«Μόνο εμείς μπορούμε να ακούσουμε το δάσος να τραγουδάει. / Μόνο εμείς μπορούμε να ακούσουμε το δάσος να θρηνεί». (Mirek Kuzniar, «Father with daughter in the forest»)

Δήμητρα Κωτούλα, «Διαθέσεις – XVII»

 

                                                                                                          Στον πατέρα μου

Πες μου κάτι και μετά πάρ’ το μου.

«Άνθος του βράχου και
άνθος του βουνού.

Υπάρχουν ανάμεσά μας τόσα χρώματα ακόμη που δε δόθηκαν.
Το προσεκτικό κλάμα τού φρούτου που πέφτει.
Ο απέραντος ήλιος
απέραντα ενωμένος με μας.

Μόνο εμείς μπορούμε να ακούσουμε το δάσος να τραγουδάει.

Μόνο εμείς μπορούμε να ακούσουμε το δάσος να θρηνεί.

Το σπόρο ολόκληρο και τέλειο
να γίνεται άστρο.
Την άνοιξη
γιατί είναι αθώο το δάσος και σοφό
να γίνεται γη».

Είσαι ο πατέρας
γι’ αυτήν την ανάμνηση
και θέλω να πω
–συγχώρεσέ με–
γι’ αυτήν την αναστατωμένη μουσική
που για καιρό μετά
αφού θα έχουμε κι οι δυο πεθάνει
θα ρθεί
με δάχτυλα τυφλά ψιθυριστά
να σου διαβάσει αυτό το ποίημα
να επικαλεστεί δικά της
αυτά τα χείλη που ποτέ δεν έπαψαν
δική της, μόνο δική της
τότε εκείνη την προσταγή.

 

(Από τη συλλογή «Τρεις νότες για μια μουσική», εκδ. Νεφέλη, 2004)

 

Στην επόμενη σελίδα: «Θυμάμαι…».

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top