Ορφέας Αυγουστίδης: «Θα πνιγούμε από τον συντηρητισμό στο τέλος»

«Καθετί που κατορθώνουμε στη διαδρομή μας, στην καθημερινότητά μας, μας αφαιρεί τελικά τον φόβο» (Φωτογραφία: Εφη Χαλιωρή).

Όταν μεγαλώνεις από νωρίς μέσα και πλάι στα φώτα της δημοσιότητας, αυτά σε εμποτίζουν και είτε τα φοβάσαι είτε τα προσπερνάς. Ίσως γι΄ αυτό ο Ορφέας Αυγουστίδης λειτουργεί απολύτως ισορροπημένα, σεμνά και διακριτικά σε σχέση με τη μεγάλη αναγνωρισιμότητα και αποδοχή που λαμβάνει. Είναι εμφανώς ένας άνθρωπος χορτασμένος, συμφιλιωμένος με τους διάσημους γονείς Μαρία και Ντίνο και «ήρεμα» δημοφιλής.

Αν δεις τη φωτογραφία του γάμου του που ανέβασε ο ίδιος στα social media, τα καταλαβαίνεις όλα: ο έρωτας, η αγάπη, η αληθινή ευτυχία καθρεφτίζονται αυθεντικά στο πρόσωπό του και σε αυτό της Γεωργίας ενώ τα δυο λόγια που γράφει στη λεζάντα αποδεικνύουν την ποιότητα του χαρακτήρα του. Ο Ορφέας, ένας ευγενής ιππότης για τη γυναίκα, ένας ευγενής συνομιλητής για τους ηθοποιούς, ένας ευγενής σταρ για το κοινό, αναπτύσσεται όπως ακριβώς θα το ήθελε.

Με προσωπικές μάχες και προσπάθεια, με ρεαλισμό χωρίς να κρύβει τίποτα κάτω από χαλάκια και με πράξεις που τον γεμίζουν αυθεντική ευτυχία και φως. Το φως στα μάτια και την ψυχή του. Το φως σε αυτά του παιδιού του.

– Νιώθω ότι ωρίμασες πάρα πολύ, εξελίχθηκες αργά και σταθερά με έναν γλυκό τρόπο, ισχύει αυτό;

Όταν μιλάμε για την εξέλιξη δεν μιλάμε αναγκαστικά για κάτι καλύτερο, όμως σίγουρα μιλάμε για κάτι φυσικό. Είναι όπως συναντάς – καλή ώρα με εμάς – έναν άνθρωπο μετά από 12 χρόνια: έχει αλλάξει η όψη του, έχει αλλάξει το βλέμμα του, έχει αλλάξει ενδεχομένως ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα και αυτό είναι λογικό. Έτσι, ασφαλώς δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι στη δουλειά του κάποιος φτάνει σε ένα άλλο σημείο μέσα στα χρόνια. Τώρα το τι θα πει αργά ή γρήγορα, σταθερά ή μη, αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που το βιώνω εγώ. Δηλαδή το να φτάνει κάποιος κάπου με κόπο, βιώνοντας κάθε χιλιοστό της δικής του διαδρομής συνειδητά, σημαίνει ότι αν χρειαστεί να ξανακάνει αυτή τη διαδρομή, θα την ξανακάνει χωρίς γκρίνια ή εκπτώσεις αφού δεν βρέθηκε εκεί τυχαία με ένα άλμα. Όταν κάτι γίνεται φυσικά και συνειδητά, βιώνεις όχι μόνο την ικανοποίηση όλου του βιώματος αλλά κατακτάς και την έλλειψη φόβου, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για τη δουλειά μας. Μερικές φορές, βέβαια, η έλλειψη φόβου συγχέεται και με το θράσος, το οποίο όμως δεν το υιοθετώ καθόλου στη σκηνή και γενικά στη ζωή.

«Σπουδαίοι σκηνοθέτες καταπιάστηκαν με ένα μόνο θέμα σε όλη τους τη  ζωή, τους απασχόλησε ένα πράγμα. Ήταν η αγωνία τους να εξελιχθούν» (Φωτογραφία: Εφη Χαλιωρή).

– Η έλλειψη φόβου έχει ενδιαφέρον πάντως γιατί σου επιτρέπει να είσαι ενδεχομένως και λίγο πιο ελεύθερος έτσι. 

Σίγουρα. Όπως και στη ζωή παλεύουμε με τους φόβους μας, έτσι και στη δουλειά. Καθετί που κατορθώνουμε στη διαδρομή μας, στην καθημερινότητά μας, μας αφαιρεί τελικά τον φόβο. Τον φόβο του αγνώστου που μας μετατοπίζει χωρίς να το θέλουμε. Τον φόβο ενός τέλους, γιατί δεν ξέρουμε τι θα πει τέλος. Όταν πια φεύγει ο φόβος, απελευθερωνόμαστε. Έτσι και στη δουλειά. Φυσικά και δεν έχω καταφέρει να απαλλαγώ από τα πάντα, αλλά τεχνικά μιλώντας, όσο ψάχνεις τόσο θα βρίσκεις.

– Όλα όσα λες άπτονται και της ζωής. Δεν σταματάς ποτέ να ανακαλύπτεις νέα πράγματα…

Εμένα αυτό με συγκινεί ιδιαιτέρως. Το γεγονός δηλαδή ότι η εμβάθυνση έρχεται μέσα από την επανάληψη και από τη ρουτίνα, το βρίσκω το πιο αποκαλυπτικό πράγμα που μπορεί κανείς να συναντήσει. Ειδικά στη σημερινή εποχή που προτείνει αλλαγή για την αλλαγή και καινούργια πληροφορία απλώς για να μην υπάρχει πλήξη. Ετσι, χάνουμε κάτι που είναι για μένα το μεδούλι, ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορεί να συναντήσει κανείς και στην τέχνη –και όχι μόνο- την εμμονή με ένα θέμα.

– Όπως;

Για παράδειγμα, σπουδαίοι σκηνοθέτες καταπιάστηκαν με ένα μόνο θέμα σε όλη τους τη  ζωή, τους απασχόλησε ένα πράγμα. Ήταν η αγωνία τους να εξελιχθούν, διότι εξερευνώντας τις διάφορες πτυχές του ίδιου πράγματος, εξελίσσεσαι. Πρόσφατα είδα στο Netflix ένα ντοκιμαντέρ «Ο φίλος μου το χταπόδι». Σε αυτό λοιπόν μπορεί να δει κανείς πώς ένας άνθρωπος για ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του, αποφασίζει να αφιερώσει όλον του τον χρόνο και όλη του την ψυχική και συναισθηματική ενέργεια, για να κάνει το ίδιο πράγμα κάθε μέρα χωρίς κάποιον ιδιαίτερο στόχο. Να πηγαίνει στο ίδιο μέρος, να βουτάει στον ίδιο βυθό, να περιμένει άπειρες ώρες μήπως και δει κάτι, να παρατηρεί την απειροελάχιστη μετακίνηση της ζωής. Ο ίδιος είπε ότι η φύση, και ιδιαίτερα κάτω από το νερό, δεν αλλάζει, όμως όσο πιο πολύ επιμένεις, τόσο πιο βαθιά βλέπεις και συνειδητοποιείς ότι δεν είναι ποτέ η ίδια, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Δεν γίνεται, λοιπόν, να είμαστε οι ίδιοι. Δεν γίνεται να αντισταθούμε σε αυτή τη φυσική διαδικασία κάνοντας συνεχώς καινούργια πράγματα ή προσπαθώντας να αλλάξουμε κάτι.

«Άλλο υπάρχει ”οικογένεια και παιδιά” κι άλλο το instagram και γενικά τα social media» (Φωτογραφία: Εφη Χαλιωρή).

– Πώς νιώθεις πια και με ένα παιδί; Τι βλέπεις να μετακινείται; Νιώθεις κάτι να φοβάσαι; Νιώθεις πως ήσουν έτοιμος για γονιός; Άλλαξε η σχέση σου με τη γυναίκα σου;

Έχει ήδη ξεκινήσει μια υπέροχη κανονική διάδραση μαζί του. Ειδικά τώρα που περπατάει, που φωνάζει, που δείχνει ακριβώς το γούστο του, τη δυσαρέσκειά του, αρχίζουν τα πράγματα και μπαίνουν σε μια διαφορετική θέση και στο σπίτι και στη δουλειά. Υπάρχουν πλέον άλλα όρια. Επίσης, θα τολμήσω να πω ότι ήμουν πανέτοιμος να γίνω πατέρας, γιατί δεν αντιστάθηκα σε κάτι, ειδικά σε κάτι τόσο απόλυτο. Επιπλέον, έχει αλλάξει πλέον ο τρόπος που βλέπω πολλά πάνω στη γυναίκα μου. Όμως, το ότι υπάρχει κι ένα μεγάλο «κομμάτι» ανάμεσά μας που το αναζητούμε και το διεκδικούμε από την καθημερινότητά μας, ακόμη κι αν το παίρνουμε πλέον με το σταγονόμετρο γιατί τα πράγματα είναι αλλιώς, με συγκινεί και μου δείχνει ότι κάτι σωστό συμβαίνει εδώ. Έχω κάτι να στοχεύω και να ελπίζω. Πόσο μάλλον όταν δεν καταφέρνουμε λόγω ρουτίνας να μοιραζόμαστε κάτι κάθε μέρα… ακόμη κι αυτό μας φέρνει πιο κοντά. Η σχέση και η νέα συνθήκη απαιτεί καθημερινή διαχείριση. Και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω προσδοκίες μιας νέας «κανονικότητας», η οποία προτείνει μόνο ζεν εικόνες ή «φωτογραφίσιμες» στιγμές. Αυτά δεν είναι η αλήθεια.

– Έχεις πολύ δίκιο. Κι αυτό είναι μια νέα μάστιγα – ότι πρέπει να δείχνουμε μόνο καλά.

Θα πνιγούμε πια από τον συντηρητισμό στο τέλος. Μου περιέγραφε ο πατέρας μου την εποχή λίγο πριν τη γέννησή μου… πραγματικά ζούμε την ίδια κατάσταση επί τρία. Πρέπει δηλαδή να δείχνουμε ότι είμαστε καλά, ότι υπάρχουν όρια, πρέπει να προσέχουμε τι λέμε, πώς το λέμε. Εμένα όλα αυτά με ανησυχούν ειδικά σε σχέση με το παιδί.

– Όταν θες όμως κάτι, κάπως το βρίσκεις. Και το ήθος και την κανονικότητα και την ισορροπία, αρκεί να υπάρχει η αλήθεια. 

Άλλο υπάρχει «οικογένεια και παιδιά» κι άλλο το instagram και γενικά τα social media. Εκεί γαλουχείται η ανταγωνιστικότητα, ειδικά στο κομμάτι της οικογένειας. Θα έχεις διαπιστώσει, επίσης, ότι υπάρχει μια βιασύνη. Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας κάνει αυτό που πιστεύει ότι είναι καλύτερο για εκείνον και την οικογένειά του, απλώς πιστεύω ο σύγχρονος άνθρωπος μπερδεύεται στο τι είναι τελικά καλύτερο. Και συνήθως γοητεύεται από αυτό που «μοιάζει» καλύτερο.

– Όταν έγινες γονιός άλλαξε ο τρόπος που είδες τους γονείς σου;

Βέβαια! Επήλθε μια τεράστια ανακούφιση. Έχω δουλέψει αρκετά πράγματα στη σχέση μας με τους γονείς μου, θέλοντας να τους κατανοήσω περισσότερο και να «συγχωρήσω» όσα δεν καταλάβαινα, όπως γίνεται με τους περισσότερους ανθρώπους δηλαδή. Πρέπει να αποδεχόμαστε όλοι ότι τους συγκεκριμένους γονείς έχουμε και ότι για να προχωρήσουν οι σχέσεις δεν πρέπει να αλλάξει κανείς – πρέπει να πάρεις τις αποστάσεις σου και να κατανοήσεις. Και βεβαίως ο μόνος τρόπος τελικά να μπεις στη θέση τους, είναι κάνοντας ένα παιδί.

«Ο Τούρινγκ, αυτός ο άνθρωπος γρίφος, λεγόταν πως έπασχε από σύνδρομο Άσμπεργκερ, είχε σχέσεις με ανθρώπους αλλά με έναν ιδιαίτερο τρόπο, και ήταν άνθρωπος των θετικών επιστημών» (Φωτογραφία από την παράσταση).

– «Η μηχανή του Τούρινγκ», το θεατρικό έργο που πέρυσι γνώρισε μεγάλη επιτυχία και θα συνεχιστεί φέτος, αφορά τη ζωή του περίφημου επιστήμονα. Πώς βίωσες αυτόν τον περίπλοκο και τόσο ενδιαφέροντα κόσμο; Και μάλιστα σε έναν μονόλογο.

Ο κόσμος του επιστήμονα είναι πολύ πράγματι περίπλοκος με πολλές δυσκολίες. Και ένας τέτοιος μονόλογος φυσικά. Οσο περνά ο καιρός, συνειδητοποιώ ότι τελικά στη διαδικασία αυτή κερδίζεις όταν είσαι ψύχραιμος, έχεις εμπιστοσύνη σε αυτό που πρόκειται να κάνεις και δεν παρεκκλίνεις από τον στόχο σου. Πάντα έλεγα ότι θα ήθελα η δουλειά μου να συνδέεται με το εδώ και τώρα της ζωής μου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση και ενώ νιώθω να «μεγαλώνω» πια, δημιουργήθηκε ο χώρος ώστε να μπουν πολλά και διαφορετικά στοιχεία στη ζωή μου καθώς φοβάμαι λιγότερο και συνδέομαι περισσότερο. Ο Τούρινγκ, αυτός ο άνθρωπος γρίφος, λεγόταν πως έπασχε από σύνδρομο Άσμπεργκερ, είχε σχέσεις με ανθρώπους αλλά με έναν ιδιαίτερο τρόπο, και ήταν άνθρωπος των θετικών επιστημών, είχε και εξαιρετικές σωματικές επιδόσεις – ήταν μαραθωνοδρόμος. Φυσικά και δεν θα μπορούσαμε να μεταφέρουμε επί σκηνής όλες αυτές τις πτυχές, αλλά προσπάθησα πολύ να καταλάβω το πάθος του, τον ενθουσιασμό του κι αυτή την ατελείωτη εμμονή του, να τη φιλτράρω μέσα από το δικό μου μυαλό, κατασκευάζοντας κάτι που ίσως πριν δεν υπήρχε και βλέποντας πως τελικά θα κινηθεί μόνο του.

– Πώς αντέχεται τόση αδικία; Ως γνωστόν ο Τούρινγκ έσωσε την Αγγλία στον Πόλεμο και κυνηγήθηκε άγρια γιατί ήταν ομοφυλόφιλος. 

Το κομμάτι της αδικίας είναι εντελώς διαφορετικό όταν τη βιώνεις και όταν παρατηρείς άλλους να τη βιώνουν. Όταν παρατηρείς την αδικία ενεργοποιείται ένα άλλο σου κομμάτι, καθώς εσύ μπορεί να βρίσκεσαι σε ένα ασφαλές ψυχικό περιβάλλον. Πιστεύω ότι όταν το βίωνε ο ίδιος προσπαθούσε να αντισταθεί. Την ίδια στιγμή που είχε προσφέρει κάτι τόσο σημαντικό σε όλη την ανθρωπότητα, τον «πετούσαν» στα σκουπίδια γι’ αυτό που ήταν. Κι όσο πιο πολύ προσπαθούσε να λύσει αυτό το πρόβλημα τόσο πιο πολύ δεν λυνόταν η συγκεκριμένη «εξίσωση». Πιστεύω ότι ήλπιζε ότι κάποια στιγμή θα έβρισκε κάποια απάντηση σχετική με αυτό που του συνέβαινε. Και η λύση τελικά ήταν «πεθαίνω γιατί θέλω να ζω, αλλά όχι έτσι».

– Το «παίζω μόνος μου» επί σκηνής πώς ήταν; Υπήρχε μοναξιά ή όχι;

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πράγματα που μου λείπουν, όπως για παράδειγμα η επαφή μου με τους συναδέλφους και πριν την παράσταση αλλά και επί σκηνής, γιατί πάντα περιμένεις κάποιον κοντά σου. Εδώ όλη την ευθύνη την έχω εγώ και ειδικά στην αρχή αναρωτιόμουν συνεχώς… «πώς θα το κάνω αυτό;». Η απάντηση ήταν μία και απλή «θα το κάνεις». Έλεγα στον εαυτό μου ότι θα βρει έναν τρόπο που μπορεί να είναι και διαφορετικός κάθε μέρα. Ανακάλυψα πράγματα τα οποία μπορεί να κράτησαν για 10-15 παραστάσεις, μετά έπρεπε να βρω κάτι άλλο, μέσα μου, έξω μου, στον ίδιο τον Turing, στη σκηνοθεσία του Οδυσσέα, στο ζέσταμά μου, στα πράγματα που έχουμε συμφωνήσει, παντού. Ήμουν μόνος και είχα τον χρόνο να βρω τον τρόπο μου, την ενέργειά μου. Παρότι λοιπόν μου έλειπαν πολλά πράγματα  στη σκηνή, υπήρξε χώρος να μπω μέσα και να βουτήξω και να βγάλω πολλά και καινούργια «παιχνίδια», τα οποία μάλιστα νομίζω θα μου είναι χρήσιμα για πάντα. Χωρίς φόβο μετά από κάποια στιγμή γιατί το αποτέλεσμα στο τέλος είναι πολύ γλυκό.

Ως Αστέρης στον «Σασμό».

– Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Οδυσσέα, ως σκηνοθέτη;

Ο Οδυσσέας είναι υπέροχος άνθρωπος. Το πρώτο πράγμα που τον χαρακτηρίζει είναι ότι αγαπάει τον ηθοποιό και τη διαδικασία της υποκριτικής τέχνης, γιατί είναι ο ίδιος ηθοποιός. Και αυτό το βλέπεις γιατί προσπαθεί να μπει μέσα στην ψυχή σου και το μυαλό σου και από εκεί και πέρα να σε καθοδηγήσει. «Συναντηθήκαμε» εξαιρετικά  γιατί ποτέ δεν χρειάστηκε να τον πείσω για τις ιδέες μου και δεν χρειάστηκε να με πείσει για τις δικές του – ήταν εκεί και τα δύο ταυτόχρονα, σαν να ήταν ένα.

– Σασμός: Πόσο μπορείς να αφήνεις τελικά τη «μαμά» εκτός ενώ παίζετε μαζί; Δεν είναι κάπως παράξενο;

Με τη μητέρα μου και τον πατέρα μου, όπως είπαμε, έχει δουλευτεί πολύ η σχέση μας, έχουν μπει όλα σε μια σειρά οπότε είναι και απολύτως διαχωρισμένοι οι ρόλοι και καλώς δουλεμένα τα όρια. Συνεπώς, μια επαγγελματική συνάντηση δεν μπορεί να προκαλέσει ούτε ανησυχία ούτε προβληματισμό. Βαίνουν όλα καλώς χωρίς οικογενειακές ιστορίες παρά μόνο τηλεοπτικές.

//«Η μηχανή του Τούρινγκ», από 14/10, Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, τηλ. 2118005141
Ο «Σασμός» θα συνεχιστεί για δεύτερη χρονιά στον Alpha. 

Διαβάστε ακόμα: Γιάννης Κλίνης, «Στους Πέρσες του Αισχύλου καταλαβαίνεις τι θα πει πόλεμος».

TAGS :
ηθοποιός θέατρο Ορφέας Αυγουστίδης Σασμός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook