Γιατί οι Στέρεο Νόβα υπήρξαν ένα «σαρκικό» συγκρότημα

Κωνσταντίνος Βήτα και Μιχάλης Δέλτα. Τότε, παλιά…

Αν είσαι μεγάλος να με φοβάσαι γιατί είμαι 21 και κάθε πλατύ ποτάμι είναι φτιαγμένο για τα δικά μου άβρεχτα μπατζάκια. Το 1992 τίποτα δεν πήγαινε καλά σε εκείνη την παρατεταμένη εφηβεία της γενιάς μου που μέσα στη χύδην ευωχία, τα αποκαϊδια από το «βρόμικο ’89», την αρχή της νεοπλουτίστικης ρεκλάμας, τον κρυφό ηδονισμό των σινεμά της Ομόνοιας και τον πηγμένο κόσμο που στέναζε, εμείς θέλαμε να είμαστε οι happy-sad-few.

Ακούγαμε Smiths: τον Morrissey με τα λουλούδια στην κωλότσεπη, το αβαρές βλέμμα του Όσκαρ Ουάιλντ και το μαλλί-σπινθήρας του Τζέιμς Ντιν. Ακούγαμε Joy Division με τη σκοτεινιά μιας άγριας εγκαρτέρησης για δράματα μπωντλερικά, αλλά όταν δεν μας έβλεπε κανείς φαντασιωνόμασταν την Τζένη Βάνου, μας έρχονταν στο μυαλό νότες από ιταλικά τραγούδια που μιλούσαν για πληγωμένους έρωτες και για γνήσια λαϊκά καρδιοχτύπια.

Το 1992 ήταν μια χρονιά που έσκασε μέσα μας, σ΄εμάς τους happy-sad-few, σαν φωτοβολίδα, σαν πύρινη γλώσσα, σαν δέσμη από τριαντάφυλλα (είδα το βράδυ αυτό) ο πρώτος δίσκος των Στέρεο Νόβα. Κυκλοφόρησε από την ανεξάρτητη Wipe Out και περιείχε 11 τραγούδια που ήταν σαν αστικές μπαλάντες για χαμένες ψυχές.

Συνήθως τα αγαπημένα σου συγκροτήματα σε βοηθούν στον απογαλακτισμό από το περιβάλλον σου. Σε μεταφέρουν σε μια ζώνη ευαγούς μυθιστορίας. Ραίνουν το ελάχιστο με πορφυρή αστρόσκονη (Robert Smith, ακούς;), σε κάνουν να αισθάνεσαι ξεχωριστός σε έναν κόσμο ομοίων.

Οι Στέρεο Νόβα έκαναν κάτι άλλο: έδωσαν το δικαίωμα της ποίησης στο χθαμαλό. Σ’ αυτό που πετάς, που νομίζεις πως δεν έχει αξία, στο τίποτα από το τίποτα της ημέρας. Μια διαδρομή με το λεωφορείο 705, η ταράτσα μιας πολυκατοικίας του ’70 και στο κάγκελο εσύ να κοιτάζεις τον απέραντο κόσμο, τα μάτια εκείνου του κοριτσιού που σε έκαναν να κλάψεις, το τρεμάμενο χέρι του αγοριού που φοβόταν να αγγίξει τον φίλο του, την εντροπία μιας πόλης που έλαμπε το σκότος της κι όχι το φως της (που δεν είχε).

Δεν ξέρω αν οι Στέρεο Νόβα είναι το καλύτερο συγκρότημα που ακούστηκε στα μέρη μας. Οι Socrates Drunk the Conium τι ήταν; Οι Aphrodite’s Child; Οι Σπυριδούλα; Αργότερα οι Τρύπες και οι Last Drive; Όλοι τους έφτιαξαν ένα μύθο, περπάτησαν επί των υδάτων στα εφηβικά μυαλά της εποχής τους. Μας κράτησαν από το μανίκι εκεί που πέφταμε. Όμως, τα τρία παράξενα παιδιά που έφτιαξαν τους Στέρεο Νόβα (ο Κωνσταντίνος Βήτα, ο Μιχάλης Δέλτα και ο Αντώνης Πι) δημιούργησαν μια μουσική σαρκική.

Oι Στέρεο Νόβα μίλησαν για τα 90’s με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Μουσική Παζολινική, Βισκοντική, ηλεκτρονική που έμοιαζε με κλασική και κατάφορτη από μπιτ που ήταν σαν να ενώθηκαν τα δυτικά προάστια με το Βlade Runner στην πλημμυρίδα των 90’s. Ήταν μια μουσική από μέσα σου φερμένη, μέσα από τους πόρους του εφηβικού δέρματος που έψαχνε για νόημα, έρωτα, ελευθερία, ενατένιση. Ολο ιδρώτα στο μυαλό.

Οι στίχοι του Κωνσταντίνου Βήτα ήταν ένα μεταβιομηχανικό τοπίο που μέσα τους έθαλλε η αισθαντικότητα του Καβάφη, το πικρό ποτήρι του Λαπαθιώτη, η Γκάρμπο, ο Φασμπίντερ, ο Χατζιδάκις, ο Δαμιανός, οι ψίθυροι των αγοριών στην άκρη της μπάρας, τα πνιγμένα πάθη των άνομων ερώτων, οι μεταλλικές νύχτες στο Μεταξουργείο και την Κουμουνδούρου, το μεταπρατικό στένεμα της ημέρας, ο ανοιχτός εξώστης των ονείρων σου.

Μπορεί να έχουν περάσει χρόνια από τότε που γράφτηκαν εκείνα τα τραγούδια κι εκείνοι οι δίσκοι (ο ένας μετά τον άλλον έφτιαχναν μέσα σου ένα σύμπαν αλλότροπο, εσωστρεφές). Μπορεί εμείς να μεγαλώσαμε ή να μίκρυνε ξαφνικά ο κόσμος, αλλά πάντα θα υπάρχει μέσα μας καλά κρυμμένο εκείνο το Μικρό Αγόρι, η Ευδοκία, Το Παζλ στον Αέρα, Το Ταξίδι της Φάλαινας. 

Ένας νόστος που δεν ξέρω αν φέρει κάποιο σημάδι αναγνώρισης ή μια μορφή επιείκειας για την προδομένη εφηβεία (ή για την προδοσία της εφηβείας), αλλά εκείνη η αίσθηση όταν πρωτοάκουσες Στέρεο Νόβα σε ένα κασετόφωνο αγορασμένο μισοτιμής (έτρωγε συνεχώς τις κασέτες) έχει τη δύναμη μιας παραίσθησης που δεν σε χαυνώνει, αλλά σε επαναφέρει σε ένα μέτρο αυθεντικής ζωής. Τότε που ζούσαμε.

Οι Στέρεο Νόβα ενώνονται ξανά αυτό το Σάββατο (4/2) στην τελετή έναρξης της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 2023 στην Ελευσίνα. Ούτε αυτοί είναι ίδιοι. Ο χρόνος σαρώνει τα πάντα. Είμαστε όλοι σκόνη στον άνεμο που μας μεταφέρει πότε εδώ και πότε εκεί. Αυτό που πάντα μένει είναι μια εικόνα, σαν αναθηματικό κερί μνήμης, ότι κάποτε υπήρξες μέλος των happy-sad-few.

Τώρα που δεν ξέρεις αν είσαι πραγματικά χαρούμενος, λυπημένος ή κάτι ρευστό και ενδιάμεσο, τόσο χλιαρό που δεν αντέχεται και δεν ξέρεις πώς να το σταματήσεις. Έστω για λίγο, όμως, έρχεται εκείνη η στιγμή που ψιθυρίζεις: Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο / και θα ΄ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο… Δες τι αργά που ο ήλιος ανεβαίνει / κι αυτό που ήθελα να γίνει πόσο ξεμακραίνει…

Κι ίσως να θυμηθείς εκείνο το ξημέρωμα που σε βρήκε στην ταράτσα της πολυκατοικίας σου παρέα με το κορίτσι σου ή το αγόρι σου (πώς το έλεγαν; Μάρα; Αλίκη; Χρήστο; Νικήτα;), λίγα τσιγάρα, κάποιες μπίρες και τα πέρα μέρη του ουρανού να σε κοιτάζουν με την κρυμμένη τους μαγεία κι από κάπου μακριά να σου έρχεται σαν σύννεφο, σαν μαρμαρυγή ή σαν ξάφνιασμα έρωτα αυτό: Φως μικρό μου ταξιδιάρικο/Πάρε τούτο το παράπονο/μέσα απ’ τα μάτια σου να ζήσω μια στιγμή/Ένα ταξίδι στη γη.

Γίνεσαι ξανά 21 και πράγματι η νύχτα σε συμφέρει…

Διαβάστε ακόμα: ΛΕΞ. Ο ποιητής του περιθωρίου που γεμίζει στάδια.

TAGS :
μουσική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook