Division (Kunsthaus): τα αντικείμενα λαμβάνουν γιγαντιαίες διαστάσεις.

    Tα έργα του είναι βγαλμένα από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων ή μήπως στη Χώρα της Μετανεωτερικότητας; Ο κύπριος καλλιτέχνης Πετρός Χρυσοστόμου δουλεύει με μεγάλες κλίμακες μέσα σε εικονικούς μικρούς χώρους πολύ πριν από την εποχή της καραντίνας και της κοινωνική απομόνωσης.

    Τώρα, όμως, οι αποτυπώσεις του είναι πιο επίκαιρες από ποτέ. Ως πολίτης του κόσμου βιώνει τον κορωνοϊό στον Καναδά μην μπορώντας να μεταβεί στο σπίτι του στη Μασαχουσέτη. Μίλησε στο Andro για την εμπειρία της καραντίνας, τις νέες κοινωνικές συνθήκες που ορίζει ο ιός, τη δύναμη των social media, αλλά και τη θεραπευτική ιδιότητα της τέχνης.

    – Τι σημαίνει για εσένα απομόνωση;
    Νομίζω πως η απομόνωση είναι περισσότερο μια κατάσταση του ανθρώπινου μυαλού. Οταν αλλάζουμε πράγματα στην καθημερινή μας ρουτίνα, αυτό έχει μια ιδιαίτερη επίδραση πάνω μας. Με κάποιο τρόπο, αυξάνεται η συνειδητοποίησή μας ή η ευαισθησία μας στην τρέχουσα στιγμή. Είναι μια πολύ εσωτερική διαδικασία σκέψης και επίγνωσης της μεταβαλλόμενης κατάστασής μας.

    «Αυτή τη στιγμή περνάμε ένα ακραίο σύνολο φυσικών και συναισθηματικών δοκιμών».

    – Η COVID-19 είναι μια διαφορετική μορφή κοινωνικής απομόνωσης;
    Είναι δύσκολο να πούμε επακριβώς τι είναι. Αυτή τη στιγμή περνάμε ένα ακραίο σύνολο φυσικών και συναισθηματικών δοκιμών και μέρος αυτού του φαινομένου έχει καλύψει την πραγματικότητα του τραύματος. Υπάρχουν σημαντικές πολιτικές και κοινωνικοικονομικές συνέπειες, οι οποίες ακόμη δεν έχουν ολοκληρωθεί. Αυτή τη στιγμή εξακολουθούμε να βιώνουμε τα αρχικά, στιγμιαία γεγονότα.

    – Ωστόσο, η πληροφόρηση που λαμβάνουμε είναι εκθετική όλο αυτό το διάστημα. Τα τηλεοπτικά προγράμματα έχουν γεμίσει με αριθμούς νεκρών. Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό;
    Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπω τηλεόραση. Στο διαμέρισμα που έμενα καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας δεν κατάφερα ποτέ να βάλω την τηλεόραση σε λειτουργία. Κάτι που αποδείχθηκε πολύ καλό, καθώς αν είχα τηλεόραση θα ήταν τρομακτικό να βλέπω όλες αυτές τις εικόνες. Φυσικά, παρακολουθούσα τα νέα μέσω του ίντερνετ, όταν είχα ίντερνετ, και έγινα μανιώδης αναγνώστης του σάιτ «Worldometers». Σου παρέχει όλα τα στατιστικά όχι μόνο για την Covid-19, αλλά για ένα ευρύ φάσμα πραγμάτων. Από τις αμυντικές δαπάνες έως πόσα παιδιά γεννιούνται ανά εβδομάδα. Το βρήκα εντυπωσιακό.

    Αριστερά: Myriad (10-61 Jackson Avenue). Δεξιά: Hero (18 Fortis Green).

    – Πόσο άλλαξε την καθημερινότητά σου η καραντίνα;
    Στη διάρκεια της καραντίνας βρισκόμουν στον Καναδά, στο The Banff Centre και επειδή δεν είμαι αμερικανός πολίτης δεν μπορούσα να γυρίσω στο σπίτι μου στη Μασαχουσέτη. Ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τη μοναξιά και κάποιες φορές εντυπωσιαζόμουν με το πώς κατάφερνα να περνάω εκείνες τις μοναχικές εβδομάδες.  Το Εθνικό Πάρκο του Banff ήταν ένα εξαιρετικό μέρος για να μένει κανείς και από αυτή την άποψη ήμουν τυχερός. Παρατηρούσα τα άγρια ζώα, τις αλκές που βοσκούσαν έξω από το παράθυρό μου νωρίς το πρωί κι αυτό μου έδινε ελπίδα πως η ζωή συνεχίζεται.

    «Η τέχνη πάντα δημιουργεί ελπίδα. Μας δίνει τη δυνατότητα να εκφραστούμε και να αφήσουμε τα συναισθήματά μας να ξεδιπλωθούν».

    – Η τέχνη μπορεί να προσφέρει ελπίδα;
    Νομίζω πως η τέχνη πάντα δημιουργεί ελπίδα. Μας δίνει τη δυνατότητα να εκφραστούμε και να αφήσουμε τα συναισθήματά μας να ξεδιπλωθούν. Την ίδια στιγμή, είναι ένας τρόπος να συνδεθούμε με τον κόσμο και να βγάλουμε κάποιο νόημα ή ακόμη και να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα που μας περιβάλλει.

    Αριστερά: Wasted Youth (25 Ashbourne Avenue). Δεξιά: Megalomaniac.

    – Τι οδηγεί τους ανθρώπους να κλείνουν τους εαυτούς τους σε προσωπικούς κλωβούς;
    Νομίζω ότι υπάρχει μια συλλογική αίσθηση άγχους, και επίσης μια τεράστια ευθύνη για προσοχή. Προκειμένου να προσπαθήσουμε να αντιδράσουμε ή να συνεχίσουμε τις πολιτιστικές μας ανταλλαγές, έχουμε υιοθετήσει προσωρινές λύσεις όπως διαμεσολαβούμενες μορφές επικοινωνίας. Νομίζω ότι αυτή η απομάκρυνση της φυσικότητας στην επικοινωνία είναι κάτι που ερχόταν ήδη και ο κορωνοϊός απλώς επιτάχυνε αυτή τη διαδικασία.

    – Θα επιστρέψουμε κάποια στιγμή στη φυσικότητα των επαφών;
    Θα είναι ενδιαφέρον να δούμε αν επιστρέφουμε στα επίπεδα φυσικής αλληλεπίδρασης που είχαμε πριν από την Covid-19, ή αν αυτό θα γίνει ο νέος κανόνας. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι η κοινωνία μας έχει σίγουρα μετατοπιστεί με όλη αυτή την εμπειρία, και αν αυτό είναι καλό ή κακό, νομίζω ότι υπάρχουν περιπτώσεις για κάθε πλευρά αυτού του γεγονότος. Υπάρχουν ακόμα μερικά ενδιαφέροντα μαθήματα μπροστά μας στο μέλλον.

    «Η διαστρέβλωση της κλίμακας δρα σχεδόν σαν παιδικό σχήμα, ίσως σαν τα βιβλία του Lewis Carroll».

    – Από καλλιτεχνικής πλευράς η επιδημία άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόσουν; Σου «πρόσφερε» νέα έμπνευση;
    Είναι περίεργο, ξέρεις, γιατί νομίζω ότι η δουλειά μου γίνεται ακόμη πιο σχετική τώρα. Το γεγονός ότι μπορεί να υπάρχει ως εικόνα ή τεκμηρίωση του ίδιου του έργου είναι κάτι με το οποίο πάντα ασχολήθηκα και κάπως, τώρα, που όλο και περισσότερα πράγματα μετατοπίζονται προς την εικονική πραγματικότητα, δημιουργείται μια σύμπτωση με το θέμα της πραγματικής δουλειάς μου σε πραγματικό χρόνο. Πριν, το έργο μου φαινόταν σαν ένα σχόλιο για το πού θα μπορούσαμε να κατευθυνθούμε ως κοινωνίες ανθρώπων, ενώ τώρα φαίνεται περισσότερο σαν να μας συμβαίνει αυτή τη στιγμή.

    Αριστερά: Galacta (III). Δεξιά: Strider (18 Fortis Green).

    – Δουλεύεις σε μεγάλη κλίμακα. Μικρά καθημερινά αντικείμενα μετατρέπονται σε μεγάλες εγκαταστάσεις που φέρουν μια συμβολική έννοια. Είναι, λοιπόν, αυτό που ζούμε;
    Η δουλειά μου ξεκίνησε με εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας. Αρχικά με ενδιέφερε η ιδέα να καταλάβω ένα χώρο, ως ένα ευρύτερο σχόλιο σχετικά με την κοινωνική μου θέση στον κόσμο. Ως κάποιος που ένιωθε ότι δεν είχε σαφή θέση μέσα στην κοινωνία, νομίζω ότι ήθελα να φτιάξω μεγάλα ελεύθερα έργα για να το αντιμετωπίσω. Για να ενημερώσω τον κόσμο ότι υπάρχω. Με κάποιους τρόπους, δημιουργώντας μικροσκοπικά περιβάλλοντα και τοποθετώντας αντικείμενα μέσα τους, κατάφερα να δημιουργήσω μια ακόμη πιο δυναμική χειρονομία και να έχω περισσότερο έλεγχο στο μήνυμα και τον συμβολισμό που ήθελα να μεταφέρω.

    »Η διαστρέβλωση της κλίμακας δρα σχεδόν σαν παιδικό σχήμα, ίσως σαν τα βιβλία του Lewis Carroll, τα οποία σαγηνεύουν τον θεατή και τον προσκαλούν στην εικόνα. Κάπως έτσι θα αρχίσει να κάνει την αποδόμηση των διαφόρων άλλων στρωμάτων που εμφανίζονται στις φωτογραφίες μου και θα κατανοήσει το ευρύτερο κοινωνικό σχόλιο που υπάρχει σε αυτά τα έργα.

    «Τα έργα τέχνης με πολλά likes στο Ιnstagram θεωρούνται πλέον έργα με πολιτιστική αξία κάτι που είναι τρομακτικό».

    – Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να παραδώσεις σ’ αυτόν που θα συνδεθεί με τα έργα σου;
    Θα ήθελα να σκέφτομαι ότι η δουλειά μου μπορεί να προσεγγίσει ανθρώπους από διάφορα επίπεδα και να μιλήσω για την ιδέα μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Πώς τα αντικείμενα μέσα στην κοινωνία με διαφορετικές συνδέσεις μπορούν να γίνουν αντιληπτά -επίσης- διαφορετικά με βάση το πλαίσιο στο οποίο παρακολουθούνται.

    »Αυτή η ιδέα πάει -προφανώς- πέρα από τις εικόνες μου και φτάνει σε όλους μας σε ατομικό και προσωπικό επίπεδο. Αλλά αρχικά θα ήθελα η δουλειά μου να προκαλέσει αυτές τις σκέψεις έτσι ώστε, ίσως, να αρχίσουμε να ταυτίζουμε με τον κόσμο γύρω μας, όχι τόσο ως ομοιογενείς οντότητες, ή με καθορισμένο τρόπο, και ότι μπορούμε να δούμε τα πράγματα κατά περίπτωση. Εάν αυτό είναι δυνατό, τότε μπορούμε να αρχίσουμε να ταυτιζόμαστε ο ένας με τον άλλον.

    – Σήμερα, το Διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φέρνουν ολοένα και καινούργια δεδομένα στον κόσμο με πρωτοφανή ταχύτητα. Τι πιστεύεις γι ‘αυτό;
    Η τεχνολογία καθιστά την τέχνη πιο προσβάσιμη με εικονικό τρόπο. Την ίδια στιγμή μας εκπαιδεύει να δίνουμε λιγότερη προσοχή και να θεωρούμε τη σωματικότητα ως λιγότερο πολύτιμη. Έχουμε κάνει τις επιλογές μας.

    »Τα έργα τέχνης με πολλά likes στο Ιnstagram θεωρούνται πλέον έργα με πολιτιστική αξία κάτι που είναι τρομακτικό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει μια ομάδα από σπασίκλες που έχουν όλα τα δεδομένα με το μέρος τους και χρησιμοποιούν την επιρροή τους για να σχεδιάσουν την κοινωνία έτσι να συμπεριφερθεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, μέσω της πρωτοποριακής τεχνολογίας, να διεισδύσουν στη ζωή μας και στον τρόπο που εκτιμούμε τα πράγματα.

    »Τώρα έχουμε πρόσβαση στην κατανάλωση του πολιτισμού με τον ίδιο τρόπο που καταναλώνουμε προϊόντα. Μας καθοδηγεί μια κουλτούρα με το πρόσχημα του καπιταλισμού που χρησιμοποιείται για να μας πουλάει προϊόντα, βάσει αλγοριθμικών δεδομένων που σχετίζονται με πράγματα που μας ενδιαφέρουν. Είναι εκπληκτικό αν καθίσουμε να το σκεφτούμε.

    Ο Πέτρος Χρυσοστόμου.

    – Αισθάνεσαι περισσότερο Κύπριος ή πολίτης και καλλιτέχνης χωρίς σύνορα;
    Είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση. Εάν με ρωτούσες αυτό το πράγμα πριν από έξι μήνες, νομίζω ότι θα απαντούσα διαφορετικά. Η Κύπρος είχε πάντα μια μακρά ιστορία αποικισμού. Η μητέρα μου μεγάλωσε στη χώρα της υπό βρετανική κυριαρχία. Σε κάποιο βαθμό, θα μπορούσα να πω, ότι υπάρχει εγγενώς μέσα μου ένα μείγμα διαφορετικών πολιτισμών και στρωμάτων της ιστορίας.

    »Νομίζω ότι αν κοιτάξουμε το τρέχον παγκόσμιο πολιτικό κλίμα, μαζί με τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς που έχουν επιβληθεί από την πανδημία, υπάρχει μια στροφή προς το κλείσιμο της ελεύθερης κυκλοφορίας και της μετανάστευσης. Ζούμε σε μια εποχή όπου επικρατεί η φυλετικότητα, και αυτό φάνηκε όταν δεν μπόρεσα να επιστρέψω στο μέρος που ζούσα τα τελευταία δύο χρόνια κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Υπάρχει ένα παράδοξο με την έννοια ότι γεννήθηκα στο Λονδίνο με σκοπό να έχω καλύτερες ευκαιρίες ζωής, αλλά ποτέ δεν εκτιμήθηκα πραγματικά ως Βρετανός, αλλά μάλλον μετανάστης. Έφυγα πριν από δέκα χρόνια για να προσπαθήσω να βρω κάποια αίσθηση ουδετερότητας και να ξεφύγω από αυτά τα κουτιά στα οποία η κοινωνία θέλει να μας βάλει.

    »Με την αυγή του Brexit γίνεται τώρα ακόμη πιο δύσκολο να αγκαλιάσω την κληρονομιά μου και να επιστρέψω στην εθνική μου καταγωγή. Θα ήθελα να πιστεύω ότι είμαι καλλιτέχνης χωρίς σύνορα, αλλά δυστυχώς η Covid-19, καθώς και η τρέχουσα πολιτική στάση, μου δημιουργούν κάποιους πραγματικούς περιορισμούς ως προς αυτό που πιστεύω.

     – Είκοσι πέντε καλλιτέχνες έχουν επιλεγεί για την Έκθεση στο Mayfair και συγκεκριμένα στην γκαλερί JD Malat. Eίσαι ένας από αυτούς. Πώς αισθάνεσαι για τη συμμετοχή σου;
    Eίναι σπουδαίο να είμαι μεταξύ άλλων 24 καλλιτεχνών που έχουν σπουδαία έργα πάνω στην έννοια της απομόνωσης. Φυσικά, είναι ωραίο ότι θα βρεθώ στο Λονδίνο. Έχουν περάσει επτά ολόκληρα χρόνια από τότε που έκανα την τελευταία έκθεση στην πόλη.

     

    Διαβάστε ακόμα: Η μοναξιά κι η σιωπή στον Έντουαρντ Χόπερ.

     

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top