Larry Gus: «Θα ήθελα να είχα ταλέντο. Αλλά μάλλον η ανεπάρκειά μου με βοήθησε»

«Θα ήθελα να είχα ταλέντο. Θα ήθελα να μού ήταν όλα πιο εύκολα, αλλά τελικά μάλλον αυτή η ίδια η ανέπαρκειά μου είναι που με βοήθησε» (φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδης).

Παναγιώτης Μελίδης ή Larry Gus; Είναι το ίδιο και το αυτό πρόσωπο έτσι που το επινοημένο όνομα να περιέχει την προσωπικότητα και το αντίστροφο. Το όνομά του τα τελευταία χρόνια συζητιέται αρκετά, όπως οι μουσικές και οι παραγωγές του. Η συνέντευξη που παραχώρησε στο Andro είναι ενδεικτική του ιδιοσυγκρασιακού χαρακτήρα του.

«George είναι το όνομα του δίσκου που γράψαμε με τον Εύθυμη Φιλίππου. Στην ουσία ο Ευθύμης έγραψε το κείμενο που είναι η ιστορία του George, ενός ανθρώπου λίγο προτού πεθάνει. Εγώ έγραψα την μουσική και μαζί γράψαμε το τραγούδι που τελειώνει τον δίσκο, το οποίο ερμηνεύει η Χορωδία της Κέρκυρας. Την ιστορία την αφηγείται σε ηχογράφηση ο Ben Whishaw, ενώ στην παρουσίαση του δίσκου την Παρασκευή 27/1, την ιστορία αφηγείται η Αγγελική Παπούλια», λέει ο ιδιοφυής Larry Gus.

– Ευθύμης Φιλίππου και εσείς: σούπερ σουρεάλ συνάντηση…

Νιώθω εξωφρενικά τυχερός που συνεργάζομαι με τον Εύθυμη. Πολλές φορές τσιμπιέμαι γιατί δεν μπορώ στ’ αλήθεια να το πιστέψω. Μακάρι να έχω καταφέρει να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων.

– Πού μεγαλώσατε και πώς; Πόσο ρόλο έπαιξε, πιστεύετε, το οικογενειακό σας περιβάλλον για το μέλλον σας; Στην τύχη ή την αντίδραση.

Μεγάλωσα στην Βέροια μέχρι τα 18 μου. Μεγάλωσα ακούγοντας πάρα πολλή μουσική χωρίς να περιμένω ποτέ ότι θα γίνει το βιοποριστικό επάγγελμα μου. Βεβαίως, είμαι ιδιαιτέρως χαρούμενο για αυτό. Οι γονείς μου, και το εκτεταμένο μου οικογενειακό δέντρο, δεν έχουν ούτε είχαν κάποια σχέση με τα καλλιτεχνικά. Είμαι μισός Κύπριος και μισός Θρακιώτης. Ο πατέρας μου είχε αρκετούς δίσκους και αυτή ήταν η αληθινή μου μουσική μόρφωση στην ουσία.

– Είχατε κάποια ιδιαίτερη κλίση εξαρχής; Και αν ναι, πόσο σημαντική είναι η κλίση ως αφορμή ή ευκολία;

Στην πραγματικότητα, όχι. Χόρευα παραδοσιακούς χορούς και δεν πίστευα καν ότι χόρευα καλά. Έπαιζα αρμόνιο, και ούτε αυτό πίστευα ότι το έπαιζα και τόσο καλά. Το ταλέντο είναι ένα ταβάνι, αλλά είναι σε ένα σπίτι που εγώ δεν το έχω δει. Θα ήθελα να είχα ταλέντο. Θα ήθελα να μού ήταν όλα πιο εύκολα, αλλά τελικά μάλλον αυτή η ίδια η ανέπαρκειά μου είναι που με βοήθησε. Γιατί μαζί κουβαλούσε και μία άγνοια κινδύνου. Μάλλον. Ή και σίγουρα. Σίγουρα ίσως.

«Μεγάλωσα ακούγοντας πάρα πολλή μουσική χωρίς να περιμένω ποτέ ότι θα γίνει το βιοποριστικό επάγγελμα μου» (φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδης).

– Η μουσική παιδεία διαφέρει από την παιδεία γενικότερα;

Θεωρητικά και τα δύο θα έπρεπε να είναι κυρίως διασκεδαστικά. Νομίζω ότι για τους περισσότερους έχουν υπάρξει κυρίως διεκπεραιωτική υπόθεση. Στον Βόλο όπου σπούδασα, πήγαινα και καθόμουν για ώρες στο φαρμακείο του Θωμά Κλημόπουλου, πολλές φορές (αν όχι τις περισσότερες) μαζί με τον Βασίλη Κατσούπη. Νομίζω ότι μορφώθηκα περισσότερο εκεί, παρά οπουδήποτε αλλού.

– Πόση τεχνολογία αντέχει το μουσικό συναίσθημα;

Νιώθω ότι το ένστικτο της αναλυτικής μεθόδου, σαν βάση για τη δημιουργικότητα, υπάρχει από πάντα. Δεν είναι απαραίτητο να πρέπει να ειδωλοποιούμε την Έμπνευση σαν τον μόνο δρόμο προς την έκφραση. Το αντίθετο. Επίσης, ας μην ξεχνάμε, το ταλέντο είναι ένα ταβάνι (και πολλές φορές σε ξένα σπίτια, που δεν θα μπούμε ποτέ μέσα ή δεν θα μας αφήσουν να μπούμε, σε κάθε περίπτωση).

– Οι πόλεις και οι αστικοί παραλογισμοί: πώς ζείτε το περιβάλλον γύρω σας, τι σας ιντριγκάρει, τι θα αλλάζατε, πού προτιμάτε να βρίσκεστε;

Σιχαίνομαι τη θάλασσα το καλοκαίρι, αλλά τη λατρεύω τον χειμώνα. Μου αρέσουν τα βρώμικα πεζοδρόμια και μου αρέσουν πάρα πολύ οι βρώμικοι τοίχοι (συγγνώμη, Βασίλη). Μεγάλωσα δίπλα σε ένα βουνό, δεν μπορώ να εξηγήσω ποια είναι η σχέση μου με τα βουνά.

– Πόσο δύσκολο είναι να τα καταφέρει κάποιος στο εξωτερικό στον δικό σας τομέα με τόσο μεγάλο ανταγωνισμό και από μία χώρα που δεν έχει παράδοση στον τομέα σας;

Όλα είναι βαθιά τυχαία. Υπάρχει (υποτίθεται) η επιμονή (ή και η υπομονή) σαν αρετή, αλλά νομίζω την ίδια στιγμή ότι το μόνο που πραγματικά βοηθάει είναι ένα περιβάλλον που σου παρέχει την άνεση να αποτύχεις ξανά και ξανά χωρίς καθόλου άγχος (δηλαδή κληρονομημένα λεφτά κλπ). Όλοι οι υπόλοιποι απλώς αποτυγχάνουμε ξανά και ξανά, με πάρα πολύ άγχος.

Ο Παναγιώτης Μελίδης, η Αγγελική Παπούλια και ο Ευθύμης Φιλίππου ετοιμάζονται για μια παράσταση στη Στέγη που είναι ένας σουρεαλιστικός μονόλογος για τις τελευταίες ημέρες της ζωής ενός άντρα.

– Πού οφείλεται και πώς ερμηνεύετε τον μουσικό σας πλουραλισμό; Πού αναζητάτε έμπνευση;

Η έμπνευση σαν τέχνασμα υπάρχει για να διαχωρίσει – το ιδανικό θα ήταν να απαρνηθούμε συλλογικά τη διάνοια. Αλλά με την ίδια λογική, θα μπορούσαμε να φυτρώνουμε δέντρα στους τοίχους, αλλά ίσως και να υπάρχουν ήδη εκεί. Σε κάθε περίπτωση, προσωπικά η αρχή όλων τοποθετείται στο Endtroducing του DJ Shadow, δηλαδή στο The Arcades Project του Walter Benjamin.

– Ποιες ήταν οι σημαντικότερες συνεργασίες της ζωής σας;

Η συνεργασία μου με τον Βασίλη Κατσούπη άλλαξε τη ζωή μου από πολύ μικρή ηλικία, άλλαξε τον τρόπο που σκέφτομαι, και κυρίως μου έδωσε ελπίδα ότι ίσως και να μπορώ. Ίσως. Πιο πρόσφατα, η ζωή μου ξανάλλαξε όταν δούλεψα μαζί με τον Κώστα Τσιούκα. Το golden standard είναι εκεί, πλέον. Όταν είναι πολύ δύσκολα όλα, που είναι, με κάποιον τρόπο ο Κώστας τα κάνει όλα να φαίνονται εύκολα. Μπορώ να ξε-απαρνηθώ την διάνοια σαν έννοια και να την δώσω απλόχερα στον Τσιούκα;

«Η συνεργασία μου με τον Βασίλη Κατσούπη άλλαξε τη ζωή μου από πολύ μικρή ηλικία, άλλαξε τον τρόπο που σκέφτομαι» (φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδης).

– Προτιμάτε να δουλεύετε μόνος ή με σύνολα; Τι χρειάζεται η κάθε περίπτωση και πώς το βιώνετε;

Η αποτυχία είναι παρά πολύ δύσκολη όταν είσαι μόνος, αλλά είναι πολύ πιο δύσκολη όταν παίρνεις και άλλους στον λαιμό σου. Εκτός αν οι άλλοι σε έχουν πάρει εκείνοι στον λαιμό τους. Νομίζω κρύβεται κάποιος Omega male εκεί μέσα όπως το περιγράφω. Μια χαρά!

– Τι είναι η μουσική για εσάς;

Είναι δύο πράγματα: να βλέπω την ανακοίνωση των ονομάτων ενός μεγάλου φεστιβάλ και να κοιτάω ποιοι και ποιες παίζουν εκεί μόνο και μόνο για να νευριάζω, αλλά επίσης είναι και το μόνο πράγμα που μπορεί να με κάνει να κοιμηθώ ήρεμος. Για χρόνια κοιμόμουν με μουσική να παίζει όλη τη νύχτα, από παιδάκι ακόμα. Και στ’ αλήθεια, δεν νομίζω ότι μου έχει σταθεί κάτι τόσο πολύ στη ζωή μου όσο η μουσική. Σίγουρα την έχω ανάγκη, και ακόμα πιο σίγουρα, αυτή δεν έχει ΚΑΜΙΑ ανάγκη εμένα.

– Τα άμεσα και πιο μελλοντικά σας σχέδια.

Την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου παρουσιάζουμε τον George στη Στέγη. Η Φανή Σκαρτούλη έχει κάνει την παραγωγή και έχουμε περάσει φοβερά. Η Αγγελική θα πει το κείμενο, εγώ θα παίξω εκκλησιαστικό όργανο, ο Μανούσος Κλαπάκης θα παίξει κρουστά. Η Χορωδία της Κέρκυρας θα τραγουδήσει, μεταξύ άλλων, το τραγούδι «ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ Η ΔΙΝΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΟΤΕ» που γράψαμε μαζί με τον Εύθυμη. Πάντα ήθελα να είμαι ο Λουτσίο Μπατίστι, και ο Ευθύμης, ο Μογκόλ. Δεν μπορώ με τίποτα να τον πείσω. Την Παρασκευή, επίσης, κυκλοφορεί ο δίσκος George που είναι ένα όνειρο να τον κρατάς στα χέρια σου – ο Βασίλης Μαρματάκης τον σχεδίασε.

– Άλλα σχέδια έχετε; 

Τα βραχυπρόθεσμα – μεσοπρόθεσμα σχέδια μου είναι αυτά: Θα βγει ένα βίντεο με μια συνεργασία μου με τον Μιχάλη Σιγανίδη. Θα γράψω μουσική για μία ταινία, και μια μινι-σειρά που γυρίζεται αυτή τη στιγμή (την οποία έχω συν-συγγράψει και συν-δημιουργήσει με τον Κωνσταντίνο Αντωνόπουλο και τον Γιώργο Γαρεφαλάκη). Θα πάω στο Βερολίνο να δω την ταινία του Βασίλη σε τεράστια οθόνη και θα τον πάρω αγκαλιά κλαίγοντας! Θα χορέψω και θα γράψω μουσική για χορό με διάφορους ανθρώπους, θα προσπαθήσω να μην τρώω πολύ, θα προσπαθήσω να βγάλω έναν νέο δίσκο Larry Gus (με τίτλο “ΧΟΡΟΙ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΑΘΙΑ”) θα προσπαθήσω να σταματήσω να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους, θα ακούσω Ροζαλία με τον Άϊλερ και θα ασχοληθώ πολύ έντονα με την “ΜΗΧΑΝΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ”. Και σήμερα το βράδυ… θα πάω να δω τον Σιγανίδη στο Six Dogs.

Διαβάστε ακόμα: Leon of Athens. Διεθνής και κουλ.

TAGS :
ελληνική μουσική τραγουδιστής

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook