Οι ποιήτριες για τον τζίτζικα 
Οι ποιητές μας για τα αδέσποτα γατιά 
Οι ποιητές μας για τον Βιβάλντι 
Οι ποιητές μας για το ραδιόφωνο 
Οι ποιητές για το ξύλινο αλογάκι των παιδικών τους χρόνων 
«Εδώ λοιπόν θα καρτερώ εδώ / πώς ανακρούεται το χάος να γευτώ». (CJ Tañedo, «Lazarus», 2009)
Δημήτρης Χουλιαράκης, «Πέτρα και Λάζαρος – III»
Άφησα χόρτα ποταμούς μέσα στο νου
ν’ αφρίσουν το περβόλι άφησα χρώματα μαβιά
του φθινοπώρου βράχια σκοίνα πυκνά
που όμως δεν είναι να καούν
το έμπα του ονείρου να σφαλίσουν.
Πώς σε λειμώνες άγριους ο λόγος ανατέλλει
πώς σε γιαλούς απρόσμενους το ξύλινο το σήμαντρο
σημαίνει και πώς το πένθος του κορμιού
μια μόνο στη ζωή φορά πέρα για πέρα διαπερνά
το πέτρινο κουκούλι της σιωπής του
δε γίνεται να τ’ αρνηθώ.
Εδώ λοιπόν θα καρτερώ εδώ
πώς ανακρούεται το χάος να γευτώ
τις Συμπληγάδες του ύπνου να περάσω
εδώ θα καρτερώ την ύστατη αλήθεια να μοιράσω
στα διψασμένα μάτια των πιστών
εδώ θ’ αναστηθώ πάλι και πάλι εδώ
θα ζήσω μες στο μαύρο θάνατό μου.
(Από τη συλλογή «Το λείψανο των ημερών», εκδ. Κέδρος, 1994)
Στην επόμενη σελίδα: «Δεν ήθελα η γαλήνη να μου στερηθεί».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
