10486076_851043258293159_3555527794768074491_n

«Για μένα η μουσική είναι ένα είδος θεραπείας γιατί πραγματικά τα ξεχνάω όλα. Όταν παίζω ή γράφω μουσική είναι λες και σταματάει ο χρόνος. Είναι μαγικό».

Πες μας λίγα λόγια για σένα. Πότε και πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική;
Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ήταν στα 13 μου που πήγα στο Μουσικό Σχολείο Πατρών. Επειδή ήμουν υπερκινητικό παιδί η μάνα μου με έστειλε στο Μουσικό ώστε να γυρνάω σπίτι εξαντλημένη το μεσημέρι. Νομίζω τώρα έχουν μειωθεί οι ώρες στα μουσικά σχολεία αλλά τότε βλέπεις, είχαμε κάθε μέρα 9ωρο και τουλάχιστον 2 ώρες μουσικά μαθήματα την εβδομάδα. Όργανο επιλογής (εγώ είχα επιλέξει ντραμς), μαντολίνο, πιάνο, θεωρία και πράξη παραδοσιακής μουσικής και ευρωπαϊκής, χορωδίες, φιλαρμονικές κλπ. Πολλή μουσική γενικά. Τελείωνες κι ήσουν πτώμα.
Κάπου στην πρώτη ή δευτέρα γυμνασίου, η μεγάλη μου αδερφή, η Γιούλη, μου πήρε μια γαλάζια ηλεκτρική κιθάρα παρ’ όλο που εγώ ντραμς μάθαινα τότε. Μιας και υπήρχε η κιθάρα στο σπίτι άρχισα να πειραματίζομαι. Διάλεγα τραγούδια κι έβαζα τουτόριαλ στο YouTube και σιγά σιγά ψιλοέμαθα όλες τις συγχορδίες -εδώ βοήθησε και η γενική μουσική μου παιδεία- και λίγους μήνες μετά, έχοντας πλέον μάθει πως λειτουργεί πάνω κάτω το όργανο, άρχισα να γράφω τα δικά μου τραγούδια. Βγήκε πολύ φυσικά. Σε κάποια φάση άρχισα να παίζω τα τραγούδια μου στους φίλους και στις φίλες μου και είδα ότι άρεσαν. Από τότε είχα αποφασίσει πως αυτό θα κάνω αν και η διαδικασία των Πανελληνίων και η πίεση από τους πάντες σε εκείνη τη φάση με αποπροσανατόλισε για λίγο και είχα καταλήξει να σκέφτομαι μήπως πρέπει τελικά να ασχοληθώ όντως με κάτι πιο «σοβαρό» και να κρατήσω τη μουσική ως χόμπι. Ευτυχώς τελικά ακολούθησα το ένστικτό μου.

Το ντεμπούτο σου άλμπουμ Queen of the Surreal το ηχογράφησες σε ηλικία μόλις 16 ετών, ενώ παράλληλα πήγαινες σχολείο. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Εντελώς τυχαία. Αύγουστο του 2011 είχα ανεβάσει ένα βίντεο στο YouTube στο οποίο έπαιζα ένα τραγούδι μου με μια κιθάρα στα σκαλιά της πολυκατοικίας. Μου άρεσε το φυσικό reverb του χώρου και πήγαινα και τραγουδούσα συχνά εκεί. Το είχα ανεβάσει και στο Facebook και οι φίλοι μου άρχισαν να το στέλνουν σε φίλους τους και κάπως έτσι με βρήκε η Mahayana Records, η δισκογραφική εταιρία η οποία με ανέλαβε για τα επόμενα χρόνια. Το υλικό υπήρχε ήδη οπότε αρχίσαμε σιγά σιγά τις ηχογραφήσεις. Ήταν τόσο συναρπαστική διαδικασία γιατί ένιωθα πως ζούσα σε δύο παράλληλες πραγματικότητες. Δευτέρα – Παρασκευή σχολείο και Σαββατοκύριακα στούντιο.

«Μου λείπει η Ελλάδα. Όμως τα πράγματα που μου λείπουν είναι λιγότερα από αυτά που δεν μου λείπουν».
12074841_1033121036752046_8487560621785157289_n

«Τα τελευταία χρόνια μαζί με εμένα άλλαξε κι η μουσική μου αντίληψη κι αυτό είναι εμφανές στο δεύτερό μου άλμπουμ. Το ίδιο το Λονδίνο εμπνέει πολύ».

Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισες εκείνη την περίοδο;
Η μεγαλύτερη μου δυσκολία ήταν το ότι δεν είχα -όπως είναι λογικό- στουντιακές γνώσεις τότε και δεν ήξερα τον κώδικα, ας πούμε, για να ζητήσω τα πράγματα που ήθελα. Ενώ είχα ακριβώς στο μυαλό μου το πώς θέλω να βγει κάποιο τραγούδι, πάντα όλα έβγαιναν κάπως διαφορετικά. Επειδή δεν ένιωθα άνετα να εμπιστευτώ σε κάποιον παραγωγό τα κομμάτια μου, ανέλαβα κατά κύριο λόγο εγώ το ενορχηστρωτικό κομμάτι, παρ’όλο που δεν είχα τις γνώσεις. Δεν μπορώ να πω ότι μετανιώνω, γιατί έμαθα πολλά μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία.

Ο ελληνικός μουσικός τύπος σε ανακήρυξε σε «next big thing» προτού καν ενηλικιωθείς. Πώς σε επηρέασε αυτό;
Δεν με επηρέασε ιδιαίτερα νομίζω αν και θα μπορούσε λόγω ηλικίας. Θυμάμαι που η μάνα μου το είχε άγχος. «Μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα» μου έλεγε συνέχεια και το αστείο είναι πως της ίδιας είχαν πάρει αέρα από το καμάρι. Ακόμα και τώρα όπου βρεθεί κι όπου σταθεί λέει για μένα και τα τραγούδια. Τους βάζει όλους να με ψάξουν στο YouTube αναγκαστικά. Το ίδιο κι οι αδερφές μου.

Και ποια είναι η πιο χαρούμενη στιγμή σου έως τώρα;
20 Δεκεμβρίου 2016. Η μέρα που ανέβηκε το δεύτερο μου άλμπουμ με τίτλο Wisdom Tooth στο Bandcamp. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη γιατί νιώθω πως σιγά σιγά βρίσκω τον ήχο μου και την μουσική μου ταυτότητα. Είναι η πρώτη μου ανεξάρτητη δουλειά και το χάρηκα αλλιώς. Είναι αλλιώς όταν έχεις χτίσει και τρέξει κάτι όλο μόνος σου. Ανταμείβεσαι με διαφορετικό τρόπο. Είναι διαθέσιμο για δωρεάν κατέβασμα σε τέλεια ποιότητα αν και υπάρχει η δυνατότητα όποιος θέλει να το αγοράσει ορίζοντας ο ίδιος την τιμή του. Μπείτε να το ακούσετε κι ελπίζω να το αγαπήσετε όσο το αγαπάω εγώ.

Βλέποντας εκείνη την περίοδο σήμερα, υπάρχουν πράγματα για τα οποία έχεις μετανιώσει και θα ήθελες να αλλάξεις;
Όχι, γιατί όλα αυτά με έχουν φέρει εδώ που βρίσκομαι τώρα και μ’αρέσει το που βρίσκομαι. Δεν εννοώ σε επίπεδο μουσικής μόνο, γιατί στην ουσία τώρα ξεκινάω, αλλά γενικά μέσα από όλα αυτά ωρίμασα. Σίγουρα κάποια πράγματα δεν με αντιπροσωπεύουν πλέον, όπως για παράδειγμα πράγματα που έχω πει σε συνεντεύξεις ή ακόμα και κάποια τραγούδια, γιατί όπως είναι λογικό από τα 16 έχω αλλάξει πολύ.

Αυτή την περίοδο ζεις στο Λονδίνο. Πως πήρες μια τέτοια απόφαση;
Κυρίως ήθελα να φύγω από Ελλάδα και να γνωρίσω κάτι καινούριο. Αποφάσισα τελευταία στιγμή να μην δώσω Πανελλήνιες και άρχισα να ψάχνω πτυχία στην Αγγλία, επειδή ό,τι είχα βρει σχετικά με τη μουσική στην Ελλάδα ήταν αρκετά συμβατικό και καθόλου σύγχρονο. Έκανα την αίτηση για το φοιτητικό δάνειο και την αίτηση για το πανεπιστήμιο και με πήραν. Πραγματικά το Λονδίνο με έχει αλλάξει πολύ όπως και τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα.

971290_560731743990980_351822408_n

Soundcheck λίγο πριν την εμφάνισή της στον Κήπο του Μεγάρου το 2013. (Φωτογραφία: Nefelee Karafillaki)

Ως μουσικός, ποιες διαφορές βλέπεις ανάμεσα στην ελληνική και στην αγγλική νοοτροπία και λογική;
Από άποψη μουσικής νοοτροπίας και λογικής έχω κάνει την εξής παρατήρηση. Στην Ελληνική μουσική όπως και στην Ιταλική, οι στίχοι έχουν κεντρικό ρόλο ενώ η μουσική κυρίως συνοδευτικό. Έχουμε πολλά παραπάνω λόγια στα τραγούδια επίσης. Η μουσική εδώ είναι κυρίως production-focused και ειδικά τα τελευταία χρόνια. Οι στίχοι σπάνια είναι πιο σημαντικοί από την μουσική, στα εμπορικά τουλάχιστον τραγούδια.

Πόσο σε έχει επηρεάσει και πόσο σε έχει εμπνεύσει ως καλλιτέχνη η ζωή σου στο Λονδίνο αυτό το διάστημα;
Δεν μπορώ να σου εξηγήσω πόσο πολύ. Αρχικά το ότι έχω έρθει σε επαφή με ανθρώπους από όλο τον κόσμο και έχω ακούσει τις ιστορίες τους, έχω δοκιμάσει την κουζίνα τους, έχω πια τριβή με τις κουλτούρες τους, είναι κάτι που μου άλλαξε πολύ τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Μαζί με εμένα άλλαξε κι η μουσική μου αντίληψη κι αυτό είναι εμφανές στο δεύτερό μου άλμπουμ. Το ίδιο το Λονδίνο εμπνέει πολύ. Με ικανοποιεί αισθητικά. Όμορφα κτήρια, προσεγμένα πάρκα, μεγάλα πεζοδρόμια, δέντρα και σκίουροι.. Είναι σαν μια θεατρική performans χωρίς τέλος.

Από που εμπνέεσαι για τα τραγούδια σου;
Δεν ξέρω, προσπαθώ καιρό να βρω απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Νομίζω είναι το οποιοδήποτε δύσκολα διαχειρίσιμο συναίσθημα. Είναι σαν να «το ξορκίζω» μ’αυτό τον τρόπο. Η προσωπική μου θεραπεία.

Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που σε έχουν επηρεάσει;
Αυτό είναι μια πολύ περίπλοκη ιστορία καθώς μεγαλώνοντας είχα επιρροές πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Κάποιοι όμως που αγαπώ πολύ από την εφηβεία μου είναι οι Florence + The Machine, Arctic Monkeys, Kate Nash, The Kooks, Beirut, Radiohead.

Σου λείπει καθόλου η Ελλάδα;
Πάρα πολύ. Πιο πολύ από όλα μου έχει λείψει το να βλέπω θάλασσα και η οικογένεια. Δυστυχώς όμως τα πράγματα που μου λείπουν είναι λιγότερα από τα πράγματα δεν μου λείπουν. Ενώ θα ήθελα να γυρίσω, οι συνθήκες είναι απαγορευτικές.

Τι σημαίνει για σένα η μουσική;
Είναι μια παράλληλη ιδιωτική πραγματικότητα. Σούπερ κλισέ αυτό που θα πω αλλά αλήθεια δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς μουσική. Ακούω σχεδόν πάντα μουσική. Αλλά μιλάμε για πολλή μουσική. Από κλαρίνο μέχρι math rock μέχρι παραδοσιακή μουσική του Εκουαδόρ. Για μένα είναι ένα είδος θεραπείας γιατί πραγματικά τα ξεχνάω όλα. Όταν παίζω ή γράφω μουσική είναι λες και σταματάει ο χρόνος. Είναι μαγικό.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο Anders Trentemoller ξέρει να φτιάχνει μαγικούς κόσμους με τη μουσική του

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top