Ο δημιουργός
Ακόμα και αν δεν γνωρίζετε το όνομα Σλιμ Άαρονς, έχετε σίγουρα δει τις φωτογραφίες του. Εικόνες βγαλμένες από το δέρμα μιας εποχής σοφτ ματαιοδοξίας, όταν οι προνομιούχοι -στους οποίους είχε εξίσου προνομιακή πρόσβαση- ευωχούνταν έξω από τον ρυθμό και την μπαναλιτέ του ίνσταγκραμ. Μόνο για πάρτη τους.
Εργαζόμενος για τα κορυφαία περιοδικά της εποχής, από το ντοκουμενταρίστικο Life, ως την ανάλαφρη Vogue, ο Άαρονς πετούσε από το Μπέβερλι Χιλς στη Γαλλική ριβιέρα και από το χιονισμένο Γκστάαντ στο ηλιόλουστο Παλμ Μπιτς. Από σπίτι σε σπίτι, από πάρτι σε πάρτι. Αναπτύσσοντας σχέσεις προσωπικές με τους πλούσιους και διάσημους που τον φιλοξενούσαν, και αποτυπώνοντας την οικειότητα αυτή σε εικόνες που συχνά έμοιαζαν με τέλεια καδραρισμένες οικογενειακές φωτογραφίες.
Ο Σλιμ Άαρονς δεν ήταν άγνωστος ούτε στους Έλληνες ισχυρούς όπως ο Αριστοτέλης Ωνάσης τον οποίο απαθανάτισε στο γιοτ Christina O, μπροστά σε έναν αυθεντικό πίνακα του Ελ Γκρέκο και δύο ολόχρυσα ξίφη. Ο φωτογράφος είχε επισκεφτεί τη χώρα μας αρκετές φορές και ξεχωριστά πρόσωπα, από τη Μελίνα Μερκούρη ως τον Μίκη Θεοδωράκη, είχαν ποζάρει για εκείνον.
Ποτέ ωστόσο μέχρι σήμερα δεν είχε γίνει στην Ελλάδα μια οργανωμένη έκθεση με το έργο του σπουδαίου αυτού δημιουργού. Ως το φετινό καλοκαίρι, που το Abaton Resort στη Χερσόνησο της Κρήτης, φιλοξένησε την πρώτη έκθεση Σλιμ Άαρονς στη χώρα μας. Χάρη στην πρωτοβουλία και το μεράκι του επιχειρηματία Γιώργου Καλουτσάκη, που με την οικoγένεια του δημιούργησαν το Abaton και μια σειρά άλλων ξενοδοχείων στην Κρήτη.
Ο Καλουτσάκης είναι λάτρης της φωτογραφίας -ερασιτέχνης φωτογράφος ο ίδιος- συλλέκτης επίσημων ανατυπώσεων του Aarons από το ίδρυμα Getty, και μέγας οπαδός του «Ααρονισμού», ως έκφραση και αποτύπωση της καλής και υψηλής ζωής: Slim Aarons – The High Life, ονόμασε την έκθεση 30 μοναδικών έργων που φιλοξένησε το 5στερο ξενοδοχείο του το φετινό καλοκαίρι, σε συνεπιμέλεια του διευθυντή του International Fine Arts Consortium, Lee Wells.
Ήταν μια έκθεση που κορυφώθηκε με ένα σαββατοκύριακο Ααρονικής εμπνέυσεως και ιλαρότητας, στο πιο ξεχωριστό event της χρονιάς. Υπερβολή; Και όμως όχι, για τρεις λόγους. Πρώτον, το σαββατοκύριακο έφερε κοντά μια παρέα φίλων που θα μπορούσε να έχει βγει, τηρουμένων των αναλογιών, από το κάδρο ενός σύγχρονου Σλιμ. Είχε την έμπνευση να τους συγκεντρώσει σα να συνθέτει ένα πρωτότυπο μπουκέτο ο Μιχαήλ Ανδρουλιδάκης που επιμελήθηκε το κάλεσμα, με τη βοήθεια του υπογράφοντος. Δεύτερον, το εβεντ ήταν πολυπλόκαμο και είχε μοναδικές εκπλήξεις που ξέφευγαν από τις συμβάσεις μιας έκθεσης ή ενός πάρτι με θέμα καλλιτεχνικό. Τρίτον διότι τα λαμπερά πρόσωπα και τα μοναδικά συμβάντα (“χάπενινγκς” αν προτιμάτε), είχαν στην καρδιά τους την αυθεντικότητα, ακόμα και την Κρητική τοπικότητα. Ας τα δούμε αναλυτικά.
Η παρέα
Άνθρωποι της μόδας όπως ο μακιγιέρ των σταρ (Μαντόνα, Χίλαρι Κλίντον κ.α.) και συνεκδότης του πρωτοποριακού Visionaire James Kaliardos, ο σχεδιαστής των ανδρικών αξεσουάρ της Hermès Christophe Goineau, ο fashion director της ελληνικής Vogue Νικόλας Γεωργίου, η στυλίστρια του βρετανικού Elle Georgia Medley, ο επίσης βρετανός fashion stylist Nathan Klein και η make up artist Κατερίνα Θεοχάρη.
Δημοσιογράφοι όπως η διευθύντρια του Marie Claire Γαλάτεια Λασκαράκη, ο εκδότης του Andro.gr Κίμων Φραγκάκης, ο δημοσιογράφος της Athens Voice Δημήτρης Παπαδόπουλος. Τηλεοπτικές προσωπικότητες όπως η Ελιάνα Χρυσικοπούλου και ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος.
Παραγωγοί όπως η Ζωή Σγουρού και ο Λεωνίδας Σκουλικάρης. Φωτογράφοι όπως ο Μιχαήλ Ανδρουλιδάκης και ο Σωτήρης Τσακανίκας. Φίλοι, γνωστοί, θαυμαστές του Άαρονς, ταξίδεψαν στην Κρήτη στα μέσα Οκτωβρίου για να δουν την έκθεση και να ζήσουν κάτι από τον απόηχο των έργων με παιγνιώδη διάθεση και κρητικό αυθορμητισμό.
Η γαστρονομία
Το Σαββατοκύριακο ξεκίνησε με ένα χαλαρό δείπνο στην κρητική διεύθυνση του διεθνούς Buddha Bar. Το Buddha γεννήθηκε στο Παρίσι το 1996, έγινε διάσημο για την fusion ασιατική κουζίνα και τη lounge μουσική του (όροι οι οποίοι έχουν γίνει “μαϊντανοί” της διασκέδασης ακριβώς λόγω της τεράστιας επιτυχίας του κόνσεπτ) και απέκτησε παρακλάδια διεθνώς, από το Λονδίνο ως τη Μύκονο και από το Ντουμπάι στην Κρήτη.
Το επόμενο μεσημέρι η παρέα συγκεντρώθηκε στο Κρητικό εστιατόριο του Abaton για ένα χωρίς υπερβολή μεγαλειώδες γεύμα. Από νωρίς το πρωί στην παραλία, οι “maîtres rotisseurs” του “αντικρυστού” είχαν ανάψει θράκες και είχαν στήσει κατσίκια και αρνιά κατά τα ομηρικά πρότυπα, φτιάχνοντας ένα κρητικό “μπάρμπεκιου” με εξοργιστικά νόστιμο κρέας. Μαζί με τα πιο αυθεντικά, αρτιζανάλ παξιμάδια, τις πιο αγνές ελιές, τα πιο πράσινα υγιεινά ζεματιστά χόρτα, το πιο φρέσκο λάδι. Αυθεντικές τροφές ανώτερες από κάθε σύνθετη γκουρμεδιά, τόσο που θα μπορούσες να τρέφεσαι μοναχά με αυτές, με ελιές και παξιμάδι δηλαδή, αν δεν υπήρχε και γαμοπίλαφο.
Ω, το γαμοπίλαφο! Να τρώει ο Σλιμ Άαρονς κι του Ωνάση να μη δίνει. Γαμοπίλαφο στου οποίου το καζάνι θυσιάστηκαν δεν ξέρω πόσα πρόβατα και πόσα κοκόρια, έως ότου αυτό αποκτήσει μια γεύση τόσο βαθιά και μεστή (και απλή πάντοτε) που θα έπρεπε -που λέει ο λόγος- να αναστείλει την έκδοσή του ο οδηγός Michelin.
Μετά από αυτό το παραδοσιακό γαστρονομικό όργιο ήταν αξιοθαύμαστο κυριολεκτικά και μεταφορικά, που ορισμένοι έσυραν το χορό υπό τους ήχους της κρητικής λύρας, με πρώτη και πιο ανάλαφρη σε κάθε -ξυπόλητο- βήμα της, τη Μαρία Ναυπλιώτου, μια εκπάγλου μινωικότητας θεά που ανάμεσα σε δυο στροφές μας αποκάλυψε ότι έχει και κρητική καταγωγή.
Ήταν λάθος να παρατεθεί ένα τόσο χέβι μέταλ μερακλίδικο γεύμα πριν από το επίσημο δείπνο στο χώρο της έκθεσης. Διότι δεν μπορέσαμε να εκτιμήσουμε όλα τα δημιουργικά πιάτα που σχεδιάστηκαν ειδικά για τη βραδιά εκείνη. Ας πάμε όμως πρώτα στο απεριτίφ: Για ένα ποτήρι καλά παγωμένη σαμπάνια ή ένα μαρτίνι – ξυράφι, στο κεντρικό μπαρ του Abaton. Μαζί -μια ακόμα έκπληξη της φαμίλιας Καλουτσάκη- με τον βαθύφωνο Μάνο Χριστοφακάκη και την πιανίστρια Melisande Sinsoulier, που μας χάρισαν το ωραιότερο πρελούδιο στο δείπνο – υπερπαραγωγή.
Μη έχοντας χωνέψει αντικρυστά και πιλάφια, με το κεφάλι ελαφρύ από τη σαμπάνια και τις νότες του πιάνου, κατεβήκαμε στην έκθεση και είδαμε ξανά τα έργα του Σλιμ Άαρονς που είχαμε πρωτοθαυμάσει φευγαλέα, το προηγούμενο πρωί. Τα έργα ήταν ίδια, αλλά μαζί τους αυτό το βράδυ υπήρχε και ένα ταμπλό βιβάν από τους συνδαιτημόνες, που σαν Ααρονικοί χαρακτήρες, όμορφα ντυμένοι και προπαντός χαλαροί και καθόλου στημένοι, έσκυβαν μπροστά στα κάδρα, έκαναν παρατηρήσεις και πειράγματα, και ανακάλυπταν νέες πτυχές των ιστορικών φωτογραφιών.
Το πάρτι
Η αίθουσα ήταν όχι μόνο λουσμένη με φώτα στο μεσογειακό μπλε και στο βίντατζ πορτοκαλί της παλέτας του Άαρονς, αλλά και στολισμένη με ομοιόχρωμα λουλούδια σε εξαιρετικά κομψές συνθέσεις. Το τραπέζι, σαν άλλος μυστικός δείπνος, ήταν διατεταγμένο σε σχήμα Π και στο βάθος της αίθουσας, απέναντι από τους συνδαιτημόνες, έστεκε η μπάντα του Monsieur Minimal.
Αν ζούσε σήμερα ο Άαρονς, στοιχηματίζουμε ότι θα απολάμβανε τις μελωδίες του κυρίου Μινιμάλ. Αυτόν τον soft erotica κινηματογραφικό ήχο του ’70 μαζί με mariachi κιθαριστικά ακόρντα και γλυκιά ποπ αφέλεια. Και τί δεν έπαιξε ο Μινιμάλ: Από τις επιτυχίες του σαν την “Αγκαλιά” που τον καθιέρωσε και τη “Στιγμή” που δημιούργησε για τον Δάκη, ως την “παγκόσμια πρώτη” του Υπάρχω (ναι, διασκευή Καζαντζίδη) με την οποία προκάλεσε ένα μίνι ντελίριο στην παρέα. Ο ίδιος έδειξε να το ευχαριστιέται περισσότερο απ’όλους, και τέλειωσε το σόου του σολάροντας απεγνωσμένα στα γόνατα με την ηλεκτρική κιθάρα, ως μυστακοφόρος Τζίμι Χέντριξ.
Η επόμενη μέρα
Το αποχαιρετιστήριο γεύμα της επόμενης μέρας ήταν υπερβολικό όσο και το Κρητικό γλέντι, αλλά ήταν και αναγκαίο. Μετά την ηδονιστική μάχη της προηγούμενης βραδιάς χρειαζόμασταν όλοι ένα βάλσαμο για το στομάχι και την ψυχή μας. Και ο γιατρός ήταν ο περίφημος Μπλομπλός: Ο κατά κόσμον Μανώλης Βουτσαλάς, μέγας δύτης, που έχει βουτήξει με κορυφαίες προσωπικότητες από τον Κουστώ ως τον Μπιλ Γκέητς, και που αν ο Σλιμ Ααρονς το είχε γυρίσει στην υποβρύχια φωτογραφία όπως η Λένι Ρίφενσταλ στο τέλος της καριέρας της, θα είχε σίγουρα βουτήξει και αυτός μαζί του.
Ο Μπλομπλός δεν ψάρεψε απλώς κορυφαία πλάσματα του βυθού για τη σούπα αλλά τα μαγείρεψε ο ίδιος στο μεγάλο του καζάνι με ελάχιστα συστατικά, μόνο λίγη πατάτα, λάδι και κρεμμύδι, εξάγοντας την πεμπτουσία της γεύσης τους. Όπως ακριβώς το πιλάφι που είχαμε απολαύσει την προηγούμενη μέρα αλλά και η πάλλευκη ταραμοσαλάτα και τόσοι άλλοι μεζέδες στα θαλασσινό πλέον τραπέζι, η σούπα ήταν μια σπουδή στη γαστρονομική απλότητα και στη γευστική διαύγεια.
Η επίγευση
Για ένα σαββατοκύριακο η παρέα έζησε μια εμπειρία που συνδύαζε τη γλυκιά ζωή της ριβιέρας άλλων εποχών με τη διαχρονική κρητική φιλοξενία αλλά και μια υπόσχεση από το “λαϊφσταϊλ” (δεν χρησιμοποιώ τυχαία τη λοιδωρημένη αυτή έκφραση) του μέλλοντος: που δεν θα αποτελεί μετακένωση ξένων προτύπων με κιτς αποτέλεσμα αλλά θα βασίζεται ακομπλεξάριστα στις δικές μας δυνάμεις της ομορφιάς, της γαστρονομίας, της παράδοσης και ναι, του ελληνικού στυλ.
Αξίζει ένα μπράβο στην οικογένεια Καλουτσάκη που διακονεί αυτή τη νέα κρητική αλεγκρία με κοσμοπολίτικη αυτοπεποίθηση, στην υπηρεσία του Ελληνικού τουρισμού. Αλλά και της φωτογραφικής τέχνης, καθώς έπεται συνέχεια: Οι οικοδεσπότες έχουν στόχο το event αυτό -event της χρονιάς για φέτος- να γίνει θεσμός. Αναμένουμε με πολύ ενδιαφέρον τον διεθνή φωτογράφο που θα τιμηθεί το 2022 και ελπίζουμε να είμαστε μεταξύ των τυχερών που θα ζήσουν τη νέα, σπάνια εμπειρία.
Διαβάστε ακόμα: Man on the Moon: το πιο ξεχωριστό event του 2020.