους ξέρει, έχεις πάντα προσδοκίες απ’ αυτούς, αλλά όταν τελικά τους γνωρίζεις από κοντά είναι διαφορετικοί. Οι εικόνες δεν μιλάνε, δεν έχουν κίνηση, δεν έχουν λόγια. Πάω πίσω στο ξενοδοχείο μετά από μία φωτογράφιση και το μόνο που παίρνω μαζί μου είναι το φως ανάμεσα σ’ εμένα κι εκείνους τους ανθρώπους που έχω φωτογραφίσει. Μέσα από αυτό το φως προσπαθώ να τους θυμηθώ, προσπαθώ να τους καταλάβω, ποιοι είναι, τι περνάνε, τι τους έκανε παράδειγμα για άλλους ανθρώπους. Έχουν γίνει αυτό που επιθυμούσαν; Πολλοί απ’ αυτούς αντιμετωπίζουν δύσκολα τη φήμη τους, κάποιες φορές τους χειραγωγεί αντί να χειραγωγούν αυτοί εκείνη. Το φως μεταξύ μας είναι η ανάμνηση από τη συνάντησή μας. Στη φωτογράφιση δεν έχω λόγια, έχω σκιές. Σ’ αυτές τις σκιές προσπαθώ να δημιουργήσω ένα πορτρέτο που μοιάζει προσωπικό, ενώ ταυτόχρονα προσπαθώ να τους σεβαστώ γι’ αυτό που είναι. Περπατάω σε μια λεπτή γραμμή.

Τι σημαίνει η φωτογραφία για εσάς; Τι σας οδήγησε στο να ακολουθήσετε αυτό το μονοπάτι στη ζωή;
Μπορώ να κάνω μόνο ένα πράγμα στη ζωή μου και αυτό είναι η φωτογραφία. Δεν ήμουν καλός στο σχολείο, δεν πήγα πανεπιστήμιο, είχα μόνο τη φωτογραφία. Ήταν το μόνο μονοπάτι που θα με έβγαζε έξω από όλο αυτό. Απλώς πήγα στην Νέα Υόρκη και έγινα φωτογράφος. Δεν υπήρχε πραγματική επιλογή, ήταν ο μόνος δρόμος. Φωτογραφίζω από όταν ήμουν 15 ετών. Είναι σαν ένας γάμος, σαν ένα κορίτσι που παντρεύτηκε σε μικρή ηλικία και δεν πρόλαβε να δει τι υπήρχε εκεί έξω. Ένας φίλος μου, που είναι επίσης φωτογράφος, μου λέει «πάντα υπάρχει μία φωτογραφία». Και έχει δίκιο, πάντα υπάρχει μία φωτογραφία να τραβήξεις, απλώς πρέπει να βρεις πού είναι.

3

“Nudes” | “The Apartement”. (photo credit: vincentpetersphotography)

Είναι αυτή η ιστορία που οι άνθρωποι δεν βλέπουν που κάνει συναρπαστική μία φωτογραφία, και αυτό είναι το προσωπικό στυλ του φωτογράφου, είναι ο κόσμος του που δεν φαίνεται που κάνει τους ανθρώπους να θέλουν να τον μάθουν.

Στην δουλειά σας, μεταμορφώνετε όλες τις γυναίκες σε σειρήνες, μούσες από μία παλιά εποχή του Χόλιγουντ. Ποιες ήταν οι γυναίκες που σας συνάρπαζαν προτού μπουν στο φωτογραφικό πλατό; Ήταν ο χαρακτήρας τους ή η εμφάνισή τους που δημιούργησε μια αυθεντική φωτογραφία;
Σίγουρα ο χαρακτήρας τους. Δεν υπάρχει εικόνα μόλις μπεις στο πλατό, υπάρχει μόνο ένας άσπρος χώρος. Κάποιες φορές βρίσκονται 20 ή 30 άνθρωποι, μάνατζερ, σύμβουλοι, και μετά οι διάσημοι άνθρωποι μπαίνουν μέσα, κάποιες φορές είναι λιγότερο από ό,τι περίμενες. Έχεις μία ιδέα στο μυαλό σου, δεν πρόκειται όμως γι’ αυτό που βλέπεις. Είναι αυτή η ιδέα που οι άνθρωποι σχηματίζουν όταν δεν βλέπουν την εικόνα πια, και αυτό είναι που πρέπει να ελέγξεις. Δεν σχετίζεται με το τι έχει πάνω της μία φωτογραφία, είναι το τι θυμούνται οι άνθρωποι από τη φωτογραφία αφού γυρίσουν τη σελίδα, αυτό που μένει, το οποίο είναι πολύ προσωπικό. Είναι αυτή η μελωδία που θυμάσαι, αυτό με ενδιαφέρει.
Αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν με την κάμερα και είναι αυτή η μαγεία που εκπέμπουν που τους κάνει τόσο όμορφους. Υπάρχει μία ταινία που λέγεται “Vie privée” με την Μπριζίτ Μπαρντό, είναι χορεύτρια και κάποιος την τραβάει φωτογραφίες, κοιτάζει τις εικόνες και η φωνή λέει ότι κάτι έγινε μεταξύ εκείνης και της μηχανής που είναι αλησμόνητο. Περί αυτού πρόκειται, κάποιοι άνθρωποι είναι απλώς αξέχαστοι. Είναι πολύ δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά έτσι κάπως δουλεύει. Κάποτε φωτογράφιζα την Πηνέλοπε Κρούζ. Υπήρχαν 10, 15 πολύ όμορφες Ισπανίδες και μία χορεύτρια φλαμένκο, μία πολύ όμορφη και εντυπωσιακή γυναίκα. Μετά, μπήκε μέσα η Πηνέλοπε και κατευθύνθηκε στην κάμερα, ο φωτισμός ήταν ίδιος, απλώς υπήρχε κάτι άλλο: υπήρχε προσωπικότητα, κάποια που ήθελες να γνωρίσεις. Η διαφορά της χορεύτριας φλαμένκο από την Πηνέλοπε, η οποία ήταν μια μητέρα 40 χρόνων με δύο παιδιά, ήταν ότι η Πηνέλοπε μπορούσε να μεταμορφωθεί σε κάτι που, ονόμασέ το όπως θες, πες το θεότητα, ό,τι κι αν ήταν στη φαντασία των ανθρώπων. Νομίζω είναι συναρπαστικό να το βλέπεις αυτό.

4

Rianne Ten Haken | Alyssa Miller. (photo credit: vincentpetersphotography)

Ο διεθνής χώρος της μόδας και το Χόλιγουντ είναι γνωστοί ως οι πιο σκληροί χώροι στον κόσμο για να πετύχεις. Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να πετύχετε τοπ διεθνή καριέρα και τι θα συμβουλεύατε τους φωτογράφους που τώρα ξεκινάνε;
Δεν έχω ιδέα πώς έκανα καριέρα. Νομίζω είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ακριβώς τι περιμένουν οι άνθρωποι από σένα και να τους το δώσεις, γιατί είσαι εκεί γι’ αυτόν το λόγο. Λέω ιστορίες, και πρέπει να ξέρεις να λες καλές ιστορίες. Η ιστορία πίσω από την κάθε φωτογραφία είναι σαν μια ταινία, υπάρχει κοινό. Πιστεύω πως πρέπει να είναι πολύ ξεκάθαρο γιατί είσαι εκεί, να μην μπερδευτείς ότι είσαι ένας μεγάλος καλλιτέχνης ή ό,τι άλλο μπορεί να νομίζεις ότι είσαι. Η φωτογραφία είναι το τι παίρνεις ως ανάμνηση, πρέπει να ξέρεις τι είναι αυτό που παίρνεις. Πρέπει να πεις μια ιστορία, πρέπει να δώσεις ένα μήνυμα, το κοινό σου πρέπει να αισθανθεί μέρος αυτής της ιστορίας. Η πιο σημαντική πτυχή του να είσαι φωτογράφος είναι όχι το τι δείχνεις με την εικόνα σου, αυτό που μετράει είναι τι πρόκειται να δείξεις. Οι άνθρωποι θέλουν να ξέρουν τι κρύβεται πίσω από την εικόνα. Υπάρχει ένας κόσμος πίσω από την εικόνα που εσύ ξέρεις και οι υπόλοιποι είναι περίεργοι να ανακαλύψουν. Πρόκειται γι’ αυτόν τον κόσμο που δεν φαίνεται, αν δείξεις τα πάντα δεν θα υπάρχει ενδιαφέρον. Όπως ένα κορίτσι που κρύβεται κάτω από μία κουβέρτα, θες να μάθεις τι κρύβει, θες να μάθεις αυτό που δεν μπορείς να δεις. Είναι αυτή η ιστορία που οι άνθρωποι δεν βλέπουν που κάνει συναρπαστική μία φωτογραφία, και αυτό είναι το προσωπικό στυλ του φωτογράφου, είναι ο κόσμος του που δεν φαίνεται που κάνει τους ανθρώπους να θέλουν να τον μάθουν, να επενδύσουν σε αυτόν, να αναμένουν την επόμενη φωτογραφία, το επόμενο βιβλίο. Απλώς πρέπει να φροντίσεις ο κόσμος σου να είναι ανέπαφος, πολύ περίπλοκος.

Έχετε μια ξεχωριστή αγάπη για την Ελλάδα και την Ιταλία. Τι είναι αυτό στον Ζορμπά που σας εμπνέει τόσο;
Οι γονείς μου πήγαιναν διακοπές στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’60, όταν ακόμα οι τουρίστες χαιρέταγαν ο ένας τον άλλο με χειραψία στη Μύκονο. Ξέρετε, το ενδιαφέρον κομμάτι της φωτογραφίας είναι η ψυχανάλυση, μαθαίνεις πολλά για τον εαυτό σου τραβώντας φωτογραφίες. Εγώ ανακάλυψα ότι ήμουν πολύ επηρεασμένος από το μεσογειακό κόσμο, και οι περισσότεροι χαρακτήρες μου στο δικό μου κόσμο έβγαιναν από την αγαπημένη μου ταινία, τον Αλέξη Ζορμπά, ή από τις παλιές ιταλικές ταινίες. Και ξαφνικά βλέπεις αυτό και καταλαβαίνεις ποιος πραγματικά είσαι.

5

“Nudes 2”. (photo credit: vincentpetersphotography)

Η δουλειά σας είναι πολύ κινηματογραφική, σαν στιγμιότυπα από μια παλιά ταινία του Χόλιγουντ. Ονειρευτήκατε ποτέ να γίνετε σκηνοθέτης ή βλέπετε τον εαυτό σας σε αυτόν το ρόλο στο μέλλον;
Φοβάμαι τον έλεγχο που θα υποστεί η διαδικασία. Μου έχουν γίνει προτάσεις για ταινία στο παρελθόν. Ναι, το έχω σκεφτεί, θα πρέπει να πάρω μια απόφαση στο μέλλον. Αυτό που με σταματάει είναι ο φόβος ότι θα χάσω την ελευθερία της δουλειάς μου. Στη φωτογραφία είμαι ελεύθερος να τραβάω ό,τι επιθυμώ, κάποιες φορές χρηματοδοτώ μόνος μου τις δουλειές μου και πρέπει να συνεχίσω να μάχομαι ανθρώπους του χώρου, ώστε να μπορώ να συνεχίζω το στυλ δουλειάς μου. Μπορείτε λοιπόν να καταλάβετε πόσο πιο δύσκολο θα γινόταν αυτό σε μια ταινία. Στο τέλος, γίνεται αυτό που οι παραγωγοί επιθυμούν και αυτό είναι που με φοβίζει. Επίσης, μια φωτογραφική δουλειά μπορεί να διαρκέσει έξι εβδομάδες, μία ταινία μπορεί να χρειαστεί 6 χρόνια. Ναι, θα ήθελα να γυρίσω τη δικιά μου ταινία κάποια μέρα, εάν η πρόταση και οι συνθήκες είναι οι σωστές.

Μετά από χρόνια επιτυχίας, θεωρείτε τον εαυτό σας έναν άνθρωπο που έχει πραγματοποιήσει τα όνειρά του; Βρήκατε το φως που ψάχνατε, κύριε Πίτερς;
Αυτή είναι μία ενδιαφέρουσα ερώτηση. Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι πραγματοποιώ τα όνειρά μου. Είμαι πολύ ευγνώμων για ό,τι έχω πετύχει, παίρνω τη δουλειά μου πολύ σοβαρά, δεν τη θεωρώ ποτέ δεδομένη. Αλλά για μένα η ευτυχία είναι να πίνω τσάι με μέλι κάπου που μου αρέσει. Η επιτυχία είναι απλώς ένα μέσο που μου προσφέρει την επιλογή να συνεχίζω να κάνω αυτό που μου αρέσει. Την ίδια στιγμή αποτελεί και μεγάλη πίεση. Πολλές φορές συναντώ ανθρώπους με πολύ μεγάλη φήμη και πολλά χρήματα που πάσχουν από κατάθλιψη. Πρόκειται για την ανάγκη να θες όλο και περισσότερα. Εγώ δεν χρειάζομαι πολλά. Για μένα, το φως είναι μία συναισθηματική διαδικασία, μια μελωδία που αλλάζει κάθε φορά ανάλογα με τις συνθήκες. Είμαι ευτυχισμένος να βγάζω προς τα έξω το φως στους ανθρώπους που συναντώ, είμαι ευτυχισμένος που οι άνθρωποι θέλουν να δουν μία ακόμα φωτογραφία μου. Αν έχω βρει το φώς; Θα έλεγα ότι βρίσκομαι πάντα σε αναζήτηση του σωστού φωτός.

6

Bianca Balti | Eva Herzigova. (photo credit: vincentpetersphotography)

//Vincent Peters, «The Light Between Us», εκδ. teNeues, 2014.

Διαβάστε ακόμα: Aμαλία Μουτούση: «Η τέχνη είναι η ίδια η ζωή. Θέλει πνοή, πίστη και ορμή».

Button to top