Top 10 ταινίες στο κόκκινο

Τρία Χρώματα: Η Κόκκινη Ταινία (Trois Couleurs: Rouge, 1994)

Σκηνοθεσία: Κριστόφ Κισλόφσκι.
Παίζουν: Ιρέν Ζακόμπ, Ζαν-Λουί Τρεντινιάν.
What’s up doc? Η Βαλεντίν (Ιρέν Ζακόμπ), φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο της Γενεύης και μοντέλο, τραυματίζει με το αυτοκίνητό της το γκόλντεν ριτρίβερ που ανήκει σε έναν ακοινώνητο, συνταξιούχο δικαστή (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν), ο οποίος σκοτώνει τον αργόσυρτο χρόνο του παρακολουθώντας τους γείτονές του. Ανάμεσα στους δύο θα αναπτυχθεί μια παράξενη σχέση. που αρέσκεται να παρακολουθεί τους γείτονές του. Οι δυό τους θα αναπτύξουν μία παράξενη σχέση που θα επηρεάσει τις ζωές τους.
Η χρήση του κόκκινου: Το κόκκινο, το τρίτο χρώμα της γαλλικής σημαίας, ως ενδεικτικό της αδελφότητας, της αδελφότητας των ψυχών της Βαλεντίν και του δικαστή που υπερβαίνει τα φράγματα της ηλικίας και της διαφορετικότητας και τροχοδρομείται στις ράγες της φαντασίας.

Higanbana (Equinox Flower, 1958)

Σκηνοθεσία: Γιασουχίρο Όζου.
Παίζουν: Σιν Σαμπούρι, Κινούγιο Τανάκα.
What’s up doc? Θεωρώντας πως ο γάμος του έχει αποτύχει επειδή ήταν από συνοικέσιο, ο Χιραγιάμα (Σιν Σαμπούρι) πιστεύει πως οι νέοι θα πρέπει να επιλέγουν μόνοι τους το σύντροφο της ζωής τους. Όμως, δεν φαίνεται διατεθειμένος να εφαρμόσει την «κοσμοθεωρία» του στην περίπτωση της κόρης του Σετσούκο (Ινέκο Αρίμα), καθώς διαφωνεί με την επιλογή της αναφορικά με το σύντροφό της.
Η χρήση του κόκκινου: Ο Γιασουχίρο Όζου, στην πρώτη του προσπάθεια με έγχρωμο φιλμ, πειραματίζεται με σύνεση με το χρώμα: αποφεύγει τις εκτυφλωτικές εκρήξεις της φωτεινότητας, επιλέγοντας να αποδώσει τον απαλό τόνο των χρωμάτων. Μόνο εκεί που η ιστορία του το απαιτεί ο Όζου μετέρχεται οπτικών μεταφορών: οι νέοι φορούν ρούχα σε ζεστά χρώματα, σε αντιπαραβολή με τον Χιραγιάμα και τους φίλους του που κυκλοφορούν εγκλωβισμένοι στα μουντά κοστούμια τους. Τους δύο κόσμους ενώνει η «τελετουργική» κόκκινη τσαγέρα, βασική «πρωταγωνίστρια» στον καθημερινό συναγελασμό.

Όλα Όσα Επιτρέπουν οι Ουρανοί (All That Heaven Allows, 1955)

Σκηνοθεσία: Ντάγκλας Σερκ.
Παίζουν: Τζέιν Γουάιμαν, Ροκ Χάντσον.
What’s up doc? Η Κάρι Σκοτ (Τζέιν Γουάιμαν), ευυπόληπτη χήρα σε αμερικανικό προάστιο, ταράζει τον κοινωνικό της περίγυρο όταν ερωτεύεται τον κατά πολύ νεότερο κηπουρό της, Ρον Κέρμπι (Ροκ Χάντσον). Κάπως έτσι, η Κάρι γίνεται το αγαπημένο θέμα συζήτησης στη μικρή πόλη όπου ζει και προκαλεί την οργή των παιδιών της, ενώ την πιέζουν να παντρευτεί τον Χάρβεϊ (Κόνραντ Νέιτζελ), έναν κύριο της τάξης και της ηλικίας της.
Η χρήση του κόκκινου: Η φωτεινή χριστουγεννιάτικη γιρλάντα στην τηλεόραση της κυρίας Σκοτ μοιάζει να παραπέμπει σε μια ακαθόριστα δυσοίωνη απειλή και όχι σε μια υπόμνηση του χαρμόσυνου γεγονότος των Χριστουγέννων. Το «Όλα Όσα Επιτρέπουν οι Ουρανοί» σηματοδοτεί την τελική καμπή στην πολυποίκιλη δημιουργική πορεία του Ντάγκλας Σερκ. Εξαιτίας της μεγάλης του επιτυχίας με το «Υπέροχο Μυστικό» ένα χρόνο πριν, η Universal του παρείχε τη χρηματοδότηση και την ελευθερία που χρειαζόταν ο Σερκ, με αποτέλεσμα αυτός να βρει τις συνθήκες που ήθελε προκειμένου να οδηγήσει το ύφος του στην ωριμότητα. Εδώ συναντάμε όλες τις συνιστώσες του μελοδραματικού ύφους του, που επηρέασε σκηνοθέτες όπως ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και ο Πέδρο Αλμοδόβαρ: τη χρήση του φωτός, του χρώματος και της σκιάς και τις περίτεχνες γωνίες λήψης.

Ο Μαύρος Νάρκισσος (Black Narcissus, 1947)

Σκηνοθεσία: Μάικλ Πάουελ & Έμερικ Πρέσμπεργκερ.
Παίζουν: Ντέμπορα Καρ, Τζιν Σίμονς, Ντέιβιντ Φάραρ.
What’s up doc? Μια ομάδα Βρετανίδων μοναχών επιχειρούν να μετατρέψουν το πρώην ανάκτορο κάποιου Ινδουιστή ηγεμόνα σε σχολείο για τα παιδιά της περιοχής. Το παλάτι, που είναι σκαρφαλωμένο στην κορυφή των Ιμαλαΐων, οκτώ χιλιάδες πόδια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, μοιάζει να αντιστέκεται στη μετατροπή: οι δονήσεις από τις αισθησιακές γιορτές και τα όργια του παρελθόντος ασκούν επιρροή πάνω στις αδελφές, και ιδιαίτερα στην αδελφή Κλόνταχ (Ντέμπορα Καρ), η οποία δεν μπορεί να λησμονήσει το νεαρό άντρα που εγκατέλειψε στη Σκοτία. Λιγότερο αθώες και ρομαντικές είναι οι ονειροπολήσεις της αδελφής Ρουθ (Κάθλιν Μπάιρον), η οποία είναι παθιασμένη με τον Βρετανό αρμοστή της περιοχής, τον κύριο Ντιν (Ντέιβιντ Φάραρ).
Η χρήση του κόκκινου: Και όμως, ένα φωτεινό κόκκινο κραγιόν μπορεί να γίνει το κλειδί για να ανοίξουν οι πύλες της Κόλασης και από εκεί να ξεχυθούν οι δαίμονες που θα κυριεύσουν το πνεύμα και το σώμα της αδελφής Ρουθ. Ο Μάικλ Πάουελ οικοδομεί το «Μαύρο Νάρκισσο» σαν μια αλυσίδα από εναλλασσόμενες ψυχικές διαθέσεις που σμιλεύονται μέσα στο χώρο και το χρώμα. Η βρετανική, σχεδόν δωρική, λιτότητα των χώρων σταδιακά εκχωρεί τη θέση της στους πολυεπίπεδους θαλαμωτούς χώρους του ανατολίτικου αισθησιασμού. Ένα πολιτισμικό μπρα-ντε-φερ με θεατές και θύματα τις θεραπαινίδες της Μαρίας Παρθένου.

Κάνε το Σωστό (Do the Right Thing, 1989)

Σκηνοθεσία: Σπάικ Λι.
Παίζουν: Ντάνι Αγέλο, Όσι Ντέιβις, Τζον Τουρτούρο.
What’s up doc? Η πιο καυτή μέρα του καλοκαιριού εκρήγνυται με ζωτική ένταση σε αυτή την κινηματογραφική ματιά σε μια μέρα –στη διάρκεια της οποίας αποκαλύπτονται οι φυλετικές εντάσεις που διαπερνούν υπογείως τη γειτονιά– από τη ζωή στο Μπέντφορντ-Στάιβεσαντ στο Μπρούκλιν.
Η χρήση του κόκκινου: Ο «χορός» του Σπάικ Λι, προάγγελος των μελλούμενων σε κόκκινο φόντο. Το «Κάνε το Σωστό» είναι μια ανατομία –πραγματική άσκηση ύφους με την κυριαρχία των φωτεινών χρωμάτων και τη σύζευξη της αισθητικής των κόμικ με την κουλτούρα της ραπ– του μεσοαμερικανικού μικρόκοσμου, με το φυλετισμό να αποκτά τραγικές διαστάσεις.

Πίσω Απ’ τον Καθρέφτη (Bigger Than Life, 1956)

Σκηνοθεσία: Νίκολας Ρέι.
Παίζουν: Τζέιμς Μέισον, Μπάρμπαρα Ρας, Γουόλτερ Ματάου.
What’s up doc? Ο Εντ Έιβερι (Τζέιμς Μέισον), δάσκαλος σε μια μικρή πόλη, οδηγείται, εξαιτίας των ανησυχιών της μέσης ηλικίας, στη χρήση κορτιζόνης. Το αποτέλεσμα του εθισμού του είναι η συμπεριφορά του να γίνεται τυραννική απέναντι στη γυναίκα του Λου (Μπάρμπαρα Ρας) και το γιο τους Ρίτσι (Κρίστοφερ Όλσεν).
Η χρήση του κόκκινου: Το φόρεμα της κυρίας Ρέιβερι είναι μια κόκκινη αστραπή που σκίζει το σκοτάδι των μεσοαστικών προαστίων. Ο Νίκολας Ρέι, στην αριστουργηματική στιγμή της καριέρας του, δανείζεται το μοτίβο του «Δόκτορος Τζέκιλ και του Κυρίου Χάιντ» και αναμετράται με τον αστικό κομφορμισμό, αποδομώντας τις βασικές απορρέουσες από το ιδεολόγημα του αμερικανικού ονείρου.

Φάνι και Αλέξανδρος (Fanny och Alexander, 1982)

Σκηνοθεσία: Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.
Παίζουν: Έρλαντ Γιόζεφσον, Γιαν Μάλμσο, Εύα Φρόλινγκ. What’s up doc? Την ημέρα των Χριστουγέννων, η Έλενα (Γκουν Βάλγκρεν), μια διάσημη ηθοποιός που είναι πλέον γιαγιά, καλεί την οικογένειά της για να γιορτάσουν μαζί. Η οικογένεια αποτελείται από το γιο της Όσκαρ (Άλαν Έντβαλ), τη γυναίκα του Έμιλι (Εύα Φρόλινγκ) και τα δυο τους παιδιά, τη Φάνι (Περνίλα Όλγουιν) και τον Αλέξανδρο (Μπέρτιλ Γκούβε), το δεύτερο γιο της Καρλ (Μπέργελ Άλστεντ) και τη Γερμανίδα γυναίκα του, καθώς και τον τρίτο της γιο τον Γκούσταβ (Γιαρλ Κούλε) με τη σύζυγό του.
Η χρήση του κόκκινου: Μέσα στο κόκκινο φόρεμα-πανοπλία η Έλενα Έκνταλ, αυτή η αρχαϊκή μητριαρχική φιγούρα, εμφανίζεται αδυσώπητη και τρομερή σε αυτή την ελεγεία των οικογενειακών σχέσεων. Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν ακροβατεί ανάμεσα στους κόσμους και τους χαρακτήρες του Φραντς Κάφκα, του Τόμας Μαν, του Χάινριχ φον Κλάιστ και του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, για να δώσει με ρεαλιστική λιτότητα το ψυχογράφημα μιας κοινωνικής τάξης στις αρχές του περασμένου αιώνα.

Ερωτική Επιθυμία (In the Mood For Love, 2000)

Σκηνοθεσία: Γουόνγκ Καρ Βάι.
Παίζουν: Μάγκι Τσεούνγκ, Τόνι Λιουνγκ, Ρεμπέκα Παν.
What’s up doc? Στο θορυβώδες και ασφυκτικό Χονγκ Κονγκ του 1962, ο δημοσιογράφος Τσόου Μο Γουάν (Τόνι Λιουνγκ) νοικιάζει ένα διαμέρισμα την ίδια μέρα με τη Σου Λε Ζεν (Μάγκι Τσεούνγκ), γραμματέα σε ναυτιλιακή εταιρεία. Είναι γείτονες και παντρεμένοι με συζύγους που τους αφήνουν μόνους για λόγους δουλειάς. Παρά την παρουσία των γειτόνων και της σπιτονοικοκυράς, ο Τσόου και η Σου συναντιούνται μόνοι συχνά και αρχίζουν να γίνονται φίλοι. Εκμυστηρεύονται τις υποψίες τους ότι οι σύζυγοί τους είναι παράνομο ζευγάρι. Ο Τσόου πείθει τη Σου να «παίξουν» αυτό που φαντάζονται ότι συμβαίνει με τους συντρόφους τους.
Η χρήση του κόκκινου: Το κόκκινο φόρεμα της Σου, οι κόκκινες κουρτίνες στο διάδρομο του ξενοδοχείου, η κάμερα του Γουόνγκ Καρ Βάι που πηγαινοέρχεται ασθμαίνοντας για να καταγράψει το παραμικρό δείγμα εκδήλωσης του σαρκικού πάθους. Όμως, αυτό περιορίζεται στο ρόλο ενός σημειωτικού σημείου, που καταπνίγεται από την επιβολή του κίτρινου, του καφέ και των χτυπητών σκιάσεων. Κι αυτό που απομένει τελικά είναι το αργ΄συρτο λκνισμα της Σου υπογραμμισμένο από το μουσικό θέμα του Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι και μια αδιόρατη αίσθηση πλήρωσης των κενών χώρων από τις ακατάβλητες επιθυμίες.

Καγκεμούσα, ο Ίσκιος του Πολεμιστή (Kagemusha, 1980)

Σκηνοθεσία: Ακίρα Κουροσάουα.
Παίζουν: Τατσούγια Νακαντάι, Τσουτόμου Γιαμαζάκι, Κενίτσι Χαγκιουάρα.
What’s up doc? Ιαπωνία, 16ος αιώνας. Ο Σίνγκεν Τακέντα (Τατσούγια Νακαντάι), ένας πανίσχυρος πολέμαρχος, τραυματίζεται θανάσιμα σε κάποια μάχη. Για να μην κινδυνεύσει ο οίκος του, αντικαθίσταται από ένα σωσία του, τον Καγκεμούσα. Με αυτό τον τρόπο θα μείνει ο θάνατός του κρυφός και οι εχθροί του δεν θα επιτεθούν στη φατριά του. Ο Καγκεμούσα είναι ένας μικροκακοποιός, ο οποίος καλείται να μεταμορφωθεί σε σπουδαίο ηγέτη και να διοικήσει 25.000 σαμουράι.
Η χρήση του κόκκινου: Στην ύστερη περίοδο της δημιουργικής του πορείας, ο Ακίρα Κουροσάουα χαρακτηρίζεται κατά κύριο λόγο από τη σύνθεση επικών εικόνων, τον αδιατάρακτο ουμανισμό του, αλλά και από την επιθετική χρήση των έντονων χρωμάτων – για τις σκηνές της μάχης στον «Καγκεμούσα» επιλέγει από την πλούσια παλέτα του το βαθύ κόκκινο, όμοιο με το κόκκινο που στέλνει στην επιφάνεια της Γης ο Ήλιος την ώρα που δύει.

Το Κόκκινο Μπαλόνι (Le Ballon Rouge, 1956)

Σκηνοθεσία: Αλμπέρ Λαμορίς.
Παίζουν: Πασκάλ Λαμορίς, Σαμπίν Λαμορίς, Ζορζ Σελιέ.
What’s up doc? Ένα αγόρι (Πασκάλ Λαμορίς) βρίσκει δεμένο σε ένα στύλο ένα κόκκινο μπαλόνι. Το παίρνει μαζί του και από εκείνη τη στιγμή το μπαλόνι ακολουθεί το αγόρι παντού, γεγονός που προκαλεί το φθόνο των αγοριών που παίζουν στους δρόμους.
Η χρήση του κόκκινου: Ένα κόκκινο μπαλόνι ακολουθεί ένα παιδί στους δρόμους του Παρισιού τη δεκαετία του ’50. Απλώς ιδιοφυές! Μια αλληγορία για την παιδικότητα και τα ελαστικά όρια της φαντασίας, ένα ποίημα γραμμένο με γκρίζα μελάνη, ένας ύμνος στη χαμένη τιμή της αθωότητας, ένας λίβελλος εναντίον της αδιαφορίας και του κυνισμού. Ένα κόκκινο μπαλόνι ακολουθεί ένα αγόρι και οι δυο τους ξορκίζουν κάθε αποστροφή προς το νέο, κάθε φόβο που δημιουργεί το αναπάντεχα καινούργιο.

Δείτε ακόμα: Αυτά είναι τα top 5 γυναικεία οπίσθια στο σινεμά

TAGS :
cinema κόκκινο σινεμά τανιες

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook