Στη Σεμέλης, στο διαμέρισμα του Σωτήρη Κακίση, από μιαν άλλη φορά. Από αριστερά Σταύρος Τσιώλης, Αργύρης Μπακιρτζής, Σωτήρης Κακίσης, Χρήστος Βακαλόπουλος.

―Γεια σου, Σταύρο Ασημάκη!

Αρχή της δεκαετίας του ’80, τότε νομίζω που είχαμε πρωτοπάρει τα βίντεο. Τυχαία εγώ στην Αθήνα πρωτοβλέπω και μαγνητοσκοπώ με επιτυχία  το «Της Κακομοίρας» με τον Χατζηχρήστο. Τρελαίνομαι μ’ αυτή την ταινία, που από μερικά χρόνια και μετά θα ’ρχιζε να παίζεται στην τηλεόραση ακόμα και δυο φορές την ‘βδομάδα, μέχρι να κατακτήσει το πανελλήνιο εντελώς, όπως το κατέκτησε.

Ανεβαίνοντας για το Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη, λέω στον Βακαλόπουλο για το εύρημά μου. ―Γραμμή γυρνάμε να τη δούμε, μόλις κατέβουμε πάλι κάτω! ―Βρε παιδιά, λέει κι ο Τσιώλης, σ’ αυτήν την ταινία ήμουνα εγώ βοηθός του Κατσουρίδη, και δεν την καλοθυμάμαι, δεν ξέρω αν την είδα και ποτέ μετά στο σινεμά…

«Κοντέψαμε να πάθουμε συγκοπή από τα γέλια. Ο Σταύρος γλίστρησε, το θυμάμαι καλά, κι από την πολυθρόνα του προς το πάτωμα».

Στη Σεμέλης, λοιπόν, εδώ, μερικές μέρες μετά, οι τρεις μας πια, αλλά και μια ευειδής κοπέλα, του Χρήστου φίλη, να μοιραστεί που ήθελε ο Χρήστος τον πιθανό ενθουσιασμό μας, σε προβολή ιδιωτική, και για τους τρεις μας από τότε αξέχαστη.

Κοντέψαμε να πάθουμε συγκοπή από τα γέλια. Ο Σταύρος γλίστρησε, το θυμάμαι καλά, κι από την πολυθρόνα του προς το πάτωμα, με του Χατζηχρήστου την απίστευτη ιλαροτραγική ολοκλήρωση, την κορύφωση της τρέλας τής τέχνης του, τη γνωστή πια, είπαμε, σ’ όλους τους Έλληνες, σε γενιές πια κι επιπλέον.

Άναψα κάνα φως να συνέλθουμε. Η κοπέλα που ως τότε δεν είχε ακουστεί, σαν να μην είχε σκάσει χείλη, μας κοίταγε. Είπε την εξής αδιανόητη φράση: ―Εγώ, παιδιά, ξέρετε, δεν γελάω με τον Χατζηχρήστο…

Ο Βακαλόπουλος κι εγώ, μετά την αρχική μας έκπληξη, την περιφρονήσαμε, κουβέντα δεν της απευθύναμε. Την ανέλαβε ένας Τσιώλης ορθά μαινόμενος. Το της είπε δεν λέγεται. Την κατακεραύνωσε, κατ’ εμάς την εξευτέλισε. Τη σώσαμε από τα λόγια του με μεγάλη δυσκολία, ο Χρήστος κι εγώ…

Είχε δίκιο όμως ο Τσιώλης. Υπάρχουν και όρια. Και στον δηθενισμό, και στην επίδειξη της βλακείας.

 

―Γεια σου, Σταύρο Ασημάκη!

 

(Από το ανέκδοτο βιβλίο του Σωτήρη Κακίση «Νουάρ Στιγμές» )

 

Σημειώσεις:

Την άποψή μου για το «Της Κακομοίρας» την έχω από πολύ παλιά ξανα― εκφράσει επισήμως. Κάποτε, μάλιστα, σε συνέντευξη, ρώτησα και τον Χατζηχρήστο για την εκτός συναγωνισμού ατάκα του για τις φακές, για το πώς της :

Σωτήρης Κακίσης | Ο Έλλην Φελλίνι

 

Διαβάστε ακόμα: Τα Top 5 νέα βιβλία ξένης λογοτεχνίας για το καλοκαίρι.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top