O Ορέστης Τζιόβας υποδέχεται το 2023 στο Andro

«Ο κολλητός μου μου έχει πει ότι από την ηλικία των 11 ετών γούσταρε αγόρια, δεν του άρεσαν ποτέ τα κορίτσια. Αυτό δεν είναι θέμα ούτε καταπίεσης, ούτε απωθημένο. Είναι μια πραγματικότητα». (Total look Bespoke Athens).

Ο Ορέστης θα μπορούσε να μην μιλάει, να μην αποκαλύπτει αυτά τα «συνταρακτικά» για τα νύχια των tabloids και του κάθε κουτσομπόλη δημοσιογράφου. Θα ήταν πολύ πιο ασφαλές και εκείνον, εύκολο, ανώδυνο. Δεν θα ξυπνούσε πάντως ένα πρωί βλέποντας παντού μία φράση που είχε αναπαραχθεί μόνη της, εκτός πλαισίου συνέντευξης φυσικά, που αφορούσε σεξουαλικούς του πειραματισμούς. Δεν θα άκουγε σχόλια φερμένα από άλλο αιώνα και πονηριές που απλώς εξυπηρετούσαν τα νούμερα των κορακιών.

Συναντηθήκαμε λίγο μετά από αυτόν τον θόρυβο και εξαντλήσαμε με ειλικρίνεια όλα τα θέματα που αφορούν τις ζωές μας. Ο Ορέστης είναι ένας άνθρωπος που όση ώρα σου μιλά, σε κοιτά βαθιά στα μάτια, σκέφτεται αρκετά προτού απαντήσει, μοιάζει απόλυτος αλλά σέβεται και τη γνώμη σου. Είναι ένας άνθρωπος που έζησε πολλές στροφές στη ζωή του με ένταση και all the way, που φαίνεται να ισορροπεί πια και που διανύει καλλιτεχνικά μια πολύ καλή περίοδο. Και αν του πεις γιατί δεν κάνει και κάτι ακόμη -π.χ. τον ρώτησα για σπικάζ- σου λέει αποστομωτικά «Ε, ας δουλέψει και κάποιος άλλος. Ο κόσμος έχει ανάγκη. Δεν γίνεται να είμαστε φαταούλες».

Το λευκό σμόκιν έχει τη χάρη του, ειδικά στο ρεβεγιόν της πρωτοχρονιάς. (Total look Bespoke Athens).

– Πόσο σημαντικό είναι τελικά το να μιλάμε για πράγματα που συνήθως τα κρύβουμε κάτω από το χαλί; Kαι μάλιστα τα κρύβουμε επιμόνως;

Οι άνθρωποι που έχουν βήμα στην κοινωνία θα έπρεπε πρώτοι απ’ όλους να προσπαθήσουν να εξομαλύνουν και να μαλακώσουν τις γωνίες που υπάρχουν γύρω από πολύ σοβαρά θέματα που απασχολούν, όλον τον κόσμο, θα έλεγα. Πιστεύω ότι πρέπει να μιλάμε κανονικά πλέον για τα πράγματα, για το καθετί  όπως και για την ομοφυλοφιλία. Η κοινωνία μας όμως φαίνεται πως ακόμη νιώθει  απειλή από τη διαφορετικότητα κι αυτό οφείλεται στον συντηρητισμό που υπάρχει και εξυπηρετεί διάφορες καταστάσεις, και κυρίως την ελίτ.

– Οτιδήποτε όμως αφορά το σώμα μας και το συναίσθημά μας δεν έχει να κάνει με κοινωνικές τάξεις, έτσι δεν είναι; Όταν ένα παιδί μεγαλώσει ελεύθερα και δημοκρατικά, δεν θα έχει τα ίδια απωθημένα. Και αυτό μπορεί να συμβεί και σε «χαμηλές» κοινωνικές τάξεις και σε «υψηλές».

Σίγουρα, τα πάντα συμβαίνουν παντού. Εγώ έχω πολλούς φίλους gay, γι’ αυτό βγήκα και μίλησα, πράγμα βέβαια που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. Παλιά ανήκα και εγώ στην κατηγορία των ανθρώπων που κοροϊδεύουν τις μειονότητες –«κορόιδευα» τα παιδάκια που ήταν ΑμεΑ ή τα παιδάκια που ήταν θηλυπρεπή. Αυτοί οι φίλοι μου, που ανέφερα, δεν έχουν επιλογή, η επιλογή της σεξουαλικότητας είναι κάτι πολύ διαφορετικό από τη φυσική σεξουαλικότητα. Ο κολλητός μου μου έχει πει ότι από την ηλικία των 11 ετών γούσταρε αγόρια, δεν του άρεσαν ποτέ τα κορίτσια. Αυτό δεν είναι θέμα ούτε καταπίεσης ούτε απωθημένο. Είναι μια πραγματικότητα.

«Είχα προβλήματα κοινωνικοποίησης, αλλά οι γονείς μου ήταν και είναι μεγάλο στήριγμα για μένα».

– Πού μεγάλωσες και σε τι κλίμα;

Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, έχω μια αδερφή εξήμισι χρόνια μεγαλύτερη και δύο ανιψάκια. Ο πατέρας μου είναι Ηπειρώτης και η μητέρα μου Πόντια, αλλά μεγάλωσαν και οι δύο στη Θεσσαλονίκη. Η οικογένειά μου είχε μια μέτρια οικονομική κατάσταση. Όταν ήμουν μικρός, έκανα διακοπές στα ποντιακά χωριά και έχω ζήσει πολύ αυτή την παράδοση. Οι Πόντιοι είναι πρόσφυγες που έχουν ζήσει στο πετσί τους τον διωγμό και τη γενοκτονία -που δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί. Είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους, πολύ εργατικοί, έχουν ιδιαίτερο χιούμορ – καταλαβαίνεις πολύ γρήγορα αν κάποιος είναι Πόντιος.

– Ως παιδί πώς ήσουν; 

Ήμουν πολύ αντιδραστικός και είχα μεγάλη διάσπαση προσοχής, σε μια εποχή βέβαια που κανείς δεν ασχολιόταν με ένα τέτοιο πρόβλημα σοβαρά. Αυτό βέβαια δημιουργούσε διάφορα θέματα με τους δασκάλους, με τους γονείς μου, με το διάβασμα και την πειθαρχία μου γενικότερα. Όπως αποδείχθηκε βέβαια και να συγκεντρωθώ μπορώ και τον σκοπό μου να πετύχω μπορώ και κλίση έχω, καλλιτεχνική, αν και μου άρεσε και η θετική κατεύθυνση. Στη μηχανολογική ξεκίνησα τις σπουδές μου αλλά έφυγα. Γενικά είχα προβλήματα κοινωνικοποίησης, αλλά οι γονείς μου ήταν και είναι μεγάλο στήριγμα για μένα.

– Οι γονείς σου τι δουλειά έκαναν; 

Ο πατέρας μου είχε σπουδάσει ηλεκτρονικός στον Ευκλείδη Θεσσαλονίκης και η μητέρα μου ξεκίνησε να σπουδάζει στη Γυμναστική Ακαδημία αλλά η πεθερά της τής είπε ότι… μια κυρία Τζιόβα δεν μπορεί να δουλεύει! Κι έτσι, εκείνη την εποχή κιόλας, δεν προχώρησε. Η οικονομική εξάρτηση σε ένα ζευγάρι όμως είναι μεγάλο πρόβλημα…

Το στυλ της γιορτής: Με tuxedo στο Bespoke Athens και με καμηλό παλτό στους δρόμους του Κολωνακίου.

– Τι σπουδές έχεις κάνει;

Τελειώνοντας το σχολείο, μπήκα στα ΤΕΙ Αυτοματισμού που ήθελα και ήταν και σε αναλογία με το διάβασμά μου. Δεν μπορούσα να μπω στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου, γιατί είχα κακή σχέση με το διάβασμα λόγω της ΔΕΠΥ: Μου ήταν πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ. Με τον καιρό όμως μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι – το συζητάμε αυτό πολύ και με τον ψυχοθεραπευτή μου. Στη σχολή που πέρασα τότε απογοητεύτηκα πολύ και από το επίπεδο των μαθητών, αλλά και από το επίπεδο των καθηγητών. Ήταν δύο χρόνια χαμένου χρόνου από πλευράς μάθησης και αυτό που έκανα ήταν να δουλεύω τα βράδια.

