Νάσος Βαγενάς, «Βάρβαρες Ωδές – XIX»
Γυμνή γυναίκα με τα βαθιά γαλαζοπράσινα
μάτια που καθαρίζεις από το δέρμα σου το σκοτάδι.
Βουλιάζεις σε μια τρύπια μουσική. Είναι φυσικό.
Δεν είμαι ο Βιβάλντι.
Τι είπες κι ο ήλιος χαμήλωσε; Η νύχτα
απόψε δεν πέφτει σαν νύχτα.
Το πεπρωμένο μπάζει από παντού.
Σκοτεινή γυναίκα
κάποτε ήμουν ένας μάγος σ’ αυτό το δάσος.
Ο γλύπτης του απόλυτου με τα βελούδινα
δάχτυλα που σμιλεύαν απαλά
τα γόνατά σου.
(Από τη συλλογή «Βάρβαρες Ωδές», εκδ. Κέδρος, 1992. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Νάσος Βαγενάς, Βιογραφία – Ποιήματα 1994-2014», εκδ. Κέδρος, 2015.)
Ακούστε: Antonio Vivaldi – Cello Sonata no 6 in B flat major, RV 46
Στην επόμενη σελίδα: «με τον Βιβάλντι πάντα στη θέση του».