Γιάννης Στίγκας, «Χτυπά αργά τη νύχτα το τηλέφωνο»
Όλο καπνούς και οιμωγές και χάχανα
– αδύνατον ένα τηλέφωνο
να κάνει τέτοια πράγματα –
σου λέω γάβγιζε κι άλλαζε χίλια χρώματα
με το που έγινε λευκό
έκανε να πετάξει
αλλά με τι φτερά
και έκλαιγε
– τόσο ακριβό τηλέφωνο να κλαίει… –
οπότε, να, το σήκωσα
χχρουτς… χχ… χχρουτς… παράσιτα
………………………………………..
κάτι σαν άγγελος που ξέρει από πριόνι
ήταν ο Μίλτος Σαχτούρης
*
– Πού είναι τα πατίνια μου κάθαρμα;
– Ποια πατίνια;
– Εκείνα τα κόκκινα γυαλιστερά πατίνια.
Θεέ μου, σκέφτηκα, τον έχει κατακλέψει ο άγγελος
(Από τη συλλογή «Ισόπαλο τραύμα», εκδ. Κέδρος, 2009)
Στην επόμενη σελίδα: «ο Μίλτος έγινε ποιητής, εγώ κόκορας».