Χλόη Κουτσουμπέλη, «Το παλιό καράβι του καινούργιου κόσμου»
Είχαμε παγιδευτεί σ’ εκείνο το παλιό καράβι, που όλο
έπλεε προς τα πίσω κι όταν τελικά φθάσαμε στην και-
νούργια γη, ανάλαφρος αέρας ανασήκωσε τα κολλαρι-
στά μας φορέματα, τι είναι εδώ ρώτησε η Αδελαΐδα,
χωρίς μνήμη φουρφούρισε η Ελισάβετ, μήπως χρειάζεστε
μία ομπρέλα, ψιθύρισε η Μαίρη Σμιθ και ύστερα όλα
τελείωσαν, γιατί κάποιος έκλεψε τον μικρό Χανς, ξέρετε
αυτόν που ο φούρναρης έπλασε από ζυμάρι κι όλοι ξέρουμε
πως ήταν η αθωότητά μας, όπως τα φτερά πεταλούδας ή
ένα αλογάκι της θάλασσας και ένας ναύτης είπε είναι η αγάπη
κι ένας άλλος είπε όχι, μπαίνουμε απλώς σε άλλο αιώνα.
(Από τη συλλογή «Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης», εκδ. Γαβριηλίδης, 2016)
Στην επόμενη σελίδα: «Νηοπομπή».