Οι ποιητές μας για τον Ρεμπώ

«κι ύστερα γκριζομάλληδες ποντικοί τρύπωσαν στα υπόγεια/ ακατοίκητων στίχων, δίχως τη μάλλινη ζακέτα του Ρεμπώ».

Νίκος Γ. Δαββέτας, «Δίχως τη μάλλινη ζακέτα του Ρεμπώ»

Στον Γιώργο Κακουλίδη

Θα μπορούσα να μιλώ ώρες ατέλειωτες για τις φριχτές συνήθειες
των ποιητών που διάλεξαν για τάφο τους την ανωνυμία, ή για τους
άλλους που τρομαγμένοι κόβουν δρόμο μέσα από ύποπτα στενά
να φτάσουν μια ώρα αρχύτερα στο τελευταίο τους σπίτι, εκεί
που τους περιμένει ντυμένη στα λευκά η Αιωνιότητα, σα νύφη
υστερική, που το πρώτο βράδυ του γάμου θα σηκωθεί απ’ το διπλό
κρεβάτι και μ’ εννιά τσεκουριές θα κομματιάσει τον άντρα της και
θα μοιράσει τις σάρκες του στα σκυλιά που αλυχτάνε πεινασμένα
έξω από την πόρτα.
Θα μπορούσα να μιλώ ώρες ατέλειωτες για τις φριχτές συνήθειες
των ποιητών που ξόδεψαν νωρίς το μερίδιό τους απ’ το Θάνατο
κι ύστερα γκριζομάλληδες ποντικοί τρύπωσαν στα υπόγεια
ακατοίκητων στίχων, δίχως τη μάλλινη ζακέτα του Ρεμπώ, με την
υγρασία να περονιάζει τα κόκαλά τους ως την δευτέρα παρουσία.

(Από τη συλλογή «Τα μήλα της Εδέμ», εκδ. Καστανιώτη, 1990).

Στην επόμενη σελίδα: «κουβέντες του Ρεμπώ».

1 2 3 4 5

TAGS :
Αρθούρος Ρεμπώ Ποίηση ποιητές

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook