BODY OF EVIDENCE

Ένοχο Κορμί (Body of Evidence, 1993)

Σκηνοθεσία: Ούλι Έντελ.
Παίζουν: Μαντόνα, Γουίλεμ Νταφόε, Τζο Μαντένια.
What’s up doc? Η Ρεμπέκα Κάρλσον (Μαντόνα), ιδιοκτήτρια γκαλερί, παρασύρει σε ερωτικά παιχνίδια πλούσιους μεσήλικες άντρες με αδύναμη καρδιά. Όταν ο εκατομμυριούχος σύντροφός της Άντριου Μαρς (Μάικλ Φόρεστ) πεθαίνει και της κληροδοτεί οκτώ εκατομμύρια δολάρια, αντιμετωπίζει την κατηγορία του φόνου. Την υπεράσπισή της αναλαμβάνει o δικηγόρος Φρανκ Ντελέινι (Γουίλεμ Νταφόε), ο οποίος πιστεύει πως «δεν είναι έγκλημα το να είσαι ωραία γυναίκα». Έγκλημα, φυσικά, δεν είναι το να είσαι ωραία γυναίκα, έγκλημα είναι το να είσαι αφελής άντρας!
Η ώρα της «αυτοαναφορικότητας»: Ξαπλωμένη στο πάτωμα με ύφος πλαστικής κούκλας με συνείδηση, η Μαντόνα υγραίνει το μεσαίο της δάχτυλο και το αφήνει να γλιστρήσει μέσα από το λευκό της εσώρουχο, προκαλώντας τον Γουίλεμ Νταφόε να μην την αφήσει χωρίς σύντροφο στο ερωτικό της παιχνίδι. Είπαμε, είναι έγκλημα το να είσαι αφελής άντρας, αλλά βαρύτερο έγκλημα το να είσαι απαθής άντρας.
Σχετικά με την καλλιτεχνική αξία του «Ένοχου Κορμιού»: Καλλιτεχνική αξία στα κακοφωτισμένα πλάνα που κακοφωτίστηκαν για να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα, στη δράση που αντί για νουάρ αγωνία προκαλεί ασυγκράτητα γέλια, ή μήπως στους διαλόγους που θα ταίριαζαν περισσότερο σε σούφι που πήραν τον όρκο σιωπής; Αστεία πράγματα. Η μοναδική αξία της ταινίας εστιάζεται στα 2,25 εκατομμύρια δολάρια που έλαβε ως αμοιβή Μαντόνα, όπως και στη δήλωσή της πως το pussy της έχει εννέα ζωές. Φανταζόμαστε πως τη μια την έχασε στη διάρκεια των γυρισμάτων.


black-swan
Μαύρος Κύκνος (Black Swan, 2010)

Σκηνοθεσία: Ντάρεν Αρονόφσκι.
Παίζουν: Νάταλι Πόρτμαν, Μίλα Κούνις, Βενσάν Κασέλ.
What’s up doc? Η Νίνα (Νάταλι Πόρτμαν) είναι μπαλαρίνα στη Νέα Υόρκη. Όταν το μπαλέτο της ανεβάζει μια σύγχρονη εκδοχή της «Λίμνης των Κύκνων», η Νίνα είναι η πρώτη επιλαχούσα, αλλά θα πρέπει να ενσαρκώσει τόσο τον Λευκό όσο και τον Μαύρο Κύκνο. Η Λίλι (Μίλα Κούνις) είναι νέα στην ομάδα χορού και αποτελεί τη σημαντικότερη ανταγωνίστρια της Νίνα για τον περιζήτητο ρόλο.
Η ώρα της «αυτοαναφορικότητας»: Είναι σαν η Σάρα Κέι να βρέθηκε στη Χώρα των Θαυμάτων και εκεί να συνειδητοποίησε πως έφτασε η στιγμή να αποτινάξει από πάνω της την «ερωτική χειμερία νάρκη». Μέσα σε περιβάλλον επιδεικτικά παιδικό, η Νάταλι Πόρτμαν στριφογυρίζει στο κρεβάτι της, αναζητώντας τη δίοδο που θα την οδηγήσει στην υπέρβαση της οδυνηρής παρθενίας.
Σχετικά με την καλλιτεχνική αξία του «Μαύρου Κύκνου»: Διφορούμενο, φλύαρο, σκοτεινό, αλλά τόσο εικαστικά ελκυστικό. Ο Ντάρεν Αρονόφσκι ασκεί το ύφος του στην οθόνη, συνθέτει εικόνες εκμαυλιστικής ενοχής και διχάζει το κοινό. Τι είναι τελικά ο «Μαύρος Κύκνος»; Ένα αριστούργημα που αφορά την ερωτική αφύπνιση και την συσχέτισή της με τη θνητότητα ή μήπως η κινηματογραφική αυτοϊκανοποίηση του δημιουργού;


ANTICHRIST 1

Αντίχριστος (Antichrist, 2009)

Σκηνοθεσία: Λαρς φον Τρίερ.
Παίζουν: Σαρλότ Γκενσμπούρ, Γουίλεμ Νταφόε.
What’s up doc? Ένας ψυχαναλυτής (Γουίλεμ Νταφόε) και η σύζυγός του (Σαρλότ Γκενσμπούρ), οι οποίοι έχουν χάσει πρόσφατα το μικρό τους γιο, προσπαθούν να ξεπεράσουν τη θλίψη καταφεύγοντας στην Εδέμ, μια απομονωμένη καλύβα μέσα στο δάσος.
Η ώρα της «αυτοαναφορικότητας»: Ανάμεσα στις ρίζες ενός τεράστιου δέντρου, η Σαρλότ Γκενσμπούρ επιδίδεται στον πιο άγριο γυναικείο αυνανισμό που είχε αποτυπώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή το mainstream σινεμά. Ίδια η θεά Δήμητρα, αφήνει το νευρώδες γυμνό σώμα της να «αφουγκραστεί» τους παλμούς της μητέρας Γης λίγο πριν αφήσει τους χυμούς της να κυλήσουν γονιμοποιητικά στο χώμα.
Σχετικά με την καλλιτεχνική αξία του «Αντίχριστου»: Αμετροεπές, ανόσιο, φαρσικό, ανίερο, εικονοκλαστικό, σαρκαστικό, απωθητικό, ενοχλητικό, σκοτεινό, εμπνευσμένο, αντιφατικό… Με άλλα λόγια, μια τυπική ταινία του Φον Τρίερ.


MBDJAJO EC003

James Joyce’s Women (1985)

Σκηνοθεσία: Μάικλ Πιρς.
Παίζουν: Φιονούλα Φλάναγκαν, Κρις Ο’ Νιλ, Τζέιμς Ο’ Γκρέιντι.
What’s up doc? Ένα αφιέρωμα στον Τζέιμς Τζόις, μέσα από έξι γυναίκες της ζωής του – τρία πρόσωπα της μυθοπλασίας του και, επιπλέον, τη γυναίκα του, τη «μαικήνα» του και την εκδότριά του.
Η ώρα της «αυτοαναφορικότητας»: «… it’s so much smoother the skin, much an hour he was at them I’m sure by the clock, like some kind of a big infant I had at me. They want everything in their mouth. All the pleasure those men get out of a woman…» ξεκινά το μονόλογό της η Φιονούλα Φλάναγκαν, ως Μόλι Μπλουμ, η Πηνελόπη του «Οδυσσέα», την ίδια ώρα που αρχίζει να κοιτά την κάμερα με περιπάθεια και να κατευθύνει τα χέρια της στις ερωτογενείς ζώνες της. Ένα μνημειώδες παλίμψηστο λογοτεχνίας και ερωτισμού (όπως και ένα μνημείο αιδοιοκομμωτικής).
Σχετικά με την καλλιτεχνική αξία του «James Joyce’s Women»: Η Φιονούλα Φλάναγκαν, μια κλασική ηθοποιός περήφανη για τη λογοτεχνική κληρονομιά της πατρίδας της, ανέλαβε τη συγγραφή του σεναρίου και την παραγωγή αυτής της ταινίας, που αποτελεί μια εξαιρετική ψυχογραφία του Τζέιμς Τζόις.


MULHOLLAND DRIVE

Οδός Μαλχόλαντ (Mulholland Drive, 2001)

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λιντς.
Παίζουν: Τζάστιν Θερού, Ναόμι Γουότς, Λόρα Χάρινγκ.
What’s up doc? Έπειτα από ένα αυτοκινητικό δυστύχημα, η Ρίτα (Λόρα Χάρινγκ), πάσχοντας από ολική αμνησία, συνυφαίνει τη ζωή της με την Μπέτι Ελμς (Ναόμι Γουότς), η οποία έχει πάει στο Λος Άντζελες με σκοπό να πραγματοποιήσει το όνειρό της, να γίνει διάσημη ηθοποιός.
Η ώρα της «αυτοαναφορικότητας»: Στον εφιαλτικό κόσμο του Ντέιβιντ Λιντς, η Ναόμι Γουότς μεταβάλλεται σταδιακά από τη γλυκιά Μπέτι Ελμς σε απελπισμένη Νταϊάν Σουέλιν. Η Νταϊάν αυνανίζεται με μανία ξαπλωμένη στον καναπέ, κλαίγοντας για την απώλεια του αντικειμένου του πόθου της και την αδυναμία της να έρθει σε οργασμό. Μια ζοφερή απεικόνιση της γυναικείας αυτοϊκανοποίησης, με καλλιτεχνική πρόθεση και προβοκατόρικη διάθεση.
Σχετικά με την καλλιτεχνική αξία της «Οδού Μαλχόλαντ»: Η κινηματογράφηση ενός ονείρου με τη φόρμα του νουάρ. Αναμφίβολα μια περίπλοκη όσο και σπουδαία δημιουργία από τον Ντέιβιντ Λιντς.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top