Λίγο καλοκαίρι ακόμη! Το ειδυλλιακό Saint-Tropez της δεκαετίας του ’70

Ο ορισμός του τροπικού μαυρίσματος.

Μεταξύ των μέσων της δεκαετίας του ’60 και καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, ο φωτογράφος και ειδικός σε δημοπρασίες Philippe Garner περνούσε τα καλοκαίρια του στη νότια Γαλλία, ιδιαίτερα στην περιοχή της Κυανής Ακτής και στις απόκρημνες ακτές της Μασσαλίας και του Saint Tropez.

Μεγαλωμένος στο Μπράιτον, ο Garner απορρόφησε τόσο τον βρετανικό όσο και τον γαλλικό πολιτισμό από την πρώιμη παιδική του ηλικία, έχοντας περάσει τις καλοκαιρινές του διακοπές στο Aix-en-Provence όπου ζούσε η γιαγιά του και όπου γεννήθηκε το 1949.

Εκείνα τα χρόνια δεν μας πείραζε ο ήλιος.

Με ακόρεστη περιέργεια, συνέλεγε για χρόνια σκέψεις και ιδέες για το πνεύμα της Γαλλικής Ριβιέρας. Υλικό που μετέφερε μέσω των φωτογραφιών του (χρησιμοποιεί φιλμ Kodakchrome), που αποτυπώνει την ατμόσφαιρα του κομψού ελεύθερου χρόνου της δεκαετίας του 1970, της έντονης ζέστης, των κορεσμένων χρωμάτων και της σαγηνευτικής αίσθησης απομάκρυνσης από την πραγματική ζωή.

Oπως είπε στο Dazed: «Είχαμε τότε μια διαφορετική στάση απέναντι στον χρόνο και μια πολύ διαφορετική στάση απέναντι στη ζωή. Τράβηξα αυτές τις φωτογραφίες όταν ήμουν πολύ νέος, στις αρχές των 20 μου», λέει. «Φέρνουν ζωντανές αναμνήσεις – σαν να τις είχα τραβήξει χθες. Κι όμως ήταν πριν από μισό αιώνα».

Χρώμα. Παντού χρώμα.

Η επερχόμενη έκθεσή του Summer – Seventies – Saint-Tropez [στη γκαλερί Hamiltons στο Mayfair] συγκεντρώνει αυτό το υλικό εξαιρετικών εικόνων που εξιστορούν την chic Riviera των 70’s που μέχρι πρόσφατα παρέμενε κρυμμένο.

«Οι φωτογραφίες μου είχαν παραμείνει ιδιωτικές όλες αυτές τις δεκαετίες», εξηγεί ο Garner. «Αυτή η έκθεση είναι σαν κάτι που βγαίνει από την ντουλάπα μου». Γνωστός κυρίως ως ειδικός σε δημοπρασίες που έχει εργαστεί τόσο στους οίκους Sotheby’s όσο και στον οίκο Christie’s για πέντε δεκαετίες, ο Garner θεωρούσε τον εαυτό του ερασιτέχνη φωτογράφο.

Ακόμη και τα καταστήματα ήταν ιδιαίτερα.

Αυτή η έκθεση είναι σαν να του ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο δημιουργίας. Αφού κράτησε το μεγαλύτερο μέρος των φωτογραφιών του στη σκιά για πολλές δεκαετίες, μπορεί να αρχίσει να επαναπροσδιορίζεται ως δημιουργός. «Αν δεν το κάνω τώρα – δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ», παραδέχεται χαρακτηριστικά.

Λόγω της τόσο στενής συνεργασίας με καταξιωμένους φωτογράφους για πολλά χρόνια, θεώρησε ότι δεν ήταν σκόπιμο να παρουσιάσει δημόσια τη δική του δουλειά. «Έχω ήδη ένα αρκετά εκτεταμένο portfolio. Ήταν η γυναίκα μου που με ώθησε να κάνω κάτι με τον συντριπτικό αριθμό φωτογραφιών που έχω στη συλλογή μoυ, αντί να τις κρατήσω σε κουτιά».

Τα πράγματα ήταν απλά. Δεν χρειαζόσουν πολλά (ρούχα ή προμήθειες).

Τώρα, συνταξιούχος και στα εβδομήντα του, ήταν λογικό να αρχίσει να εκθέτει τα έργα του από την αρχή – για να επιστρέψει στις ρίζες της πρακτικής του στις αρχές της δεκαετίας του 1970 προτού στρέψει το βλέμμα του σε άλλα θέματα, κυρίως στην ασπρόμαυρη φωτογραφία πορτρέτου, πολλές εκ των οποίων μπορεί να βρει κανείς σε καθιερωμένες συλλογές μουσείων, όπως η Εθνική Πινακοθήκη Πορτρέτων και, πιο πρόσφατα, το V&A.

Μια σαλάτα έφτανε. Με λαχανικά της εποχής.

Το ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι πολύχρωμες φωτογραφίες του Garner αγγίζουν τη φιλόδοξη αισθητική της σημερινής νεανικής κουλτούρας, ιδιαίτερα τη νοσταλγία για τη δεκαετία του 1970 χωρίς τεχνολογία και τη μελαγχολική λαχτάρα για τα νωχελικά καλοκαίρια της Μεσογείου.

Η τρέλα του «Euro Summer» στο Διαδίκτυο – στην οποία το μαυρισμένο δέρμα, τα πιάτα με φρέσκα θαλασσινά, τα ελαφριά λινά παντελόνια, τα Aperol spritzes και τα κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά στις ακτές του Ποζιτάνο ή της Νίκαιας, είναι ευθείες αναφορές στην τάση φυγής από την καθημερινότητα της καταπιεστικής ζωής στην πόλη.

Ανεμελιά. Αυτό που μας λείπει.

Ο Garner κατανοεί γιατί η σημερινή νεολαία ρομαντικοποιεί τις ευρωπαϊκές διακοπές, αλλά και τιμά τη δεκαετία του 1970. «Υπάρχει μια κολοσσιαία διαφορά μεταξύ των δύο εποχών. Η ζωή στα 70’s 1970 περιείχε κάθε μυρωδιά, υφή και  χρώμα. Τα πράγματα ήταν πιο απτά και όχι εικονικά όπως σήμερα. Υπήρχε κάτι τόσο αθώο και μαγικό στην ακατέργαστη σωματικότητα του κόσμου εκείνα τα χρόνια».

Αυτό που κάνει τις φωτογραφίες του Garner τόσο μαγευτικές είναι η οπτική διατήρηση μιας περασμένης εποχής. Εκ των υστέρων, τα έργα του αποτυπώνουν τα απομεινάρια μιας Προβηγκίας που χάνεται. «Το Σεν Τροπέ στις αρχές της δεκαετίας του 1970 δεν ήταν φανταχτερό. Ήταν ανεπιτήδευτο και κομψό και είχε ένα υπέροχο buzz. Ένα είδος μποέμ, μια χωριάτικη αίσθηση. Ήμουν εκεί σε μια χρυσή στιγμή», θυμάται ο φωτογράφος. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μυρωδιά του αντιηλιακού Hawaiian Tropic . Ήταν πραγματικά ό,τι έπρεπε για να μαυρίσεις και να ψηθείς γρήγορα. Πόσο απρόσεκτοι και ανέμελοι ήμασταν», καταλήγει με νοσταλγία.

Διαβάστε ακόμα: O Willy Ronis και η ομορφιά του πηγαίου γυμνού.

TAGS :
φωτογράφηση φωτογράφος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook