Κώστας Μαυρουδής, «Απόγευμα σε πόλη γαλλική – 2»
Στο πάρκο με συνάντησε το συννεφάκι τού Γκολουάζ.
Αιωρούνταν πάνω απ’ την υγρασία των θάμνων. Πού
πας, του λέω, και συνέχισα τον βροχερό περίπατο. Έψα-
χνα ένα café γωνιακό, που το θυμόμουν αμυδρά από
παλιό ταξίδι. Μέσα σε άρωμα από κρουασάν, ήσυχος
θ’ απολάμβανα την κίνηση του δρόμου.
Ρωτήστε με λοιπόν πώς ήτανε αυτό το απόγευμα, για
να σας πω ότι εβάδιζα με την ομπρέλα μου κι ότι περί-
σκεπτοι αιώνες μάς συντρόφευαν. Ο χρόνος, τέλος, που
ως συνέχεια, μακρινό και πρόσφατο δεν διακρίνει, έπαιζε
γνώριμες επαναλήψεις με τον φανοστάτη. Συγκεκριμένα:
Αυτή η παλιά βροχή των Γαλατών, κάτω απ’ την ίδια
φωταψία πάλι εμφανιζόταν.
(Από τη συλλογή «Το δάνειο του χρόνου», εκδ. Κέδρος, 1989)
Στην επόμενη σελίδα: «Κάτω από τη βροχή».