Γιώργος Βέης, «Κέρκης»
Κουφόβραση δωρεά, οι πευκοβελόνες ρίγη
νιώθεται αμέσως, αρκεί η πρώτη ανταύγεια
του μεσημεριού να πέσει πάνω σε κάθετο βρά-
χο ρεματιάς, τότε, μ’ ένα φύσημα κρυφού καιρού
αρχίζουν να σέρνονται όλο και πιο κοντά μας όλες
μαζί, το ξέρεις από την αρχή βέβαια, για μας
έρχονται, ψυχές θα ’ναι ή μήπως από την κάτω
χώρα λέξεις με νόημα άλλης αλήθειας να μας
σώσει μέσα στο φως αυτής της αξόδευτης ώρας
χωρίς λυγμούς ή μαγγανείες, επιτέλους δικές
μας στιγμές σαμιώτικες, ποτισμένες ρετσίνι τής
σοφίας, ραντίζουν τη γη μέχρι να σταματήσει
ο κόσμος σ’ ένα φιλί αναγέννησης, τόλμης για
τα χαμένα αγαθά των σωμάτων, τα κλεμμένα.
(Από τη συλλογή «Για ένα πιάτο χόρτα», εκδ. Ύψιλον, 2016)
Διαβάστε ακόμα: Αλέξιος Μάινας, 5 ποιήματα για τη Σαντορίνη