– Και πώς έφθασες στην ηθοποιία;

Ήταν το μόνο πράγμα που αγάπησα, στο οποίο αφιέρωσα χρόνο και είχα αποτέλεσμα. Με το θέατρο είχα μια ερασιτεχνική επαφή ήδη από το σχολείο. Από τότε είχε μπει μέσα μου το μικρόβιο και μετά κάποια στιγμή πήγα και έδωσα εξετάσεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Δεν πέρασα όμως και μια φίλη μου μού μίλησε για ένα ερασιτεχνικό θέατρο στην Πυλαία που έκανε ο Κώστας Χαλκιάς. Πήγα λοιπόν εκεί και άρχισα τη μαθητεία, όπου το βρήκα πολύ ενδιαφέρον – ήμουν 10 με 12 ώρες κάθε μέρα, αφοσιώθηκα πλήρως. Επίσης και το feedback που έπαιρνα από τον δάσκαλό μου και τον κόσμο που ερχόταν να δει τις παραστάσεις ήταν πολύ θετικό κι έτσι συνέχισα.

– Και μετά ήρθε το Εθνικό Θέατρο. 

Ναι, στη συνέχεια σπούδασα στο Εθνικό, που βέβαια, σύμφωνα με τις πρόσφατες δηλώσεις της κυρίας Μενδώνη, το πτυχίο μας από εκεί ισοδυναμεί με αυτό ενός ανειδίκευτου εργάτη! Η σχολή πλέον δεν θεωρείται ούτε καν ανώτερη, δυστυχώς.

– Πότε συνειδητοποίησες ότι έχεις το ταλέντο του ηθοποιού, μέσα στη σχολή ή αργότερα;

Σιγά-σιγά, από ανθρώπους που με έβλεπαν να παίζω. Και αυτό ήταν ένα πρόβλημα, γιατί ήταν ένας ετεροπροσδιορισμός. Τώρα αυτοπροσδιορίζομαι πολύ καλύτερα, όσο περνάνε τα χρόνια.

– Στη σχολή ήσουν επιμελής, μια και ήταν κάτι που σου άρεσε;

Όχι, δεν ήμουν καθόλου. Μου άρεσε να μπω στο Εθνικό, αλλά όταν μπήκα, δεν μου άρεσε και τόσο. Εκείνη την εποχή, που ήμουν εγώ στο Εθνικό, οι καθηγητές -όχι όλοι, βέβαια- δεν ήταν και τόσο καταρτισμένοι. Αργότερα άλλαξε προς το καλύτερο. Έμαθα πράγματα, αλλά θα μπορούσα να έχω πάρει πολλά περισσότερα.

«Υπήρχαν αρκετά μπερδέματα στο κεφάλι μου, τα οποία λύνονται σιγά σιγά με την ψυχοθεραπεία». (Total look Bespoke Athens).

– Μετά τη σχολή πώς προχώρησες;

Μπήκα στη δουλειά κατευθείαν. Ξεκίνησα μάλιστα από την τηλεόραση, έγινα αρκετά γνωστός, και μετά στο θέατρο, όπου έκανα ωραίες συνεργασίες. Κατόπιν όμως θεωρώ ότι η καριέρα μου πήρε μία πορεία που δεν την ήθελα ακριβώς. Ήμουν τότε ζευγάρι και με την Κατερίνα Παπουτσάκη, για δυόμισι χρόνια, και η προβολή ήταν μεγάλη -ίσως θεωρήθηκα και τηλεοπτικός μαϊντανός. Εγώ ήθελα να κάνω τη δική μου πορεία, αλλά λόγω της σχέσης μου με έναν άνθρωπο που είχε μεγάλη προβολή, εκτέθηκα και εγώ πολύ και κατηγοριοποιήθηκα. Εξάλλου τότε όλη αυτή η προβολή με τρόμαζε κιόλας, δεν ήταν κάτι που μου άρεσε. Τώρα δεν με πειράζει, γιατί καταλαβαίνω ότι ο κόσμος θεωρεί έναν ηθοποιό δικό του άνθρωπο, γιατί τον αγγίζει μέσα από τους ρόλους του.

– Είχες κάποια στιγμή στη ζωή σου, όπως έχεις δηλώσει, πρόβλημα με καταχρήσεις και εθισμούς;

Ναι, υπήρχαν αρκετά μπερδέματα μέσα στο κεφάλι μου, τα οποία λύνονται σιγά σιγά με την ψυχοθεραπεία. Από το σε τι κοινωνία ζούμε, μέχρι το ποιος είμαι, ποιοι είναι οι φίλοι μου… Θα έλεγα ότι ήμουν λίγο πιο επιφανειακός ή, καλύτερα, ότι αντιμετώπιζα τα πράγματα πιο επιφανειακά, όντας όμως μη επιφανειακός άνθρωπος. Αυτή η αντίθεση έφερε μια σύγκρουση μέσα μου. Δεν επεξεργαζόμουν τα πράγματα που συνέβαιναν γύρω μου όσο θα έπρεπε κι αυτό έχει να κάνει και με την αυτοεκτίμηση. Όταν δεν έχεις αυτοεκτίμηση, προτιμάς να είσαι με έναν άνθρωπο που δεν τον θαυμάζεις πολύ, για να νιώθεις έτσι καλύτερα και για τον εαυτό σου. Ευτυχώς όμως βγήκα από αυτή τη φάση.

– Πώς το αντιμετωπίζει τελικά όλο αυτό ο κάθε άνθρωπος; Θέλω πω, χρειάζεται χρόνο και ιδιαίτερη προσπάθεια.

Εγώ δεν ζήτησα βοήθεια γι’ αυτό το θέμα, την ψυχοθεραπεία μου την άρχισα αφού πια έκλεισα αυτό το κεφάλαιο. Ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει τα πράγματα διαφορετικά, δεν υπάρχει μια συνταγή, σίγουρα όμως πρέπει να ψάξει μέσα του. Είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει η έρευνα, να γνωρίζει πράγματα και να έχει αναφορές επί παντός επιστητού, ίσως σε αυτό με οδηγεί και η καλλιτεχνική φύση μου. Η μάνα μου μού έχει πει ότι μου έλεγε, «μην βάλεις το χέρι σου στο μάτι της κουζίνας, θα καείς». Και εγώ πήγαινα και το έβαζα. Είναι θέμα ανθρώπου, ήθελα να το βάλω να καώ και να ξέρω τι σημαίνει αυτό, δεν μου αρκούσε να μου το πει κάποιος άλλος.

O Oρέστης Τζιόβας αφέθηκε στα έμπειρα χέρια του δημιουργού του Bespoke Athens Βασίλη Μπουρτσάλα (αριστερά) και του συνεργάτη του Νικόλα Πολίτη (δεξιά).

– Ζούμε σε μία εποχή έξαρσης της βίας ή ίσως μεγαλύτερης γνωστοποίησης της βίας.

Μάλλον έτσι είναι, αλλά είναι και ο καπιταλισμός σε τόσο προχωρημένο στάδιο σε σημείο που να πιέζει ασφυκτικά τους ανθρώπους σε οικονομικό επίπεδο. Αυτή η καταπίεση δημιουργεί περισσότερα τέρατα, δυστυχώς. Μετά τη συνέντευξη που έδωσα που μίλησα για τη σεξουαλικότητα, έτυχε να συζητήσω με μια φίλη μου που υποστηρίζει το ΚΚΕ και μου έλεγε ότι δεν είναι το θέμα η σεξουαλική απελευθέρωση, αλλά η γενικότερη απελευθέρωση. Πιστεύω ότι και αυτό εντάσσεται στο πλαίσιο της καταπίεσης: Καταπιεσμένοι προσανατολισμοί, καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, καταπιεσμένος τρόπος ζωής, όλα αυτά δημιουργούν τα τέρατα στην κοινωνία μας.

– Και τα social media, δεν δημιουργούν λάθος πρότυπα για το πώς πρέπει να είμαστε;

Πρέπει η οικογένεια και το σχολείο να παίξουν μεγαλύτερο ρόλο στο πώς θα αντιμετωπίζουν τα παιδιά αυτό που βλέπουν, να μπορέσουν δηλαδή να τα φιλτράρουν, όσο κι αν βομβαρδίζονται από τα στερεότυπα για το σώμα ή οτιδήποτε άλλο. Θα επανέλθω όμως στο θέμα του καπιταλισμού, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι από εκεί προκύπτουν όλα τα θέματα της βίας. Ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Δουλεύει από οκτάωρο μέχρι δωδεκάωρο και τα λεφτά του βγαίνουν τσίμα-τσίμα. Αυτό μπορεί να σου δημιουργήσει εξαιρετικά μεγάλη πίεση, την οποία μπορεί να βγάλεις στα παιδιά σου και αυτά με τη σειρά τους μεγαλώνοντας μπορεί να γίνουν βιαστές, με όλες τις εκφάνσεις της λέξης.

– Ο κάθε είδους ρατσισμός εκεί οφείλεται;

Όλα έχουν πολιτικοκοινωνικό υπόβαθρο. Αν είσαι φτωχός και τα βγάζεις πέρα ίσα ίσα, σίγουρα δεν θέλεις να έρθει ένας μετανάστης στη χώρα σου και να σου πάρει τη δουλειά που έχεις.

– Νομίζω όμως ότι αυτό το υπόβαθρο δεν μπορεί να δικαιολογήσει και την κακοποίηση μιας γυναίκας.

Γι’ αυτό φταίνε τα έμφυλα στερεότυπα με τα οποία έχουμε μεγαλώσει -για το πώς πρέπει να είναι το θηλυκό, πώς το αρσενικό… Αλλά και αυτά τα στερεότυπα εργαλεία του καπιταλισμού είναι. Δεν είμαι οπαδός της συνωμοσιολογίας, ότι δηλαδή υπάρχουν κάποιοι από πίσω που αποφασίζουν για όλα. Όμως τα συστήματα αποφασίζουν από μόνα τους -και όταν λέω σύστημα, εννοώ ότι είμαστε κι εμείς μέρος του και είναι ένα πράγμα που διαμορφώνεται με τα χρόνια. Το σύστημα σου δημιουργεί πλαστά όνειρα και θέλεις να βρεθείς κι εσύ από πάνω, αντί να θέλεις να είναι όλοι ευτυχισμένοι στην κοινωνία.

«Είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει η έρευνα, να γνωρίζει πράγματα και να έχει αναφορές επί παντός επιστητού, ίσως σε αυτό με οδηγεί και η καλλιτεχνική φύση μου». (Total look Bespoke Athens).

– Και ποια είναι η λύση; Ποιο σύστημα ή κόμμα, αν θέλεις, πιστεύεις ότι θα μπορούσε να δουλέψει καλύτερα; Πιστεύεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε κάτι διαφορετικό;

Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε πολλές κοινωνικές αλλαγές, αλλά θεωρώ ότι δεν είχε και τις ευκαιρίες που είχαν άλλα κόμματα από τη Μεταπολίτευση και μετά. Αυτό δεν το λέω επειδή γουστάρω τον ΣΥΡΙΖΑ, ίσα ίσα τον θεωρώ ψευτοαριστερό κόμμα. Πιστεύω όμως ότι τα άτομα που απαρτίζουν το κόμμα όπως και οι ψηφοφόροι του είναι πιο ευαίσθητοι κοινωνικά απ’ ό,τι είναι οι δεξιοί. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Και θεωρώ ότι αν τους δοθεί άλλη μια ευκαιρία, θα κάνουν περισσότερα πράγματα – τουλάχιστον για μια κοινωνία έτσι όπως τη φαντάζομαι εγώ, με λιγότερες ανισότητες. Γιατί το άνοιγμα της ψαλίδας που υπάρχει σήμερα είναι τρομακτικό. Δεν είναι φυσιολογικό ένας άνθρωπος που κερδίζει 1.000€ να βλέπει τα εκατομμύρια που σπαταλώνται από τους ελάχιστους. Να αναφέρουμε βέβαια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε και αρκετούς λάθος χειρισμούς, με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα, και απογοήτευσε πολλούς που τον είχαν ψηφίσει ακόμη και από τη Δεξιά.

 – Έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς με την πολιτική; 

Δύσκολα θα έκανα κάτι τέτοιο. Είναι τόσο ισχυρό το σύστημα, που μπορεί άνετα να σε λασπολογήσει και να βρεθείς στη θέση να μάχεσαι για τον ίδιο σου τον χαρακτήρα και όχι για να υπηρετήσεις τον σκοπό που είχες αρχικά στη σκέψη σου. Μπορεί να το λέω και επειδή ως ηθοποιός ίσως να είμαι πιο εύκολος στόχος. Πιστεύω πως οτιδήποτε προοδευτικό, το σύστημα θέλει να το καταπνίξει.

– Έτσι όμως είναι σαν να παραιτείσαι.

 Πολλές φορές σκέφτομαι, θα βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα για τους ανθρώπους που δεν κάνουν τίποτα για τον ίδιο τους τον εαυτό; Θα τους δείξω εγώ τον δρόμο; Γιατί βλέπεις πολλοί άνθρωποι δεν αγαπούν την προοδευτικότητα και δεν προσπαθούν ούτε για τους ίδιους. Δεν ξέρω αν αξίζει να χαραμίσεις τη ζωή σου ασχολούμενος με την πολιτική και βλέποντας απέναντί σου αυτή τη νοοτροπία.

«Προσπαθώ να μιλάω για θέματα ταμπού, θεωρώντας ότι έτσι βάζω ένα λιθαράκι στην προοδευτικότητα».

– Υπάρχει όμως και μια αντίφαση σε αυτά που λες. Από τη μία μιλάς για το σύστημα και από την άλλη για τους ανθρώπους που δεν κάνουν κάτι.

Υπάρχει πάντα και η προσωπική ευθύνη. Γι’ αυτό και εγώ από τη θέση μου, ακόμη και μέσα από τις συνεντεύξεις που κάνω, προσπαθώ να μιλάω για θέματα ταμπού, θεωρώντας ότι έτσι βάζω ένα λιθαράκι στην προοδευτικότητα, που τόσο έχουμε όλοι ανάγκη.

– Τα περισσότερα σίριαλ πάντως είναι σαν να προβάλλουν και να εξυψώνουν τη μαγκιά και την εκδίκηση, τη στιγμή που ως κοινωνία προσπαθούμε να το καταπολεμήσουμε αυτό.

Πρέπει όμως με κάποιον τρόπο να το δείξεις κι αυτό, γιατί υπάρχει. Από την άλλη, δεν νομίζω ότι ένα σίριαλ πρέπει να καταδικάσει ένα φαινόμενο, όποιο κι αν είναι αυτό, γιατί η τέχνη δεν πρέπει να είναι διδακτική. Πρέπει να σου δείχνει τι συμβαίνει κι εσύ ως θεατής να αναγνωρίσεις ότι κάτι τέτοιο δεν πρέπει να συμβαίνει πια.

– Γιατί πρέπει να βλέπουμε τη βεντέτα τόσο πολύ;

Γιατί υπάρχει. Σίγουρα είναι λεπτό το όριο. Στη σειρά που παίζω εγώ και αναφέρεται στην έμφυλη βία, δείχνει ότι ένας κακοποιητικός χαρακτήρας μπορεί να αλλάξει. Και το πιστεύω, οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν. Αυτό μπορώ να το κρίνω και από μένα, έχω αλλάξει πάρα πολύ.

– Πιστεύεις στον σωφρονισμό;

Ναι, πιστεύω, αν γίνεται από πραγματικά σωφρονιστικά ιδρύματα και όχι από φυλακές. Εξαίρεση αποτελεί η διευθύντρια των Φυλακών Κύπρου, η οποία έκανε πολύ σοβαρή δουλειά και όλοι οι κρατούμενοι τη λάτρευαν. Αν δείξεις σε έναν άνθρωπο ότι υπάρχουν και όμορφα πράγματα στη ζωή και μπορεί να τα φτάσει, σίγουρα θα του κάνεις καλό.

«Οι άνθρωποι που κατέχουν αξίωμα καταλαμβάνονται από μία αίσθηση ανωτερότητας και όσο αυτό δεν το επεξεργάζεσαι, διογκώνεται και φέρνει άσχημα αποτελέσματα».

– Πώς σχολιάζεις το σκάνδαλο με την Εύα Καϊλή;

Θεωρώ ότι λειτούργησε βοηθητικά στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ είχε πάρει τα πάνω του. Η απληστία πάντως είναι φοβερό πράγμα και η διαφθορά υπάρχει παντού, γιατί αυτό το σκάνδαλο αφορά όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι άνθρωποι που κατέχουν αξίωμα καταλαμβάνονται από μία αίσθηση ανωτερότητας και όσο αυτό δεν το επεξεργάζεσαι, διογκώνεται και φέρνει άσχημα αποτελέσματα. Πρέπει βέβαια να έχεις μεγάλη καλλιέργεια για να νοιάζεσαι και για την ευτυχία των άλλων και όχι μόνο τη δική σου. Στη συγκεκριμένη κυρία νομίζω ότι κάτι τέτοιο έχει συμβεί. Τώρα για το Κατάρ τι να πούμε; Είναι μια χώρα όπου σκοτώνουν τους ομοφυλόφιλους. Επίσης για να γίνουν οι εγκαταστάσεις που θα φιλοξενούσαν το Μουντιάλ, πέθαναν πάρα πολλοί εργάτες.

 – Θα ήθελα να κλείσουμε τη συνέντευξη με το θέμα της κακοποίησης και κυρίως αυτή που αφορά παιδιά και ακούσαμε πρόσφατα άλλη μια φρικτή ιστορία.

Όλα ξεκινούν από την οικογένεια. Έχω ένα φίλο που είναι ομοφυλόφιλος και οροθετικός και η μάνα του του έκοψε το ρεύμα για να φύγει από το σπίτι. Τι να πω σ’ αυτόν τον άνθρωπο; Του είπα να μην το πάρει προσωπικά αλλά… στατιστικά, δηλαδή ότι είναι ένας ακόμη από αυτούς που έχουν απαίσιους γονείς. Η δε αδερφή του, όταν πήγε να του γνωρίσει τον φίλο της, δεν είπε κουβέντα για τον αδερφό της ότι είναι gay, το κράτησε μυστικό. Δυστυχώς συμβαίνουν ακόμη φοβερά τέτοια πράγματα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν αγαπάνε τα παιδιά τους, υπάρχει κοινωνικό στίγμα σε σχέση με τη σεξουαλική ταυτότητα… Εγώ γι’ αυτό βγήκα να μιλήσω και τα περισσότερα σχόλια που εισέπραξα ήταν τι μας νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου. Το εννοούν άραγε; Γιατί πραγματικά δεν πρέπει να νοιαζόμαστε για το τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του.

// Ο Ορέστης Τζιόβας πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η Νύχτα των Μυστικών», στο Θέατρο Μπέλλος, Κέκροπος 1, τηλ. 2103229889.

Ευχαριστούμε το κατάστημα Bespoke Athens για τη φιλοξενία. (Αναγνωστοπούλου 15-17, Κολωνάκι. Τηλ. 2103645518).

Διαβάστε ακόμα: Η ομάδα του «Σπιρτόκουτου» μας μίλησε έξω από τα δόντια για την Ελλάδα που γκρεμίζεται.

TAGS :
ηθοποιός θέατρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook