Οι ποιήτριες για τον τζίτζικα 
Οι ποιητές μας για τα αδέσποτα γατιά 
Οι ποιητές μας για τον Βιβάλντι 
Οι ποιητές μας για το ραδιόφωνο 
Οι ποιητές για το ξύλινο αλογάκι των παιδικών τους χρόνων 
«Πάμε μαζί, ξύλο Σεξπιρικό, / καθόλου απίθανο από το Birnam wood το δάσος, / ανύποπτο απόσπασμα, / απ’ τους υγρούς, πράσινους μύθους του», / είπα με θαυμασμό».
Κώστας Μαυρουδής, «Μολύβι»
όταν η υπάλληλος απομακρύνθηκε
για να ρωτήσει τα σχετικά επί του θέματος,
μου έκλεισε με νόημα το μάτι
ένα λευκό μολύβι (κύλινδρος κλασικός)
με το λογότυπο του Stanford1.
Δεν ήταν δύσκολο.
Σημείωσα κάτι, υποτίθεται,
και στη συνέχεια, με άγια φυσικότητα,
το έριξα αθόρυβα στην τσάντα μου.
Διαθέτω λεγεώνες μολυβιών,
–θα έφταναν για αμέτρητες Οδύσσειες–
όμως σ’ αυτό έλαμπε η γενεαλογία,
οι ιστορικές του συνδηλώσεις.
«Πάμε μαζί, ξύλο Σεξπιρικό,
καθόλου απίθανο από το Birnam wood το δάσος,2
ανύποπτο απόσπασμα,
απ’ τους υγρούς, πράσινους μύθους του»,
είπα με θαυμασμό.
Με είχε κερδίσει αμέσως το λογότυπο, χωρίς να αποκλείω, βέβαια,
πως κάποτε θα σημειώσω βιαστικά μια ιδέα, αυτές που πάντα
διαφεύγουν αν δεν καταγραφούν («Ο ακλόνητος έρωτας του πένθους
για το μάρμαρο», «Τα καλοκαίρια αγαπούν τις φθαρμένες ράχες των
βιβλίων», «Δεν πολυταίριαζε η λέξη αγάπη στο ισχνό του σώμα»),
ή έστω κάτι καθημερινό, όπως η επισήμανση μιας ηλικιωμένης,
όταν μου έδειξε το προπολεμικό σερβίτσιο της: «Και τα τριάντα δύο
κομμάτια του διατηρούνται ακέραια!»
Στην άκρη ενός μολυβιού
μπορούν να εμφανιστούν τα πάντα.
Το ΙΒΑΝ της Εθνικής, ο τίτλος
που επί μήνες ψάχναμε για το βιβλίο μας,
ακόμα και ο μονόλογος απ’ Τα Φτερά του έρωτα,
αν στη διάρκεια της προβολής,
όπως κάνουμε για κάτι που αλλιώς θα ξεχαστεί,
το ανασύρουμε, σημειώνοντας τυφλά
αυτά που λέει στη δημόσια βιβλιοθήκη3
ο γέρος ποιητής (περσόνα, πιθανολογώ, του Ομήρου):
«Ο κόσμος βουλιάζει στο σκοτάδι.
Έχω διασωθεί από την Ιστορία,
είμαι προστατευμένος απ’ το παρόν
και νιώθω ασφαλές το μέλλον.
Δεν περιφέρομαι πια στους αιώνες και στο παρελθόν.
Οι ήρωές μου δεν είναι πολεμιστές και βασιλείς,
αλλά ασήμαντα, ήσυχα αντικείμενα.
Κανείς δεν έγραψε έπος για την ειρήνη.
Τι έχει η ειρήνη και δεν εμπνέει πια;
Αν φύγω, η ανθρωπότητα θα χάσει τον παραμυθά της.
Και αν τον χάσει, θα χαθεί η παιδικότητα».
ΣΗΜ.:
1. Πόλη, γενέτειρα του Σέξπιρ.
2. «Fear not till Birnam Wood do come to Dunsinane (Mackbeth, V, 5 stx 44-45).
«Μη φοβάσαι, μέχρι που το δάσος του Μπέρναμ θα έρθει στο Ντάνσινεν». Προφητεία των μαγισσών στον Μάκβεθ.
3. Ταινία του Βιμ Βέντερς (1987)
(Από ανέκδοτη συλλογή του Κώστα Μαυρουδή)
Στην επόμενη σελίδα: «και τα μολύβια, τελικά, τελειώνουν».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
