Λίνα Φυτιλή, «Έξι Ρίχτερ»
Το ’80 ήτανε
Κούναγε πολύ,
άνοιγε το ταβάνι
σε ουρανό χερουβικό
λευκά δοντάκια,
καθαρά
–βλέμμα παιδιού
να σπάζει
μέσα σε ύπνους
συγγενών–
Εξαχνωμένη
ήμουν, η κόρη μου
που αργά επιστρέφει
μέσα απ’ τον φόβο τους,
τον επτασφράγιστο
(Από τη συλλογή «Ισόβιο πρόσωπο», εκδ. Μελάνι, 2018)
Στην επόμενη σελίδα: «Στο δωμάτιό μου».