Οι ποιητές για το μυρμήγκι

«Ο ήλιος που τσουρουφλίζει τα γυμνά ποδάρια των / περαστικών το μερμήγκι το αφήνει ανέγγιχτο». (Miquel Aparici, «Hormiga»)

Λευτέρης Ξανθόπουλος, «Θεολογία των εντόμων»

Ένα μερμήγκι περπατάει αναποφάσιστο πάντως σε ευθεία
γραμμή με πολλές στάσεις λες και μυρίζει κάθε φορά
τον αέρα μπροστά του και πίσω του και στο πλάι

Κουβαλάει στο στόμα του μια μεγάλη προβιά ενός άλλου
ζώου που δεν ένας θεός ξέρει δεν την αφήνει

Ο ήλιος που τσουρουφλίζει τα γυμνά ποδάρια των
περαστικών το μερμήγκι το αφήνει ανέγγιχτο λες και δεν
δεν τον ακούει καν

Το μερμήγκι βαδίζει στα χνάρια ενός
άλλου μερμηγκιού μπροστά του που επίσης βαδίζει πίσω
από κάποιον άλλον που πάντα προπορεύεται ο καθένας με
το δικό του φορτίο στο στόμα

Τα μερμήγκια όσο αβέβαιος και αν είναι ο σχηματισμός
τους (με τα άλλα μερμήγκια στη σειρά) όσο και αν τα
αφήσεις μακριά σε ξένη γη σε ξένα χώματα ξαναγυρνούν
με γεωμετρική ακρίβεια εκεί στη σπηλιά τους στα έγκατα
της γης στα μαύρα σκοτάδια σε όλα εκείνα τα ξένα
συμβάντα τα ξένα ζητήματα τα ξένα συμφέροντα που λόγο
έχουν και λόγο δεν έχουν

(Από τη συλλογή «Οι εχθροί και οι φίλοι μου», εκδ. Γαβριηλίδης, 2014)

Στην επόμενη σελίδα: «Είμαστε ένας γαλαξίας μαύρων άστρων».

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

TAGS :
μυρμήγκι ποιήματα ποιητές

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook