Βασίλης Παπαζώτος (Papazo), ο γιατρός-καλλιτέχνης με τα γυρισμένα ρεβέρ

Ο Papazo είναι, εκτός των άλλων, και ένας πολύ στυλάτος νεανίας, με τα πουκάμισα, τις τιράντες και τις κάλτσες του.

Ο Βασίλης Παπαζώτος, γνωστός ως Papazo, καταφέρνει να συνδυάσει την απαιτητική ιατρική με την ανερχόμενη μουσική του καριέρα. Από τις viral διασκευές στο «Μουσικό Μπαλκόνι» μέχρι τις επικείμενες συναυλίες του και τα μαθήματα ζωής που έχει πάρει, ο Papazo μοιράζεται το πώς ισορροπεί ανάμεσα στα δύο του πάθη και τι σημαίνει για εκείνον η αληθινή σύνδεση με το κοινό.

«Οι άνθρωποι πεθαίνουν πολλές φορές πριν μάθουν ν’ αγαπάνε». Ένας σπαρταριστικός στίχος που παίζει στα χείλη μας τον τελευταίο καιρό. Στίχος δια χειρός Βασίλη Παπαζώτου (Papazo), που αγαπά την Ιατρική και τη μουσική. Πριν από περίπου 60 Κυριακές ανέβασε από το μπαλκόνι του την πρώτη του διασκευή. Πολύ σύντομα έγινε δημοφιλής, το κυριακάτικο ραντεβού από τη βεράντα του έγινε σημείο αναφοράς.

Καλλιτέχνες όπως ο Μαραβέγιας, η Marseaux, η Παυλίνα Βουλγαράκη, η Nalysha Green, ο Ίαν Στρατής, η Billie Kark, η Πέννυ Μπαλτατζή και πολλοί ακόμη βρήκαν τον χώρο τους δίπλα στην αμπαρόριζα, τη μπουκαμβίλια στο μπαλκόνι μπροστά στον Λυκαβηττό. Μελωδίες αποσπασμένες και οι δικές του οι πρωτότυπες, ξαναβαπτισμένες στο ταλέντο του μέσα από τα covers. Χατζής, Μενιδιάτης, Σάκης, Πάολα, Φοίβος Δεληβοριάς και Ζακ Στεφάνου, Νίνα Σιμόν και Θεοδοσία Τσάτσου. Κάθε Κυριακή και μια έκπληξη για εμάς. Για εκείνον αυτά τα ραντεβού προϋποθέτουν σκληρή δουλειά.

Συνηθισμένος, θα σκεφτείτε: απόφοιτος Ιατρικής που περιμένει να ξεκινήσει ειδικότητα ενώ κάνει κι ένα μεταπτυχιακό. Απαιτητική και συναρπαστική περίοδος για έναν καλλιτέχνη που ξεπερνά τη σπίθα του viral και τρυπώνει στις καρδιές και τα playlists μας. Και δεν είναι μόνο η μουσική του, είναι και το στυλ του. Τιράντες, γυρισμένα ρεβέρ σε κοντά παντελόνια, εμπριμέ πουκάμισα και t-shirts, κάλτσες με σχέδια, όλα συνθέτουν το ποιος είναι ο Papazo.

Η κατσίκα έχει γίνει το σήμα κατατεθέν του Papazo, είναι το logo του.

Ποιος είναι ο Papazo τελικά;

Είσαι πολύ απασχολημένος αυτή την περίοδο.

Απασχολημένος και πολύ πιεσμένος. Δίνω εξετάσεις για το μεταπτυχιακό, το οποίο αφορά τις παθήσεις του αμφιβληστροειδούς. Την ίδια ώρα, ετοιμάζω μια μεγάλη περιοδεία, με 25 μέχρι στιγμής συναυλίες. Θα είμαστε με την μπάντα μου και την Αρτέμιδα Κυριακοπούλου που τραγουδάει μαζί μου. Σε κάποιες συναυλίες θα είναι και ο Akylas και σε κάποιες άλλες θα είμαστε πιο μίνιμαλ -εγώ, ο μαέστρος μου Μάριος Καραμπότης και η Άρτεμις.

Πέρυσι τέτοια εποχή το ονειρευόσασταν αυτό το tour;

Φωναχτά όχι, αλλά είναι κάτι που ήθελα να το ζήσω. Προσπαθώ να αποκοπώ κάπως από όλα τα υπόλοιπα που τρέχουν, για να μπορέσω να αφοσιωθώ σε αυτό -μετά το μεταπτυχιακό βέβαια.

Έβαλα σε ένα TikTok μου για την έκθεση του Basquiat έναν δικό σου ήχο, από το τραγούδι «Τα αγόρια δεν κλαίνε» και το βίντεο εκτοξεύτηκε. Δραματική κορύφωση αλλά και ήχος που ευνοεί ο αλγόριθμος.

Ο στίχος καταλήγει «οι άνθρωποι πεθαίνουν πολλές φορές πριν μάθουν ν’ αγαπάνε», η μουσική σταματάει και το λέει το κοινό. Είναι πολύ ανατριχιαστικό αυτό που συμβαίνει στα live. Ταυτίζονται πάρα πολύ. Όταν ξεκίνησα, προσπαθούσα να γράψω κάπως πιο ποιητικά και αλληγορικά. Έχω εμπνευστεί από τη μητέρα μου που έγραφε ποιήματα και μου αρέσει να χρησιμοποιώ εικόνες και μεταφορές στα τραγούδια μου. Δεν ξέρω αν είναι καλό να είσαι τόσο αλληγορικός και όχι συγκεκριμένος. Θέλω πάντως μέσα από τον στίχο να τοποθετείται ο ακροατής σε έναν χώρο και χρόνο και μετά να το ερμηνεύει με τις δικές του εικόνες.

Τα χαμόγελα και ο ενθουσιασμός είναι άφθονα στις συναυλίες του Papazo.

Αισθάνομαι ότι όλο αυτό που σας συμβαίνει τον τελευταίο έναν χρόνο είναι σαν ένα διάλειμμα. Δηλαδή ότι εσύ γιατρός είναι να γίνεις, απλώς αυτό το διάστημα ζεις κάτι πολύ σημαντικό. Έχεις έστω τον χρόνο να το απολαύσετε;

Θα πω λίγο το ιστορικό μου. Οι γονείς μου είναι και οι δύο οδοντίατροι, ο παππούς μου ήταν οφθαλμίατρος και πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας στη Λιβύη, ο προπάππους μου ήταν οδοντίατρος στην Αλεξάνδρεια και εγώ 10 χρονών ζωγράφιζα τον εαυτό μου να χειρουργεί. Μου άρεσε πολύ και μου αρέσει ακόμα η ιατρική, οπότε είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.

Δεν σκοπεύεις να την εγκαταλείψεις.

Δεν θέλω με τίποτα να την αφήσω. Οι εμπειρίες που βίωσα στο αγροτικό μου στη Στυλίδα και στο νοσοκομείο της Λαμίας, με τους ασθενείς και με τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας για το πώς αντιμετώπιζαν τη ζωή, την ασθένεια και τη βοήθεια που μπορείς να παρέχεις, είναι πάρα πολύ συγκινητικές και σε γεμίζουν, όση κούραση και να έχεις. Αυτό το έζησα και στον στρατό, στην Καλόλιμνο, σε μια βραχονησίδα κοντά στα Ίμια, όπου ήμασταν 30 στρατιώτες και εγώ ήμουν ο γιατρός της βραχονησίδας. Είχε πολλή μοναξιά και ευθύνη, αλλά και μεγάλη ομορφιά παράλληλα.

Οπότε είναι ένα διάλειμμα;

Εμείς οι γιατροί, τελειώνοντας τον στρατό και το «αγροτικό», μπαίνουμε σε αναμονή για το νοσοκομείο που θέλουμε. Εγώ επέλεξα την οφθαλμολογία, ενώ ήξερα ότι θα έχω μεγάλη αναμονή -τελείωσα το 2020 και θα μπω το 2026. Δηλαδή σπούδαζα έξι χρόνια και περιμένω άλλα έξι. Οπότε, τελειώνοντας με αυτές τις υποχρεώσεις μου, σκέφτηκα ότι έχω αυτό τον χρόνο για να κυνηγήσω τη μουσική όσο μπορώ κι όπου πάει. Αυτό λοιπόν το χρονικό πλαίσιο που είχα θεωρητικά για να πετύχω σε αυτό ίσως ήταν και η κινητήριος δύναμη για να «τρέχω» τα βίντεο κάθε Κυριακή.

Διότι κάθε Κυριακή έχω να επιλέξω καλλιτέχνη, τραγούδι, να το διασκευάσω, να κάνω την μουσική παραγωγή, την ηχογράφηση, το βίντεο, το editing, τη μίξη, το mastering -και όλα αυτά μόνος μου. Αυτή η απήχηση, όμως, είναι κάτι μοναδικό -καινοφανές θα έλεγα, στα ελληνικά δεδομένα: να έρχονται 3.000 άτομα στη Δεξαμενή, ο ένας χρόνος «Μπαλκόνι». Χαίρομαι που ο κόσμος αναγνωρίζει την ποιότητα του ήχου και τα δικά μου τραγούδια. Δηλαδή ψάχνει και τη μουσική μου, δεν είναι απλώς ένα βίντεο που το προσπερνάς. Ασχολείται ο κόσμος με το ποιος είμαι πραγματικά.

Ο Papazo μοιάζει να πήρε τη σκυτάλη από τον Μαραβέγια και να είναι μια εξελιγμένη εκδοχή του σε όλα.

Όταν άρχισαν να αυξάνονται κατά πολύ τα views, ήταν κάτι που σε τρόμαξε;

Η μεγάλη συνειδητοποίηση δεν είναι τα views, γιατί αυτά είναι πολύ απρόσωπα. Σίγουρα έτσι το κατάλαβα, αλλά εκεί που το βιώνεις είναι όταν βγαίνεις στον δρόμο, σε αναγνωρίζουν και σε σταματάνε να σου μιλήσουν. Τότε καταλαβαίνεις ότι κάνεις κάτι που έχει απήχηση. Δηλαδή μπορεί να βλέπεις 15.000 likes ή ένα εκατομμύριο προβολές αλλά να μην καταλαβαίνεις ακριβώς τι σημαίνει αυτό -είναι δύσκολο να το κατανοήσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Δεν ήταν κάτι που με τρόμαξε, μου άρεσε. Μετά περνάς σε αυτό το στάδιο που όταν κάποιος σε χαιρετάει, όπως και να είναι η μέρα σου, πρέπει να είσαι φιλικός και χαρούμενος.

Οπότε είναι μια έξτρα προσπάθεια που πρέπει να καταβάλλεις, το οποίο είναι κάτι πολύ παροδικό. Μετά το βρίσκεις και δεν υπάρχει κανένα θέμα. Γενικά οι μουσικοί παραγωγοί είναι μοναχικοί τύποι, που κάθονται στο στούντιο με τις ώρες, ψειρίζουν και σκέφτονται τι συναίσθημα θα βάλουν και πώς θα αλλάξουν τον ήχο, και δεν επικοινωνούν πολύ με τους άλλους. Εγώ, όμως, επειδή στο «αγροτικό» είχα να κάνω με 20-30 ασθενείς την ημέρα, και στην κατασκήνωση που δούλευα δύο καλοκαίρια με 100, δεν έχω τέτοιο κοινωνικό άγχος.

Στο project Μουσικό Μπαλκόνι είχες μια πολύ επαγγελματική προσέγγιση από την αρχή, δεν μου φάνηκε σαν ένα πείραμα, έτσι δεν είναι;

Σαν ποιότητα ήχου, ναι. Σαν ποιότητα εικόνας, όχι -γινόταν με ένα παλιό κινητό. Η ποιότητα των αρχικών βίντεο δεν είναι ίδια με την τωρινή. Όπως και το στήσιμο. Δηλαδή όταν μπήκα μέσα στο σαλόνι, έφτιαξα το set up, πήρα φώτα -όσο με πήγαινε, επένδυα.

Αυτό είναι στο πατρικό σου σπίτι;

Ναι, είναι το πατρικό στο Γκύζη, όπου μεγάλωσα μέχρι τα 18 μου και τώρα ξαναγύρισα. Σε αυτό το μπαλκόνι έβγαινα κάθε μέρα, αλλά ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έχω αυτή την ωραία γωνία. Ήθελα να κάνω μια διασκευή στο «Ζάρι» και τη βρήκα.

Οι γείτονες τι λένε; Σε παρακολουθούν;

Ναι, μέχρι στιγμής τους αρέσει. Όταν μάλιστα έρθει κάποιος διάσημος και τον πάρουν χαμπάρι, βγαίνουν να δουν τι γίνεται.

Εδώ με την Πέννυ Μπαλτατζή σε live του.

Ποιοι είναι οι επόμενοι καλεσμένοι σου;

Αυτή τη στιγμή, λόγω και φόρτου με το μεταπτυχιακό, πάω μέρα με τη μέρα. Έχουμε συμφωνήσει με την Ντορέττα Παπαδημητρίου να κάνουμε ένα βίντεο, όπως και με την Πηνελόπη Αναστασοπούλου, αλλά γενικά όσο πιο αναγνωρίσιμος είναι κάποιος τόσο πιο πολλές υποχρεώσεις έχει και είναι δύσκολο.

Με ποιον θα ονειρευόσουν να κάτσεις σε αυτό το μπαλκόνι;

Ο Μαραβέγιας ήταν ένας από αυτούς, ήρθε και ήταν πολύ συγκινητικό. Όπως και η Πέννυ Μπαλτατζή, που είναι από τις αγαπημένες μου φωνές και όταν τη γνώρισα και ως άνθρωπο έχουμε γίνει πλέον φίλοι. Μετά το βίντεο καθίσαμε και συζητούσαμε επί 3 ώρες για μουσική. Επίσης έχει έρθει σε διάφορα live και έχει τραγουδήσει και την ευχαριστώ πάρα πολύ για τη στήριξη. Τα ακούσματά μου είναι Παυλίδης, Δεληβοριάς… θα ήθελα κάποια στιγμή να τους συναντήσω ή να έρθουν στο μπαλκόνι. Επίσης υπάρχουν και πολλές καλές φωνές που θαυμάζω, όπως ο Πάριος και ο Πλούταρχος, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται αυτό σε σχέση με το δικό μου στυλ. Εξάλλου προσπαθώ να έχω όλους τους καλλιτέχνες και μέσω της μουσικής που φτιάχνω να εμπεριέχονται.

Πέρα από εκείνους που προσεγγίζεις εσύ, υπάρχουν και καλλιτέχνες που σου έχουν πει μόνοι τους ότι θέλουν να έρθουν;

Σίγουρα συμβαίνει κι αυτό και είναι κάτι που με χαροποιεί πολύ. Προσπαθώ να τους εντάξω σε αυτό το project και να ταιριάζουν με το ύφος. Είναι πολλά που παίζουν ρόλο, όπως το ύφος του τραγουδιού και το να μπορέσω και εγώ να κάνω μια διασκευή σαν παραγωγή που να μου αρέσει. Σκέψου ότι για παραγωγή ενός λεπτού μπορεί να αφιερώσω 24 ώρες μέχρι να φτάσω σε κάτι που να μου αρέσει.

Υπάρχει ένα τραγούδι που μου έχει κολλήσει τις τελευταίες μέρες, το «Κάνε μια κακή πράξη», με τη Χρυσηίδα Γκαγκούτη, που νόμιζα ότι ήταν δικό της, αλλά είναι μια πολύ ωραία διασκευή.

Ναι, υπάρχουν πολλά παιδιά που από αυτά που μου γράφουν στα σχόλια καταλαβαίνω ότι νομίζουν πως το τραγούδι είναι πρωτότυπο. Θα ήταν ωραίο να βγουν όλα αυτά τα κομμάτια στο Spotify, αλλά λόγω δικαιωμάτων δεν είναι εύκολο. Κάποιες φορές χρειάζεσαι το νομικό πλαίσιο και την επικοινωνία που έχει μια δισκογραφική, για να πάρει τα δικαιώματα και τα σχετικά. Στην περίπτωση της Χρυσηίδας, πήρα εγώ τα δικαιώματα κατευθείαν από τον Σταύρο Μιχαλακάκο, για να το κυκλοφορήσουμε μόνοι μας.

Ο Papazo ονειρεύεται βόλτες στο φεγγάρι

Είσαι ένας οφθαλμίατρος που φοράει γυαλιά. Μίλησε μου για το στυλ σου.

Έχω λίγη μυωπία και λίγο αστιγματισμό. Το γυαλί είναι και αξεσουάρ, και στυλ. Φακούς επαφής δεν έχω βάλει ποτέ, η αλήθεια είναι, αν και ντρέπομαι να το πω ως οφθαλμίατρος. Τώρα για το στυλ μου, γενικότερα, θα πω ότι ο παππούς μου έχει στη Ναύπακτο μαγαζί που πουλάει ρούχα. Αν και τώρα είναι 90 χρονών, πηγαίνω εκεί ακόμα. Τα ρούχα που έχει είναι της δεκαετίας του ‘70 και του ‘80 και όποτε πηγαίνω εκεί, τα ψάχνω και αν βρω κάτι που μου αρέσει, το παίρνω. Μου αρέσουν τα παντελόνια με γυρισμένο ρεβέρ, τα πουκάμισα. Δεν μπορώ να πω όμως ότι έχω κάποιο συγκεκριμένο στυλ και σκέφτομαι τι θα φορέσω κάθε φορά. Απλά κάπως έχει προκύψει.

Είσαι σε ένα πεδίο δραστηριότητας με επίκεντρο τη μουσική, χωρίς όμως δισκογραφικές και managers, αν δεν κάνω λάθος. Μίλησε μου για αυτό.

Μια Δευτέρα μετά από ένα κυριακάτικο βίντεο, με πήραν τηλέφωνο οι τρεις μεγαλύτερες δισκογραφικές εταιρείες της Αθήνας -και οι τρεις την ίδια μέρα- και τους είπα ότι δεν ενδιαφέρομαι. Όταν ο κόσμος σε ακολουθεί γι’ αυτό που είσαι και για το πόσο πηγαία ξεκίνησες, δεν βρίσκω το νόημα να έρθει κάποιος και να σου πάρει ένα μεγάλο ποσοστό -για να κάνει τι; Οι δισκογραφικές είναι επιχειρήσεις. Αν εσύ έχεις μια απήχηση, έχεις βρει τον τρόπο να παράγεις μουσική και ήδη είσαι σε ένα επίπεδο, η διαπραγματευτική σου ισχύς είναι πολύ καλύτερη. Οι δισκογραφικές στηρίζονται πολλές φορές στη ματαιοδοξία που έχουμε οι περισσότεροι καλλιτέχνες, της αναγνωρισιμότητας και της άμεσης απήχησης στο ευρύ κοινό -και βέβαια του βιοπορισμού πολλές φορές. Δεν είπα να μη χρησιμοποιήσεις καθόλου τις δισκογραφικές, αλλά να έχεις καλύτερη διαπραγματευτική ισχύ.

Η επιστήμη πώς συμβαδίζει με τη μουσική; Πώς βλέπεις τον εαυτό σου στο μέλλον -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει οπωσδήποτε να επιλέξεις κάτι από τα δύο αποκλειστικά.

Ο σκοπός είναι όταν θα μπω στην ειδικότητα και θα έχω μειωμένο πλέον χρόνο, να μην ασχολούμαι τόσο με το content creation, αλλά περισσότερο να βγάζω μουσική με τον δικό μου χρόνο και να κάνω κάποιες συναυλίες. Αυτό που κάνω τώρα κάθε βδομάδα είναι παράνοια, αλλά σε οτιδήποτε θέλεις να πετύχεις, πρέπει να κάνεις το έξτρα βήμα και να είσαι λίγο εμμονικός. Έτσι πρέπει να λειτουργείς για να ξεχωρίσεις μέσα από αυτή την τεράστια θάλασσα μουσικών.

Από τα πλέον χαρακτηριστικά looks του Papazo

Το concept αυτό μού μοιάζει κάπως με πιο εποχή Covid -σου το έχουν ξαναπεί;

Όχι, αν και θα μπορούσε. Εκείνη η περίοδος είχε περισσότερη μοναχικότητα. Θα μπορούσα να είμαι μόνος μου στο μπαλκόνι και να έκανα διασκευές. Τότε όμως είχα ένα άλλο project, που λεγόταν Music Sundays, προτού υπάρξει ο αλγόριθμος στο Instagram που προωθεί και εκτός των ακολούθων σου τα βίντεο.

Στις μέρες μας υπάρχει μια όξυνση της βίας. Ποια είναι η άποψή σας γι’ αυτό και ποιος είναι ο ρόλος του άνδρα στο σήμερα;

Με θλίβει πάρα πολύ όλη αυτή η καταπίεση και η βία που υπάρχει γύρω μας. Το άγχος και η ένταση της καθημερινότητας στους δρόμους της πόλης δεν αντέχονται και δεν βρίσκουν όλοι τους σωστούς δρόμους για να εκφραστούν. Με σόκαρε πάρα πολύ που κάποιος μαχαίρωσε μια γυναίκα ακριβώς έξω από το αστυνομικό τμήμα. Έχουν γίνει πολλά τα άσχημα περιστατικά. Τα σκέφτομαι και ανατριχιάζω με το τι γίνεται στον κόσμο. Δεν ξέρω ποια είναι η λύση. Σίγουρα οι φωνές των καταπιεσμένων ανθρώπων πρέπει να ακούγονται.

Όσοι έχουμε ισχύ, όσο μπορούμε, να βγάζουμε αυτές τις φωνές προς τα έξω και να μη χρησιμοποιούνται κυρίως από την τηλεόραση απλώς για την εκβίαση του ανθρώπινου συναισθήματος. Είναι επίσης πολύ θλιβερή η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου. Τα αγόρια κλαίνε. Ας το πούμε κι αυτό.

Πρέπει να είμαστε πιο ανοιχτοί στα συναισθήματά μας, να επικοινωνούμε, τα αγοράκια να μην ντρεπόμαστε να πάμε στον ψυχολόγο και κάποια στιγμή πρέπει να φύγει από πάνω μας αυτό το ρούχο ότι οι άντρες πρέπει να είμαστε πιο δυνατοί και να μη λυγίζουμε ποτέ. Διότι νομίζω ότι έχει περάσει κάπως και στα δύο φύλα ότι οι άντρες δεν πρέπει να κλαίνε, δεν πρέπει να εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Νομίζω ότι οι νεότερες γενιές προσπαθούν να το αποτάξουν όλο αυτό. Ελπίζω.

* Ο Papazo θα βρίσκεται στις 29 Ιουνίου και τις Κυριακές του Ιουλίου και του Σεπτεμβρίου στο Green Park, αλλά και σε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. 

Διαβάστε ακόμη: «Ο ρόλος μου στο Maestro ήταν σαν δώρο»

TAGS :
Papazo συνέντευξη τραγουδιστής

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook