Mε το James Bond girl Μπριτ Έκλαντ.

Υπήρξε ανέκαθεν ένας πολύ βιαστικός, νευρωσικός και καταθλιπτικός άνθρωπος. Μ’ ένα χαμόγελο αυτάρεσκο και θλιμμένο μαζί. Όταν υπέστη το τελευταίο και μοιραίο έμφραγμα στις 24 Ιουλίου του 1980, ήταν μόλις 54. Και ήδη ένας τεράστιος σταρ του κινηματογράφου, αγαπητός στους πάντες τόσο για τους κωμικούς όσο και για τους σοβαρούς του ρόλους.

Το ταλέντο του, η οξυδέρκειά του, οι απίθανες μιμήσεις του τον είχαν κάνει ζάπλουτο, έχοντάς τον διαρκώς υπό τα φώτα των προβολέων. Μαζί, ήταν το φιλαράκι των Βρετανών εστεμμένων και των μεγάλων του Χόλιγουντ, ενώ η αναζήτηση της τέλειας γυναίκας τον υποχρέωσε να παντρευτεί τέσσερις φορές.

Mια Ferrari μπορούσε να του κλέψει την καρδιά.

Και δη με το James Bond girl Μπριτ Έκλαντ. Είναι στο κρεβάτι μαζί της και με τη συνδρομή του νιτρικού αμύλιου (poppers) που ο Peter Sellers θα πάθει την πρώτη του καρδιακή προσβολή το 1964, στα 38 του χρόνια. Από τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.

Το πάθος του για την ταχύτητα πήγαινε χέρι-χέρι με τους δαίμονές του.

Η μεγάλη του αδυναμία ήταν τα γρήγορα αυτοκίνητα. Σφυρηλατούσαν δεσμούς συντροφικότητας με άλλους εραστές της ταχύτητας, όπως ο Λόρδος Σνόουντον, αλλά χρησίμευαν και ως μέσο εντυπωσιασμού ωραίων γυναικών. Το αγαπημένο του αμάξι, αυτό με το οποίο κυκλοφορούσε καθημερινά όταν ζούσε στη Γενεύη στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ήταν μια Ferrari 275 GTB/4 με το τιμόνι δεξιά.

Το πάθος του για την ταχύτητα πήγαινε χέρι-χέρι με τους δαίμονές του. Τον οδηγούσαν σε επόμενα άλματα, γυναίκες, αυτοκίνητα, παιχνίδια, σπίτια – σε ρυθμό ζαλιστικό και τρομακτικό. Στην πραγματικότητα, αυτό που τροφοδότησε το μύθο του και εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους καλύτερους κωμικούς ηθοποιούς μέχρι σήμερα είναι ότι ακριβώς ο Σέλερς ήταν και διανοητικά ασταθής και σωματικά αδύναμος.

Του άρεσε να λέει πως ώφειλε την επιτυχία του στο γεγονός πως δεν διέθετε προσωπικότητα. Ασφαλώς και διέθετε, απλώς δεν ήταν ευχάριστη. Ο εγωκεντρισμός του είχε κάτι το τερατώδες. Ωστόσο, το ταλέντο του ήταν θεϊκό. Μπορούσε να υποδύεται ρόλους τόσο διαφορετικούς και πειστικούς όσο εκείνον του Επιθεωρητή Κλουζό στον Ροζ Πάνθηρα και του Τσανς στο υποψήφιο για Όσκαρ Νά ‘σαι κει κύριε Τσανς, του Δρ. Στρέιντζλαβ στο S.O.S. Πεντάγωνο καλεί Μόσχα και του Κλερ Κίλτι στη Λολίτα.

Σύμφωνα με τον Πίτερ, κατάφερνε να δώσει ζωή στους ρόλους του χάρη στο κενό που υπήρχε στην ψυχή του. Ενδεχομένως. Το βέβαιον είναι πως 40 χρόνια μετά το θάνατό του εξακολουθεί να επηρεάζει τους μεγαλύτερους χιουμορίστες του καιρού μας, από τον Τζιμ Κάρεϊ και τον Στιβ Κούγκαν ώς τον Ρόμπιν Ουίλιαμς και τον Γουίλ Φάρελ.

Στον «Ροζ Πάνθηρα» (petersellers.com).

Εν αρχή, ο Πίτερ Σέλερς κατατάσσεται στη Royal Air Force. Διασκεδάζει τα στρατά στην Ασία. Οι εμπειρίες αυτές θα δώσουν τροφή αργότερα για τις περσόνες που θα υποδυθεί, όπως π.χ. οι Ινδοί για το ανεπανάληπτο Πάρτι του Μπλέικ Έντουαρντς.

Έκανε όνομα με τη ραδιοφωνική εκπομπή «Ray’s A Laugh» του BBC και εκτοξεύτηκε όταν συνάντησε τ’ «αδέλφια», τους Goons (κρετίνους), Σπάικ Μίλιγκαν και Χάρι Σίκομπ. Το τρίο προκάλεσε σοκ στον κόσμο της βρετανικής κωμωδίας. Οι πάντες, από τον Πρίγκιπα Κάρολο ώς τον νεαρό Τζον Λένον, λάτρευαν αυτό το αναρχίζον και φρέσκο αμάλγαμα από χαζοχαρούμενες φωνούλες, ηχητικά εφέ και ηλίθιους διαλόγους.

Στην ανεπανάληπτη ταινία «The Party».

Γι’ αυτόν, ήταν η ευκαιρία να περάσει στον κινηματογράφο και σε τεχνικόλορ. Τον κάλεσαν να συμμετάσχει στην ταινία The Millionairess (Η εκατομμυριούχος) δίπλα σε μια νεότατη Σοφία Λόρεν, την οποία, παρά το γάμο του με την Αν Χάου και τα δυο τους παιδιά, την ερωτεύτηκε σφόδρα. Παρά την έλλειψη αμοιβαιότητας αισθημάτων, δεν δίστασε να χωρίσει. Η κόρη Σάρα τον ρώτησε: «Εξακολουθείς να μας αγαπάς μπαμπά;» Απάντηση: «Φυσικά, αγάπη μου. Απλώς όχι τόσο όσο τη Σοφία».

Μπορεί η προσωπική του ζωή να ήταν μια καταστροφή, αλλά η επαγγελματική του έμπαινε στην πιο δημιουργική της περίοδο. Κι αν η ιστορία με τη Λόρεν δεν έκατσε, στάθηκε πιο τυχερός με τη Σουηδή καλλονή Britt Ekland. Ωστόσο, η γυναίκα που μετρούσε πάνω απ’ όλα στη ζωή του, η ευτραφής και κακοντυμένη μητέρα Πεγκ, εβραϊκής καταγωγής, δεν γούσταρε με τίποτα.

Αναφερόταν σ’ αυτήν, στο άσχετο, ως «βρόμα ναζί». Καμιά δεν ήταν αρκετά καλή για το μοναχοπαίδι της Richard Henry, το αγόρι που λάτρεψε απ’ τη στιγμή που γεννήθηκε στο Πόρτσμουθ στις 8 Σεπτεμβρίου του 1925, αντικαθιστώντας το νεκρογέννητο αδελφάκι του Πίτερ. Ο πατέρας ήταν ένας προτεστάντης που είχε απορρίψει. Θεατρίνοι κι οι δυο τους.

Ως Επιθεωρητής Κλουζό.

Ίσως εξαιτίας αυτής της βαριάς κληρονομιάς, ο Σέλερς γινόταν όλο και πιο εκκεντρικός με το πέρασμα του χρόνου. Ήδη ο Μίλιγκαν έλεγε γι’ αυτόν πως ήταν ανίκανος να νιώσει ευτυχία. Πως έβλεπε τη ζωή σαν μια ανυπόφορη διαδρομή. Κι υπήρχε μέσα του μια υποβόσκουσα βία. Μαζί με πολλή ζήλια. Όχι μόνο για τις γυναίκες του, αλλά και για τον Άλεκ Γκίνες που θαύμαζε.

Μετά την πρώτη του καρδιακή προσβολή, κατάντησε εργασιομανής και εξαρτημένος από τον αστρολόγο Maurice Woodruff, δίχως τα φώτα του οποίου δεν μπορούσε να πάρει οιαδήποτε επαγγελματική απόφαση. Ανέπτυξε μια εμμονική αποστροφή για το πράσινο και το βιολετί χρώμα, ενώ συχνά ήταν αδύνατο να διακρίνει φαντασία και πραγματικότητα.

Είχε μια αδυναμία στις Bentleys και τις Rolls-Royces. Είχε αγοράσει μία, της οποίας ο προηγούμενος ιδιοκτήτης ήταν ο Κάρι Γκραντ. Όταν θέλησε να την ξεφορτωθεί, έβαλε μια αγγελία στους Times που έλεγε: «Όχημα φέρον τίτλους ευγενείας, το οποίο εύχεται να απαλλαγεί του κατόχου του».

Έκανε όνομα με τη ραδιοφωνική εκπομπή «Ray’s A Laugh» του BBC.

Από Ferrari, διέθετε τρεις. Μία 500 Superfast, μία 275 GTB και μία 250 GTE. Πρότεινε στον Ράιαν Ο’Νιλ λοιπόν να ανταλλάξει μία απ’ αυτές με τη γυναίκα του εκείνη την εποχή Λι Τέιλορ-Γιανγκ (η οποία έμοιαζε στην Έκλαντ). Ωστόσο, υπήρξε μοναδικός. Ο Γουίλ Φάρελ έλεγε πως κατάφερνε να συνδυάζει την απαράμιλλη λεπτότητα στις αποχρώσεις με την ακραία υπερβολή κι όλα αυτά ταυτόχρονα.

Ένα διάσημο ανέκδοτο θέλει τον Σέλερς να έχει ζητήσει στην κηδεία του να παίξουν το In the Mood του Γκλεν Μίλερ που σιχαινόταν, σε δόξα των επικριτών του. Μια κακία που σίγουρα θα του έφτιαχνε τη διάθεση ειπώθηκε μετά το θάνατό του από τον παλιό του παραγωγό Roy Boulting: «Ήταν ένας ελεεινός άνθρωπος. Ίσως ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του – ακόμα κι αν είχε πολλούς ανταγωνιστές». Ο ίδιος μπόρεσε μια φορά να εξομολογηθεί πως «Απλώς θα μ’ άρεσε να είμαι ευτυχισμένος».

 

Διαβάστε ακόμα: Άντονυ Μπουρνταίν – «Έτσι δοκίμασα παιδί το πρώτο μου στρείδι και κέρδισα την αιωνιότητα».

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top