Οι νέοι έλληνες ποιητές για τον χειμώνα

«Οι λέξεις φόρεσαν παλτό και βγήκαν ξεσκούφωτες. Θα μου παγώσουν…» (Στη φωτογραφία η Χάρις Κοντού στο πάρκο Slottsparken του Royal Palace του Όσλο, Φεβρουάριος 2014)

Χάρις Κοντού, «Ο δρόμος με τα κόκκινα δέντρα»

Το μοναστήρι κάθεται στην κορυφή της πλαγιάς με τα μήλα
και τα υπόλοιπα, συγγενικά, αγαπημένα και πανάγαθα φρούτα.
Σήμερα είναι μια διαυγής, χειμωνιάτικη μέρα. Τα βήματα μου-
λιάζουν στο μπετόν και τα πόδια μου γίνονται γκρι από πάνω
ώς κάτω λερώνοντας τα όνειρα των προσκυνητών. Οι λεύκες με
συντροφεύουν, τρέχουν συχνά μπροστά και σφυρίζουν ανέμελα
ένα ρυθμικό εμβατήριο. Είναι αγγελικές. Στάζουν αίμα και οι
ώμοι τους αγγίζουν τον ουρανό. Περπατώ ευθυτενής. Αποφεύγω
τα πουλιά που πετούν ψηλά και δεν τα φτάνω ούτε στις μύτες.
Τα ερπετά που σέρνονται λίγο πιο πάνω απ’ την υπόληψή μου.
Χαιρετώ τις πεταλούδες με το μέτωπο καθαρό, αφού ξέρω ότι
δεν έζησαν χθες για να δουν τα αίσχη μου. Εκεί που θα πάω,
σκέφτομαι, θα ακουμπήσω τον ουρανό κι εγώ με όλα τα στοιχειά
της φύσης. Θα ξυπνάω το πρωί μ’ ένα αγιόκλημα στο στόμα και
το βράδυ θα φυτεύω κισσούς να ξορκίσω και το τελευταίο, ανθρω-
πόμορφο υβρίδιο που θέλει το κακό μου. Ροδίζουν τα μάγουλά μου,
όχι από ενοχή! Μα η βροχή χθες βράδυ ήταν πολύ κομψή, φορούσε
κόκκινο κραγιόν και με φίλησε δυο αμαρτίες σταυρωτά. Ξεκουμπώνω
το πουκάμισο να φουσκώσει το στήθος λίγο ανάταση. Οι λέξεις
φόρεσαν παλτό και βγήκαν ξεσκούφωτες. Θα μου παγώσουν…
Και πώς θα προσεύχομαι… Ένας περαστικός με παχιά δάχτυλα
μου έριξε μια ματιά. Απορώ γιατί δε ζήτησε αντάλλαγμα. Θα έδινα
όλη μου την αγιότητα για λίγα κεράσια, σκέφτηκα. Οι κερασιές το
χειμώνα είναι μια κόκκινη επανάσταση. Μήπως να γυρίσω πίσω.
Όχι. Τα βήματα με προλαβαίνουν σε κάθε ανηφόρα. Οι μοναχοί θα
δειπνήσουν στις εφτά κι ο θεός αργότερα. Δεν θα προλάβω και μου
’ρχεται να κλαίω. Το παραλήρημα συμβαίνει πριν το δείπνο. Οι πάλ-
λευκες λεύκες μού ροκανίζουν τα σωθικά με πόνο. Το άσπρο είναι
απειλητικό για έναν καλόγερο. Θα ντύσω τις αγαπημένες μου λεύκες
πορφύρα από ροδόνερα. Εξάλλου, ως γνωστόν, το κόκκινο σερβίρει
μόνο ψευδαισθήσεις. Θα πέσω στο πιο κοντινό χαντάκι, για να με
βρουν γρήγορα και να με θάψουν μαζί με τις εικόνες και τα αίματα.
Θα ξαπλώσω και θα πάρω θέση αθάνατου. Θα σταυρώσω τα χέρια.
Τα παχιά δάχτυλα θα μ’ αγκαλιάσουν σφιχτά γύρω απ’ το λαιμό
(που κρατάει με αφθαρσία ένα κεφάλι γεμάτο όραμα από έναν πολύ
πιο όμορφο παράδεισο). Το κόκκινο δεν είναι πουθενά, μόνο στις αμα-
ρτίες. Περπατάω ευθυτενής ώς το τέλος.
Έφτασα. Έχω γεράσει δέκα χρόνια.

(Από τη συλλογή «Οι κερασιές το χειμώνα είναι μια κόκκινη επανάσταση», εκδ. Γαβριηλίδης, 2012)

Ακούστε εδώ: Johann Sebastian Bach – «Concerto en Re mineur BWV 974 – Adagio d’ après Marcello»

Διαβάστε ακόμα: Top 5 ποιήματα για τον χειμώνα

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

TAGS :
Ποίηση ποιητές Χειμωνάς

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook