«Τα κιλά, η σεξουαλική προτίμηση, το χρώμα, δεν σε κάνουν περισσότερο ή λιγότερο uncool»

«Η καταγωγή της μητέρας μου είναι από Ουγκάντα και ήρθε στην Αθήνα όταν ήταν τεσσάρων χρονών. Ο πατέρας της ήταν θεολόγος και ήρθε να σπουδάσει θεολογία στην Ελλάδα» (Marios Delias). 

Ένας διεθνώς αναγνωρισμένος MC και DJ με έδρα την Αθήνα και την Μύκονο, ο οποίος άφησε οριστικά πίσω του τις αθηναϊκές φαβέλες από όπου ξεκίνησε, χωρίς όμως να τις ξεχάσει ποτέ. Εδώ και 13 χρόνια παίζει και τραγουδά house και hip hop μουσική, έχοντας στο ενεργητικό του συνεργασίες με τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής βιομηχανίας, βλέπε Bob Sinclar, Avicii, Martin Garrix, Sonique, Pitbull και άλλους πολλούς.

Ο Steve OneManShow δεν είναι μια περσόνα κατασκευασμένη, είναι ένας άνθρωπος που ξυπνά και κοιμάται γεμάτος ιδέες και όρεξη να δουλέψει, πράγμα που είναι αισθητό σε κάθε του ζωντανή εμφάνιση. Αυτό που αγαπούσε από παιδί είναι να διασκεδάζει τους ανθρώπους. Μοιάζει να το έχει καταφέρει αποτελώντας βασικό μέλος της dj ομάδας Ace2Ace και resident performer των πιο επιτυχημένων event στην Ελλάδα με το όνομα «Show Me Love».

Ο δρόμος, όμως, για τον Steve-που μόνο η μητέρα του έμεινε να τον φωνάζει Στέφανο- είναι μακρύς και γεμάτος στροφές, στις οποίες θα κληθεί να αποδείξει αν είναι ένα ακόμα πυροτέχνημα της μουσικής βιομηχανίας ή ένας καλλιτέχνης στον οποίο αξίζει να έχει κανείς στραμμένη την προσοχή του.

Τα δύσκολα χρόνια στην Αθήνα, η πατρότητα σε νεαρή ηλικία, η αίσθηση του να χορεύουν μαζί σου χιλιάδες ακροατές και οι δεκάδες δουλειές πριν το focus στην μουσική είναι μερικά από όσα μοιράστηκε ο Steve με το Andro. Το hashtag Disorder παίζει δυνατά στο Insta του και  αντιπροσωπεύει απολύτως και τον ίδιο, ίσως και την γενιά των σημερινών τριαντάρηδων στην οποία ανήκει και ανάμεσα στην οποία ξεχωρίζει.

«Έχω ζήσει και δοκιμάσει αρκετά πράγματα. Ό, τι κι αν έκανα, όμως, για κάποιον λόγο ήθελα να έχει μια απεύθυνση στον κόσμο».

«Γεννήθηκα πριν από 29 χρόνια στην Αχαρνών. Ζούσα με την μητέρα μου και αλλάζαμε συνέχεια σπίτια, περίπου δώδεκα ας πούμε τα θυμάμαι σίγουρα, εντός και εκτός Αθηνών. Μου έχει μείνει μία παρέα που είχα όταν ζούσαμε στον Άγιο Παύλο, στα Πατήσια και πίστευα πως δεν επρόκειτο να ξαναλλάξουμε γειτονιά, οπότε είχα δεθεί με τα παιδιά. Με τσίγκλισε και με πίκρανε πάρα πολύ που την έχασα αυτήν την παρέα… Θα ήθελα να γυρίσει ο χρόνος πίσω και να αράξω μαζί τους και να μεγαλώσω μαζί τους. Πλέον, ζω στην Γλυφάδα, το κέντρο δεν είναι συνδεδεμένο και με τις καλύτερες αναμνήσεις. Μεγάλωσα δύσκολα, σε κάποια πράγματα περιορισμένα. Ονειρευόμουν, μεγαλώνοντας, να ζήσω μια ζωή στην οποία τα «δεν έχω, δεν μπορώ» θα ήταν σημαντικά λιγότερα από το «πάμε να το κάνουμε, έχουμε την δυνατότητα».

Η καταγωγή της μητέρας μου είναι από Ουγκάντα και ήρθε στην Αθήνα όταν ήταν τεσσάρων χρονών. Ο πατέρας της ήταν θεολόγος και ήρθε να σπουδάσει θεολογία στην Ελλάδα, οπότε έφερε και την οικογένειά του μαζί. Κάπως έτσι, γνώρισαν τον μελλοντικό νονό μου, που ήταν ιερέας. Ουγκάντα δεν έχω πάει ποτέ, ίσως τύχει κάποια στιγμή.

«Από μικρός πάντα έλεγα ότι ανήκω στον χώρο του θεάματος, δεν μπορούσα να με φανταστώ σε ένα γραφείο ας πούμε».

Έχω ζήσει και δοκιμάσει αρκετά πράγματα. Ό, τι κι αν έκανα, όμως, για κάποιον λόγο ήθελα να έχει μια απεύθυνση στον κόσμο, ήθελα να μπορώ μέσω της δουλειάς μου να επηρεάζω θετικά τους ανθρώπους, δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα. Έχω κάνει αθλητισμό, στίβο και ποδόσφαιρο. Ήμουν στον Παναθηναϊκό. Υπήρξα επαγγελματίας χορευτής. Έχω δουλέψει ως dj, ως τραγουδιστής, ως mc, πέρα φυσικά από τις άλλες δουλειές που έκανα με τον πατριό μου, όπως ας πούμε οικοδομή. Καλά, έχω κάνει και ποτηράς, σερβιτόρος… Μέχρι και φύκια από την θάλασσα έχω μαζέψει για να βγάλω το εισιτήριο του κτελ που χρειαζόμουν. Από το πρωί μέχρι το απόγευμα καθάριζα την παραλία, το θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά αν και ήμουν πολύ μικρός τότε. Εμπειρίες που χαίρομαι να τις έχω ζήσει, είχαν το νόημά τους.

Η μητέρα μου με πίεζε αρκετά με το θέμα του σχολείου και του διαβάσματος, όπως οι περισσότεροι γονείς. Στο σπίτι μας όμως έπαιζε πολλή μουσική, πολλά είδη, σχεδόν συνεχώς. Μέχρι και Πουλόπουλος και Καζαντζίδης ακουγόντουσαν… Πήρα ένα instrumental των Wu-Tang και από τα νεύρα μου έγραψα πάνω του ένα τραγούδι με τίτλο «Δεν πάω πανεπιστήμιο». Κυριολεκτικά, από τα νεύρα μου. Ήμουν έκτη δημοτικού. Κάπως έτσι, μπήκε μέσα  το μικρόβιο της μουσικής, ένιωθα ότι εκφράζομαι και ότι μου πάει πολύ κιόλας.

Μέχρι κάποια χρονιά, ήμουν πολύ καλός μαθητής, απλώς από ένα σημείο και μετά βαριόμουνα. Αρχηγός παρέας και λοιπά δεν υπήρξα ποτέ, όμως έκανα φασαρία στην τάξη και γι’ αυτό καθόμουν στα πίσω θρανία. Αν έχεις δει το Fresh Prince of Bel-Air του Will Smith…ήμουν ακριβώς αυτό.

Από μικρός πάντα έλεγα ότι ανήκω στον χώρο του θεάματος, δεν μπορούσα να με φανταστώ σε ένα γραφείο ας πούμε. Μου άρεσε να μεταδίδω την ενέργειά μου, την τρέλα μου, να κάνω τον κόσμο να γελάει, να περνάει καλά, να χορεύει, να σκέφτεται ακόμα. Η τελευταία δουλειά που έκανα και μετά από αυτήν ξεκίνησε το focus στην onemanshow φάση ήταν υποδοχή σε μια μικρή, συνοικιακή καφετέρια. Άρχισα να αισθάνομαι κάπως άβολα, πια, έλεγα πως δεν κάνω γι’ αυτό το πράγμα, ήθελα κάτι πιο δημιουργικό, επί της ουσίας.

«Αρχηγός παρέας και λοιπά δεν υπήρξα ποτέ, όμως έκανα φασαρία στην τάξη και γι’ αυτό καθόμουν στα πίσω θρανία» (Marios Delias). 

Το πιο σημαντικό και όμορφο πράγμα στην ζωή μου είναι ο γιος μου που είναι εννιά χρονών και είμαστε ήδη φίλοι.  Ο ερχομός του παιδιού δεν ήταν μες στα σχέδια. Ήμουν άνθρωπος άφοβος, των άκρων, δεν φοβόμουν τις συνέπειες, γι’ αυτό κινδύνεψα και είχα αρκετά προβλήματα κάποια περίοδο. Το παιδί μέχρι και φέτος το μεγάλωνα μαζί με την μητέρα μου και δεν έχω μετανιώσει στιγμή. Είναι υπέροχο πλάσμα ο γιος μου.

Αυτό με το οποίο βιοπορίζομαι δεν έχει ταμπέλα, δεν θέλω εγώ να του βάλω. Συνθέτης; Τραγουδιστής; Showman; Αυτό που κάνω είναι να δίνω χαρά στον κόσμο, έτσι θέλω να πιστεύω. Θεωρώ σημαντικό να περνάμε καλά, να διασκεδάζουμε-ίσως επειδή είχα αρκετές ζόρικες στιγμές στην ζωή μου, πέρασα μέσα από πόνο. Θα μπορούσα να συνεργαστώ εύκολα με καλλιτέχνες που υπηρετούν και άλλα είδη, ακόμα και ρεμπέτικο, αν αυτό που θα δω στον άλλον είναι φτιαγμένο από ψυχή και τρέλα. Μουσική για ταινίες, στίχοι, συναυλίες, ηχογράφηση σε studio… Μέσα σ’ όλα.

Μου αρέσει να φροντίζω τον εαυτό μου, αλλά νομίζω πως προσπαθώ να έχω ένα πιο προσωπικό στιλ. Δεν είμαι ο τύπος που θα ψαχτεί με τα fashion weeks, ας πούμε. Πηγαίνω για κούρεμα, όμως, μια φορά την εβδομάδα, μου αρέσει να ξυρίζομαι τακτικά, να αισθάνομαι φρέσκος. Άλλωστε, η δουλειά μου έχει να κάνει και με την εικόνα.

Μου έχει προσφέρει μεγάλες χαρές και πολλά συναισθήματα αυτή η δουλειά. Με τους  Ace2Ace κάνουμε αυτήν την δουλειά, δηλαδή parties, events και τα λοιπά, τα τελευταία δεκατρία χρόνια. Θυμάμαι δύο χρονιές στο Acanthus, στην παραλία, ένα μουσικό event που στήσαμε από το μηδέν με τρελό κόπο. Μαζέψαμε γύρω στις 3.500 κόσμο ο οποίος είχε έρθει αποκλειστικά για το event μας. Μια άλλη δυνατή ανάμνηση, είναι όταν είχαμε φέρει στην Ελλάδα τον Ολλανδό Martin Garrix στο Gazi Music Hall. Κάναμε το άνοιγμα της βραδιάς, ο κόσμος μας αγκάλιασε και εμάς, όχι μόνο τον διάσημο dj και αυτό μας άρεσε πάρα μα πάρα πολύ, νιώσαμε τέλεια.

Έχουν υπάρξει, όμως, και κακές στιγμές. Θυμάμαι ότι ως χορευτής, ας πούμε, έχω χορέψει σε άδειο μαγαζί: για τον μπάρμαν, τους σερβιτόρους και δύο φίλους του επιχειρηματία. Είτε, όμως, είχα από κάτω 6 άτομα είτε 20.000, ήθελα να τους κάνω να περάσουν καλά. Ποτέ δεν ήταν για μένα κριτήριο, καλλιτεχνικό τουλάχιστον, το πλήθος του κοινού.

Με το πέρασμα των χρόνων, αφού κατέκτησα κάποια πράγματα που μπορεί να ονειρευόμουν, ξεκίνησα να προσπαθώ αυτό που κάνω, αυτά που γράφω και εκφράζω να έχουν την βάση τους και πάνω σε προβληματισμούς γύρω από την ζωή και την κοινωνία. Είναι ωραίο να περνάμε καλά, το λέω και το ξαναλέω, όμως δεν αρκεί. Κι εμένα το χρώμα του δέρματός μου δεν είναι λευκό. Υπάρχουν εκεί έξω άτομα κλειστόμυαλα που οι απόψεις τους και κυρίως οι συμπεριφορές τους κάνουν ανυπόφορη την ζωή των ανθρώπων που διαφέρουν είτε επειδή έτσι γεννήθηκαν, είτε επειδή το επέλεξαν.

«Θυμάμαι ότι ως χορευτής, ας πούμε, έχω χορέψει σε άδειο μαγαζί: για τον μπάρμαν, τους σερβιτόρους και δύο φίλους του επιχειρηματία».

Ετοιμάζω τώρα ένα project που λέγεται Disorder. Φιλοδοξώ να είναι μια δουλειά που να μπορέσει να χωρέσει τις καλλιτεχνικές μου τάσεις, οι οποίες δεν περιορίζονται εύκολα. Θέλω να χορέψω, να γράψω, να τραγουδήσω, ίσως και να σκηνοθετήσω! Κι αυτό από μόνο του είναι κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί… disordered. Το περιεχόμενο, το μήνυμα αυτού που θέλω να προκύψει είναι ένα θετικό μήνυμα , μια παρότρυνση σε αυτούς που είναι ή νιώθουν διαφορετικοί να μην τα παρατήσουν.

Τα κιλά, η σεξουαλική προτίμηση, το χρώμα, η καταγωγή δεν σε κάνουν περισσότερο ή λιγότερο uncool από τους γύρω σου. Πέρνα όμορφα, χωρίς να ενοχλείς τον δίπλα σου και κάνε τέχνη, αν σου βγει. Μακάρι η «ομπρέλα» του Disorder να χωρέσει ανθρώπους που θέλουν να εκφραστούν, είτε είναι βιντεάδες, ζωγράφοι, τραγουδίστριες, χορευτές, είτε τίποτα από όλα αυτά, είτε όλα!

Λατρεύω την δουλειά μου, τους φίλους μου, την σύντροφό μου και τα ταξίδια. Αμερική και Ευρώπη, έχω πάει σε πολλά μέρη. Κυρίως, όμως, μέσω της δουλειάς και λόγω της δουλειάς. Δεν έχω και πολύ ελεύθερο χρόνο. Θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι ικανός να διαβάσω βιβλία, δε μπορώ, όμως, δεν γίνεται. Έχω διάσπαση προσοχής και στις πρώτες σελίδες κάπου το χάνω. Μου αρέσει και το φαγητό, αλλά όχι ιδιαίτερα το fine dining. Δώσε μου πίτσα, μπέργκερ, μακαρόνια και είμαι μια χαρά!

Δεν είναι παράξενη για μένα η απορία: «γιατί δεν φεύγεις από την χώρα, γιατί δεν πας έξω;» Μένω Ελλάδα από επιλογή, μου αρέσει εδώ. Υπάρχει μια ελευθερία εδώ, μια γαλήνη. Εάν κανείς είναι λίγο έξυπνος, μπορεί να κάνει μια καλή ζωή στην Ελλάδα».

Ιnfo
//Tο single  «Celebration» κυκλοφορεί από την Kiwibash και τη Minos EMI, a Universal Music Company.

Ευχαριστούμε το roof garden του V1935 στο Σύνταγμα για την παραχώρηση του χώρου και την φροντίδα σε όλη την διάρκεια της συνέντευξης και της φωτογράφισης

Φωτογραφίες: Marios Delias

Διαβάστε ακόμα: Σταμάτης Κόκοτας – «Αυτή είναι η ζωή μου…».

TAGS :
μουσική τραγουδιστής

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook