Η Vanina Sorrenti εν ώρα δημιουργίας.
Αν ζητήσεις από δύο ή είκοσι ή διακόσιους διαφορετικούς καλλιτέχνες να περιγράψουν με λίγες λέξεις τη δημιουργική τους φιλοσοφία, το πιθανότερο είναι ότι θα πάρεις ισάριθμες διαφορετικές απαντήσεις –που, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς στη χειρότερη περίπτωση, απομονωμένες από το εικαστικό τους περιβάλλον, αν τις διάβαζες δηλαδή στο twitter ή σε ένα status update του facebook, μπορεί και να σου έμοιαζαν με φαιδρά τσιτάτα βγαλμένα από κάποιο τυχάρπαστο βιβλίο αυτοβοήθειας ή έστω από το νέο πόνημα του Κοέλιο. Και όχι γιατί το τεχνικό κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο διαφορετικό από τον έναν εικαστικό στον άλλο, αλλά γιατί η έμπνευση που την προκαλεί, ορίζεται διαφορετικά από τον καθένα, ακόμη και αν τύχει να ερεθιστεί σε προκαθορισμένο πλαίσιο.
Ο Γάλλος μουσικός Sebastien Tellier.
Η μόνη προαπαιτούμενη συνθήκη για να προκληθεί ένα αληθινό big bang αυτής της δημιουργικής διαδικασίας είναι η ελευθερία του καλλιτέχνη να κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Ακόμη και όταν το concept είναι συγκεκριμένο. Αν υποθέσουμε δηλαδή ότι το concept ορίζει τον προορισμό, αυτός που το συλλαμβάνει και το αναθέτει στον καλλιτέχνη πρέπει να του επιτρέπει να φτάσει εκεί όπως θέλει, πρώτα και κύρια γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσει καν να φτάσει.
Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο λειτούργησε και το τρόπον τινά workshop που διοργάνωσε η Persol, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να έφερε τη σφραγίδα ακόμη και του Jerry Saltz (ο «πολύς» κριτικός του New York Magazine), στο οποίο κλήθηκαν να συμμετάσχουν (και για να το κάνουν «κλείστηκαν» όλοι μαζί για λίγες ημέρες σε μία έπαυλη του 15ου αιώνα με θέα «πιάτο» ολόκληρη τη Φλωρεντία) οχτώ καλλιτέχνες, έκαστος στην πρώτη γραμμή της δικής του τέχνης, και ο καθένας από τους οποίους ανέλαβε εξαρχής μία συγκεκριμένη θεματική που έπρεπε να εξερευνήσει και να αποδώσει καλλιτεχνικά:
Την «Έμπνευση» η διάσημη φωτογράφος μόδας Vanina Sorrenti.
Το «Σχέδιο» το contemporary εικαστικό ντουέτο των Kolkoz.
Τη «Δομή» ο sui generis Γάλλος μουσικός Sebastien Tellier.
Την «Ομορφιά» ο ιδιοσυγκρασιακός ποιητής και εικαστικός Robert Montgomery.
Την «Επαφή» ο ζωντανός-θρύλος του γκραφίτι, Futura.
Την «Αρμονία» o διακεκριμένος αρχιτέκτονας Fabio Novembre.
Την «Ακρίβεια» η πειραματική καλλιτεχνική κολεκτίβα των Random International.
Και την «Τελειότητα» η Γαλλίδα χορογράφος Mathilde Monnier.
Το δημιούργημα του Fabio Novembre με θέμα την Αρμονία.
Robert Montgomery: «O σκοπός της ομορφιάς είναι να αγγίξει τις ψυχές των αγνώστων».
Το όλο εγχείρημα κατέγραψε με την κάμερά της η σκηνοθέτις Chiara Clemente (κόρη του Francesco Clemente, ενός εκ των σημαντικότερων εκπροσώπων του νεο-εξπρεσιονισμού) σε οχτώ μικρού μήκους ταινίες-ολιγόλεπτα ατμοσφαιρικά κομψοτεχνήματα. Παρακολουθώντας τον καθένα να εξηγεί πώς και γιατί δημιούργησε το έργο του και κυρίως τι θέλει να πει με αυτό, συμπυκνώνοντας βαρυσήμαντες έννοιες σε πιασάρικες εκφράσεις όπως «η έμπνευση είναι μια φωτιά που σε κυριεύει» (Vanina Sorrenti) ή «ο σκοπός της ομορφιάς είναι να αγγίξει τις ψυχές των αγνώστων» (Robert Montgomery) ή «ο χρόνος ραφινάρει τον καλλιτέχνη, βοηθώντας τον έτσι να ραφινάρει την τέχνη» (Futura), τελικά επιβεβαιώνεις για μία ακόμη φορά ότι δεν έχει και τόση σημασία αυτό που θα πει ο καλλιτέχνης για το ίδιο του το έργο. Σημασία έχει τι θα πει το έργο του σε σένα που το βλέπεις. Και ναι, αυτό είναι άλλο ένα «τέτοιο» πιασάρικο τσιτάτο.
Το δημιούργημα του Sebastien Tellier αποτυπώνει την έννοια της δομής.
«Ο χρόνος ραφινάρει τον καλλιτέχνη, βοηθώντας τον έτσι να ραφινάρει την τέχνη» υποστηρίζει ο Futura.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
