Ο Κώστας Ταχτσής εκείνο το Πάσχα στον κήπο του Διονύση Σαββόπουλου. (Αρχείο Σωτήρη Κακίση).

Ο Κώστας Ταχτσής εκείνο το Πάσχα στον κήπο του Διονύση Σαββόπουλου (Αρχείο Σωτήρη Κακίση).

Πολύς κόσμος εκείνο το Πάσχα στον κήπο του Διονύση Σαββόπουλου το ’85, αν θυμάμαι καλά. Κι εμείς εκεί, με την οικογένειά του, με τα παιδιά μικρά, αλλά κι ο Κώστας Ταχτσής μαζί μας εκτάκτως, που δεν θυμάμαι, ομολογώ, αν είχα περάσει με το αυτοκίνητό μου να τον φέρω εγώ, όπως και μιαν άλλη φορά βραδινή προς το σπίτι του Σαββόπουλου.

Κι εντάσεις, θυμάμαι, κάποιες εκείνη τη γιορτινή μέρα, για τα αιώνια διχαστικά πολιτικά, και κάποιες επιτόπου υπερβολές, αλλά πιο πολύ ευθυμία, και συνυπάρξεις εκ πρώτης όψεως ιδιόρρυθμες, αλλά κατά βάθος εξηγήσιμες, σωστές (Από ’κείνη τη μέρα την αναστάσιμη, οι φωτογραφίες, αλλά και λόγω της σημερινής ημέρας μια άλλη εντός μου, ιδιωτική ανάσταση, του Ταχτσή, του και δικού μου φίλου καλού).

Ο Κώστας Ταχτσής στον Σωτήρη Κακίση για τον Ηρώνδα. (Αρχείο Σωτήρη Κακίση).

Ο Κώστας Ταχτσής στον Σωτήρη Κακίση για τον Ηρώνδα (Αρχείο Σωτήρη Κακίση).

Πιο πολύ απ’ όλα στη φιλολογική και πνευματική επικοινωνία μας, στον Ταχτσή είχε εκείνος ο Ηρώνδας εντυπωθεί, που με τον Κουμανούδη είχαμε τότε πρωτο-μεταφράσει πλήρη, οι Μιμίαμβοί του οι εντυπωσιακά σύγχρονοι πάντα, οι σημερινοί, οι σημερινότατοι. Και μια τρομερή φιλοφρόνηση που μου είχε κάνει, ήταν που είχε σπεύσει να δει τους πρώτους τρεις στο «Αχ, Μαρία», ανεβασμένους από τον Σαββόπουλο κατά σύμπτωση πάλι.

Είχε κατηφορίσει ο Ταχτσής από το Λυκαβηττό κι εμφανίστηκαν με τον Γιώργο Ιωάννου για μια φορά μαζί πάλι, ανυπόμονοι κι οι δύο για το μέγα αυτό ταξίδι της Μηχανής του Χρόνου τού Ηρώνδα στη γυμνή κι ολοζώντανη μέσω των Μιμιάμβων του ελληνική ύστερη αρχαιότητα, την τόσο αλλιώς συχνά ιδωμένη, την επίσης συχνά μέχρι και συκοφαντημένη, παρεξηγημένη.

«Έχω ακόμη την ελάχιστη ηχογράφησή του από τη μέρα που προσπάθησα να κάνω και μαζί του μια συνέντευξη, κι εκείνος με θέματά του προσωπικά και σκληρότατα το πρωινό αυτό κλαίει χωρίς φραγμό ενώπιόν μου…»

Ο Κώστας Ταχτσής, όσο απόμακρος κι επιθετικός έμοιαζε σε άλλους, τόσο προσωπικός κι απόλυτα ειλικρινής μπορούσε να γίνει, τόσο έντονα συναισθηματικός και, προς κάποιους ανθρώπους που ένιωθε δικούς του και ειλικρινείς κι αυτούς προς εκείνον, αποκαλυπτικός και διαρκώς, πέρα κι από τα βιβλία του, αποκαλυπτόμενος.

3

Ο Κώστας Ταχτσής με τον Τζίμη Πανούση (Αρχείο Σωτήρη Κακίση).

Έχω ακόμη εκείνη την ελάχιστη ηχογράφησή του από τη μέρα που προσπάθησα να κάνω και μαζί του μια συνέντευξη, κι εκείνος με θέματά του προσωπικά και σκληρότατα το πρωινό αυτό κλαίει χωρίς φραγμό ενώπιόν μου, ανίκανος να μιλήσει για θέματα λογοτεχνικά τέτοιες ώρες. Aλλά, είπαμε, ικανότατος να ανοίγεται, να παρουσιάζει την ψυχή και τη ζωή του ολόγυμνες, όπως και στα έργα του ακριβώς, όπως στη δική του ιδιαίτερη και μοναδική πεζογραφία, με ικανότητα πάντα εξίσου μαρτυρική κι αναστάσιμη, με αποφασιστικότητα ιερή κι αναμφισβήτητα για μένα μυστικιστική, σχεδόν παγανιστική στις σελίδες του μέσα.

Διαβάστε ακόμα: Της Σαπφώς μου ιστορίες (1979-2014).

Ο πρώτος Ηρώνδας με το εξώφυλλο του Νίκου Χουλιαρά. Ο Κώστας Ταχτσής στον Σωτήρη Κακίση για τον Άγγελό του. (Αρχείο Σωτήρη Κακίση). Ο Ηρώνδας με εξώφυλλο και εικονογράφηση του Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Ο πρώτος Ηρώνδας με το εξώφυλλο του Νίκου Χουλιαρά. Ο Κώστας Ταχτσής στον Σωτήρη Κακίση για τον Άγγελό του (Αρχείο Σωτήρη Κακίση). Ο Ηρώνδας με εξώφυλλο και εικονογράφηση του Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Τελευταία φορά τον είδα λίγες μόνο μέρες πριν από το θάνατό του, όταν μας κάλεσε στο νέο πια σπίτι ένα βράδυ να μας δεξιωθεί, τον Τατσόπουλο, τον Αρανίτση κι εμένα, μαζί με τη Μάγδα, πάλι θυμάμαι, την Κοτζιά, του Εξάντα την υπέροχη εκδότρια, κι ήταν τρυφερός κι ανοχύρωτος προς εμάς πολύ τους νεώτερους τώρα που το σκέφτομαι, και σαν σε αποχαιρετισμό απευθυνόμενος σε όλους μας εκείνη τη βραδιά, μ’ ένα ψάρι μαγειρεμένο από το ίδιο, σαν σύμβολο πρόχειρο κάποιας απόμακρης χριστιανικής παραμυθίας, σαν σε Μυστικό Δείπνο για μας, ως λίγο μετά που πληροφορηθήκαμε τον θάνατό του, τον συγκινητικό και παράλογο, τον καθημερινό αλλά ανεξήγητο.

 Ο Σωτήρης Κακίσης την ίδια μέρα στον Σαββόπουλο. (Δεξιά η Ελεάννα Ροζάκη).

Ο Σωτήρης Κακίσης την ίδια μέρα στον Σαββόπουλο (Δεξιά η Ελεάννα Ροζάκη).

Έτσι κι εγώ εδώ σήμερα, συγκινημένος εννοείται, αλλά και κάπως ανεξήγητα, με μια άλλη μια φωτογραφία έγγραφη τον φίλο μου οδηγήθηκα να απαθανατίσω. Σε μια ανάστασή του ήρεμη, υποσημείωση στης ζωής και του έργου την εντυπωσιακά διαυγή πάντα παράσταση και σημασία.

Υ.Γ. Θα είδατε: Δημοσιεύω σήμερα χωρίς κανένα σχόλιο και το πιο προσωπικό του από τα χειρόγραφα ντοκουμέντα του Κώστα Ταχτσή που υπάρχουν στην κατοχή μου, το γράμμα για τον Άγγελό του και το παράπονο που είχε για τον Ελύτη, για τον Εμπειρίκο. Δηλαδή, άλλη μια τελείως εσωτερική του υπόθεση, στο φως προς εμένα χωρίς δισταγμούς σταλμένη. Του χαρακτήρα και του τρόπου του άλλη μια υποδειγματική κι όλος πάθος πανηγυρική εξωτερίκευση.

 

Διαβάστε ακόμα: Όταν ο Μάνος Χατζιδάκις με αποχαιρέτησε με τη φράση «Να προσέχεις τώρα…»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top