Simon Silaidis: Πηγαίνει το γκράφιτι σε άλλο επίπεδο

Circle of life Mural Urban Calligraphy Simon Silaidis

Γεννήθηκα στον Κολωνό τη δεκαετία του ’80. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να είμαι δημιουργικός, να φτιάχνω πράγματα. Σχεδόν από την πρώτη στιγμή επηρεάστηκα από το γκράφιτι, τις γραφικές τέχνες και το web design. Το γκράφιτι εκείνη την εποχή πούλαγε και με τράβαγε, γιατί έβλεπα άμεσα τον κόσμο να χαίρεται, το χρώμα μίλαγε στη ζωή του. Έτσι ξεκίνησα.

Οι γονείς μου δεν με υποστήριξαν σε αυτή μου την επιλογή. Ήταν άνθρωποι πρακτικοί. Ήθελαν να γίνω ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, ψυκτικός. Εγώ όμως ήθελα να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους κάνοντας αυτό που ήθελε η ψυχή μου. Αν δεν εμπνεύσεις την εμπιστοσύνη σε κάποιον, είτε αυτός είναι θαυμαστής είτε πελάτης είτε γονιός, δεν είσαι player of the game. Κι εμένα μ’ αρέσει να είμαι player of the game.

Η τυπογραφία είναι ένα από τα στοιχεία του design. Κάπως έτσι μπήκα στο παιχνίδι, μέσω της γραφιστικής, και κατέληξα στο Urban Calligraphy, το πρότζεκτ που «τρέχω» τώρα. Το έχω κατοχυρώσει ως ορολογία και ουσιαστικά είναι η καλλιγραφία που βλέπεις είτε σε γκρεμισμένα κτίρια είτε σε εγκαταλελειμένα λιμάνια είτε σε παρατημένα βαγόνια τρένου, οπουδήποτε μέσα στο αστικό τοπίο. Είναι η δική μου γραμματοσειρά, επηρεασμένη από αραβικά και gothic στοιχεία, που εκφέρεται με λατινικούς χαρακτήρες. Αυτό το πρότζεκτ «τρέχει» στους δρόμους. Γιατί θέλω τα έργα μου να μιλάνε στον κόσμο, να τα βλέπουν στο δρόμο, να τους αλλάζουν τη διάθεση.

Lifeline Mural Urban Calligraphy Simon Silaidis ft. Fikos

Δεν έχω συγκεκριμένα μέρη που πάω, το μόνο που θέλω είναι κάτι να μου μιλήσει, να με τραβήξει. Για παράδειγμα, ήταν ένα σπίτι στη μέση του πουθενά. Όταν το είδα, μου φάνηκε σαν μαγεμένο. Μπήκα μέσα, μόνο ένας τοίχος είχε μείνει όρθιος, ένας τριγωνικός τοίχος, το υπόλοιπο σπίτι γκρεμισμένο, ο ήλιος να σκάει από πάνω και η φύση κάτω να αναδύεται. Η μητέρα φύση έβγαινε μέσα από τα συντρίμμια του σπιτιού ‒σαν να έσπασε το πάτωμα και την οροφή και να μίλησε. Εκεί έγινε το έργο Τerra Mater. Συνήθως έχω αρκετά περισσότερα στο μυαλό μου από αυτά που θα πω ή θα γράψω. Σίγουρα όμως, τελικά, θα δώσω ένα νόημα.

Δουλεύω πάντοτε και όλες τις ώρες, αρκεί να μην κάνει πάρα πολλή ζέστη. Κι αυτό γιατί ανεβαίνω σκάλες ‒δεν είναι λίγες οι φορές που μου έχει έρθει ίλιγγος ή σκοτοδίνη. Δουλεύω κυρίως σε εγκαταλελειμμένα μέρη, δεν είναι πάντα εύκολο να δουλέψεις, ακόμα και να φτάσεις εκεί. Οπότε βολεύει να ’ναι μέρα, κάποιες φορές μπορεί και βράδυ. Οι φορές που έχω δουλέψει βράδυ, ωστόσο, είναι ελάχιστες.

Terra Mater Mural Urban Calligraphy Simon Silaidis ft. Moka Art

Θέλω ο κόσμος να βλέπει τη δουλειά μου. Θέλω όμως να την ψάξει ή να εμφανιστεί μπροστά του από εκεί που δεν το περιμένει. Στο δρόμο βομβαρδίζεσαι από street art, εξαιρετική βέβαια και καλά κάνουν, εμένα όμως μ’ αρέσει αυτό που φτιάχνω να είναι κάπου «χαμένο», επειδή συνδέομαι κι εγώ με κάθε τέτοια μέρος, με έχει δυσκολέψει να το βρω και να φτάσω εκεί. Οπότε αυτό που κάνω νιώθω μέσα μου ότι αξίζει πολύ.

Στην εφηβεία κατάφερα με ένα πρότζεκτ μου να δουλέψω στην Ιαπωνία. Ταξίδεψα επίσης στην Κορέα,στην Κίνα, στην Ταϋλάνδη, στη Γερμανία. Ήταν κάπως περίεργα, με τους γονείς μου ειδικά, που αναρωτιούνταν «γιατί παίρνουν εσένα παιδί μου, δεν υπάρχουν άλλοι;» Άντε να εξηγήσεις στη μάνα μου, που δεν ξέρει ούτε να ανοίγει τον υπολογιστή. Εκεί όμως τους απέδειξα ότι έχω κάτι μέσα μου το διαφορετικό. Και πως με ό,τι και αν καταπιαστώ θα το πάω σε άλλο επίπεδο. Δεν θα γίνω ίσως ο καλύτερος, θα προσπαθήσω όμως να ξεχωρίσω. Έτσι έμεινα για κάποια χρόνια στο Τόκιο. Είναι ένα τρελό μέρος, φοβερός κόσμος, όχι ιδιαίτερα ανοιχτός αλλά απίστευτα φιλόξενος, αποπνέει ευγένεια, σεβασμό. Μπορείς να κάνεις τρελά πράγματα αν καταφέρεις να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του. Έζησα εκεί μερικά απ’ τα καλύτερά μου χρόνια. Κάποια στιγμή υπήρξε ένα σενάριο να μείνω μόνιμα εκεί, τα ζύγισα όμως και τελικά… μου αρέσει η Ελλάδα.

Ο Simon Silaidis (αριστερά) με τον στενό του φίλο Αλέξη Ιωάννου: οι δυο τους συνυπογράφουν την παραγωγή και τη σκηνοθεσία του «Skyfall».

Το «Skyfall» είναι μια παραγωγή δική μου και του Αλέξη Ιωάννου, το οποίο, επίσης, σκηνοθετήσαμε μαζί. Ουσιαστικά, εξιστορεί πώς η καλλιγραφία ήρθε στη ζωή μου ουρανοκατέβατη. Εννοώ πως δεν το περίμενα ούτε εγώ ο ίδιος, πως δεν ήξερα ότι έχω αυτό το ταλέντο και ότι κάποιοι θα το αγαπήσουν, θα τους μιλήσει… Οπότε οργανωθήκαμε, και πήγαμε να ψάξουμε για τοποθεσίες που θα γυριζόταν η ταινία μας. Είχα στο μυαλό μου τους στίχους της Adele, γιατί το «Skyfall» είναι ένα τραγούδι που μου αρέσει πολύ και είχα το κόνσεπτ. Πήγαμε στο Σανατόριο της Πάρνηθας -μου αρέσει αυτό το μέρος, η ηρεμία που αποπνέει, οι άπειροι τοίχοι, τους οποίους θα μπορούσα να «πειράξω», να κάνω ό,τι θέλω. Όταν φτάσαμε ήταν πνιγμένο στην ομίχλη, εντελώς τυχαία είχαμε ακριβώς το σκηνικό που θέλαμε, οπότε ξεκινήσαμε αμέσως. Και βγήκε αυτό το βίντεο. Το σχέδιο που έκανα, αν το έβλεπες σε μια φωτογραφία, ίσως δεν θα σήμαινε πολλά, βλέποντας όμως το βίντεο, όλη αυτή τη διαδικασία, καταλαβαίνεις γιατί κέρδισε πάρα πολλούς ανθρώπους.

Έχω μια πρόταση να πουλήσω το στυλ της τέχνης μου, αλλά νομίζω πως σε αυτή την περίπτωση θα καταστρεφόταν αυτό που κάνω. Θα μπορείς να κάνεις τα πάντα με μια εκτύπωση. Και τώρα μπορεί να γίνει, τα πάντα μπορούν να γίνουν. Αλλά δεν είμαι έτσι, γιατί η παράδοση είναι παράδοση.Δεν πουλάω την τέχνη μου. Θες να αγοράσεις έναν πίνακά μου; Θα σ’ τον πουλήσω μόνο αν ξέρω πως πραγματικά τον θες. Δεν θέλω να ζήσω απ’ αυτό, μου έχει φέρει, βέβαια, κάποια χρήματα, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου, γι’ αυτό και μου βγαίνει καλά. Δεν βάζω τα χρήματα ως γνώμονα για την τέχνη μου. Το κάνω επειδή γουστάρω, κι έτσι γουστάρουν και οι άλλοι. Κι αυτό θα τελειώσει μόνο όταν πια αισθανθώ πως δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω.

//Από τις 10 έως και τις 20 Αυγούστου στην Kojimachi Gallery του Τόκιο φιλοξενείται ατομική έκθεση του Simon Silaidis.

TAGS :
γκράφιτι σχέδιο τέχνη

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook