_PDZ5558

«Οι συγκρούσεις στον “Θεό της Σφαγής” είναι περισσότερο εμφύλιος ανάμεσα στα ίδια τα ζευγάρια, αλλά και εμφύλιοι του κάθε ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό».

Παίζει για δεύτερη χρονιά στο «Θεό της Σφαγής», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Σε λίγο καιρό θα τον δούμε και ως νεαρό Καζαντζάκη στη νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, στα 38 του, ζει όλη την ειλικρινή προσπάθεια της ενήλικης ζωής, χωρίς να σταματάει να αναγνωρίζει τις ενστικτώδεις φωνές του παιδιού που έχουμε μέσα μας. Και αυτά είναι τα λόγια του:

_PDZ5699

«Η προσπάθειά μας να τιθασεύσουμε το σκοτεινό κομμάτι και τα βαθιά ένστικτά μας, είναι μια πολύ γενναία προσπάθεια».

>Ο «Θεός της Σφαγής» έχει να κάνει με την προσπάθεια δύο ζευγαριών που συναντιούνται για να επιλύσουν πολιτισμένα ένα διαξιφισμό των παιδιών τους, να τον επιλύσουν με έναν τρόπο που δεν μπορούν να τον επιλύσουν τα παιδιά συχνά, με έναν… ενήλικο τρόπο, πιο κόσμιο, και περισσότερο εντός πλαισίου του πολιτισμού στον οποίο ζούμε. Και τελικά εκτρέπονται.

>Κάποιοι ίσως νομίσουν ότι το έργο μιλάει για ανθρώπους που υποκρίνονται τους πολιτισμένους, ενώ στ’ αλήθεια δεν είναι πολιτισμένοι. Όχι, εμείς δεν το διαβάζουμε με αυτήν την ανάγνωση. Το διαβάζουμε με την ανάγνωση των ανθρώπων που πολύ ειλικρινώς προσπαθούν να λύσουν πολιτισμένα τα προβλήματά τους, και γνησίως γλιστράνε στον πιο -ας τον ονομάσουμε- βάρβαρο εαυτό τους, στον πιο ενστικτώδη εαυτό τους, τον πιο βίαιο, τον πιο καταπιεσμένο, πνιγμένο, γεμάτο με συμπλέγματα και απωθημένα εαυτό τους. Και διαρκώς προσπαθούν να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να ξαναεπιστρέψουν στον πολιτισμό.

>Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι εξαιρέσεις. Μιλάμε για τον απόλυτο κανόνα.

>Η προσπάθειά μας να τιθασεύσουμε το σκοτεινό κομμάτι και τα βαθιά ένστικτά μας, είναι μια πολύ γενναία προσπάθεια. Είναι γενναία και ειλικρινής, γιατί έχει ως μόνο κίνητρο να καταφέρουμε να συνυπάρξουμε με τους άλλους και με τον εαυτό μας.

>Ένα κομμάτι του ανθρώπου -λόγω άλυτων πραγμάτων, άλυτων θεμάτων δικών του, λόγω κακής σχέσης με τον εαυτό του στ’ αλήθεια- μαζεύει απωθημένα, μαζεύει πράγματα που θά ‘θελε να πει, αλλά δεν ξέρει καν να τα πει, μαζεύει συγκρούσεις εσωτερικές δικές του και περιμένει ένα… τσαφ για να τις ξεδιπλώσει, μια αδύναμη στιγμή, μια ρωγμή που μπορεί να καταστρέψει όλο το «οικοδόμημα».

>Ο άνθρωπος από τη γέννησή του και πέρα αποχωρίζεται όλο και περισσότερο την αυθόρμητη σχέση με τον εαυτό του και τον κόσμο και προσχωρεί όλο και περισσότερο σε μία οργανωμένη και πιο κωδικοποιημένη αντίστοιχη σχέση.

>Όλα αυτά είναι αναγκαία από τη μία, και από την άλλη -ως προς ένα κομμάτι μας γνήσιο που θέλει να εκφραστεί- είναι και καταπιεστικά.

>Την επίδραση του πολιτισμού τη βλέπω και στα παιδιά μου. Ο γιος μου που είναι 11 χρόνων έχει καταφέρει ήδη να περάσει στη φάση που λέει στον εαυτό του «θα διαμαρτυρηθώ, θα ελέγξω το θυμό μου, θα προσπαθήσω να το λύσω». Όλα αυτά που κάνει ένας ενήλικας. Η κόρη μου που είναι πιο μικρή, είναι τριών, δεν έχει τέτοια θέματα. Την κόρη μου, αν την πειράξεις, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα αρχίσει να κλαίει, χωρίς να τη νοιάζει αν ενοχλεί π.χ. το εστιατόριο στο οποίο τρώμε. Και στη χειρότερη των περιπτώσεων θα σηκώσει και το χέρι της να σε κοπανήσει.

«Όλοι έχουμε ένα παιδί μέσα μας, και αλίμονο αν το χάσουμε αυτό το παιδί. Το θέμα, όμως, είναι ποιο παιδί είναι αυτό. Το δημιουργικό, το ονειροπόλο, το αθώο, το θυμωμένο;»

>Η ορμή μας αυτή η παιδική, όταν μεγαλώνουμε, δεν παύει. Σιγεί. Κρύβεται. Κατά τη γνώμη μου, δεν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. Απλώς το πρόβλημα είναι να κρύβεται χωρίς εμείς να συνομιλούμε με αυτό μας το κομμάτι, χωρίς να το αναγνωρίζουμε μέσα μας και να ακούμε τι μας λέει. Όταν αυτό συμβαίνει και το αγνοούμε, τότε υπάρχει περίπτωση να έρθει πολύ επαναστατικά στο φως.

>Οι συγκρούσεις στον «Θεό της Σφαγής» δεν είναι τόσο συρράξεις ανάμεσα σε αντίθετα μέρη, είναι περισσότερο εμφύλιος ανάμεσα στα ίδια τα ζευγάρια, αλλά και εμφύλιοι του κάθε ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό.

>Τι με δυσκολεύει από τη δική μου ενηλικίωση; Η ίδια η ενηλικίωση. Τώρα την ανακαλύπτω ως πατέρας ξανά στα 38 μου. Η ενηλικίωση είναι μια επίπονη διαδικασία, αλλά και λυτρωτική, είναι το να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου και να μην αποδίδεις τα όσα συμβαίνουν σε εξωγενείς παράγοντες.

_PDZ6501

Με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, από την παράσταση «Ο Θεός της Σφαγής».

>Όλοι έχουμε ένα παιδί μέσα μας, και αλίμονο αν το χάσουμε αυτό το παιδί. Το θέμα είναι ποιο παιδί είναι αυτό. Είναι το δημιουργικό παιδί; Είναι το παιδί που ονειρεύεται; Είναι το παιδί που παραμένει αθώο και κοιτάζει γεμάτο περιέργεια τη ζωή; Είναι το κομμάτι ενός παιδιού θυμωμένου που «δεν του έδωσε η ζωή αυτά που του χρωστάει»; Το ένα παιδί μάς κρατάει δέσμιους των αγκυλώσεών μας, ενώ το άλλο μας κάνει να κοιτάμε με θάρρος όλα αυτά που ονειρεύεται το ενήλικο κομμάτι μας. Μέσα σε εμένα παραμένουν και τα δύο.

>Αυτό που δεν έχουμε, είναι αυτό που δεν ποθήσαμε αρκετά, όπως λέει και ο «φίλος» μου ο Καζαντζάκης, με τον οποίο έχω στενή σχέση αυτήν την περίοδο. Ως ενήλικες η ευθύνη είναι δική μας, εμείς στερούμε από τον εαυτό μας, δεν μας στερεί κάποιος άλλος.

//Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος πρωταγωνιστεί για δεύτερη χρονιά στο έργο της Yasmina Reza, «ο Θεός της Σφαγής», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, μαζί με τους: Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, Στεφανία Γουλιώτη και Λουκία Μιχαλοπούλου, μέχρι την Κυριακή των Βαΐων 9 Απριλίου, στο Θέατρο Αθηνών. Μετά η παράσταση θα μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αριστοτέλειον για 3 εβδομάδες.

⇒Αυτή την περίοδο επίσης ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ολοκληρώνει τα γυρίσματα της βιογραφίας του Νίκου Καζαντζάκη, στην οποία ερμηνεύει τον ίδιο τον Καζαντζάκη, σε σκηνοθεσία Νίκου Σμαραγδή. Η ταινία θα ξεκινήσει να προβάλεται το φθινόπωρο του 2017.

 

Διαβάστε ακόμα: Δημήτρης Μητρόπουλος – «Η δουλειά του καλλιτέχνη είναι σαν αυτή της πόρνης»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top