Οι ποιητές μας για την αμυγδαλιά

«Πώς μπορεί, ενώ άγρια τη μαστιγώνει ο ουρανός/ να ξεσπάει σε λευκό/ με λίγο ροζ στο κέντρο για θεό της;» (Jill Steenhuis, «Almond Blossoms»).

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, «Η ανθισμένη μυγδαλιά»

Αχ! η ανθισμένη μυγδαλιά, η ανθισμένη μυγδαλιά!
σου ’λεγα, θυμάσαι;
(Εσένα, που μες στο χειμώνα μου
περιπλανήθηκες στον σιωπηλό μου κήπο…)
Πώς μπορεί, ενώ άγρια τη μαστιγώνει ο ουρανός
να ξεσπάει σε λευκό
με λίγο ροζ στο κέντρο για θεό της;
Πώς ξεπερνάει την τόση άρνηση γύρω της
κι ανθίζει εκείνη πρώτη;
Ώσπου κάποιος σοφός
σε εκπομπή σοφίας
έλυσε την απορία μου.

Είναι γιατί
(α, κι εσύ με το χρόνο αμήχανος είσαι
δισταχτικός με τα μάτια
ανάπηρος στην κίνηση
χαμένος σ’ εσωστρεφή μονοπάτια!)
έχει η μυγδαλιά το άνθος
το πιο αδύναμο·
Τα μαμούνια δε θα τη διάλεγαν ποτέ
για βρώση
ούτε άρωμα έχει,
ούτε πέταλα γερά να δώσει.
Μια ιδέα είναι, ένας αέρας
διόλου διεγερτικός
καμία ιδιαίτερη μυρωδιά
δεν ανακαλεί στη μνήμη
γελάκια σε μέρη κρυφά
ούτε των φύλλων τις πρώτες εκκρίσεις…
Ένας αδύναμος βήχας της φύσης
το λουλούδισμά της
μια αχνή απόχρωση ονείρου
μια ψευδαίσθηση γοητευτικής καρποφορίας…

Όμως, καιρό πριν το ανώριμο ζουζούνι
διαισθανθεί την άνοιξη
η μυγδαλιά βρίσκετ’ εκεί
παρούσα κι ανθισμένη
με φόντο το κουρασμένο χιόνι·
είναι εκεί περιποιημένη, με τα κλωναράκια της
να σκύβουν καταδεχτικά
πρώτη αυτή με λουλούδια
να περιμένει, να αντέχει
το θαύμα.
Η δύναμή της – έτσι έλκονται οι φτερωτοί–
είναι που σ’ έρωτα ξέρει να μεταφράζει
τα παγωμένα δευτερόλεπτα.

(Από τη συλλογή «Η ύλη μόνη», εκδ. Καστανιώτη, 2001. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ποίηση 1963-2011», εκδ. Καστανιώτη, 2014.)

Στην επόμενη σελίδα: «Τόσο πολύ μου λείπεις ανθισμένη μυγδαλίτσα μου…»

1 2 3 4 5

TAGS :
ποιήματα Ποίηση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook