«Όταν απλώσουν τα κύματα…»/ ακούστηκε κάποια στιγμή η μικρή μου κόρη,/ «θα μπω ξανά να κολυμπήσω…». (Joaquin Sorolla y Bastida, «Niña en la playa, Valencia», 1910).

Βασίλης Παπάς, «Όταν απλώσουν τα κύματα…»

Μέρες τώρα
εξαφανιζόταν ο ήλιος μέσα στα σύννεφα
που διαχέονταν θαμπά μπροστά του, αδιαπέραστα
ανήμπορος να τα διατηρήσει με την κεχριμπαρένια του αντηλιά
και με διαδικασία συνοπτική υποχρεωνόταν να δύσει.
Σήμερα το μπουρίνι ξέπλυνε την ατμόσφαιρα
και φάνηκαν –πρώτη φορά– απέναντί μας τα ψηλά βουνά
ο Όλυμπος, τα Πιέρια, το Βέρμιο δεξιότερα
κι αχνά στο βάθος το Καϊμακτσαλάν.
Ταράχτηκε η θάλασσα και οι κολυμβητές
κοιτάζανε το θέαμα από τις ξαπλώστρες.
«Όταν απλώσουν τα κύματα…»
ακούστηκε κάποια στιγμή η μικρή μου κόρη,
«θα μπω ξανά να κολυμπήσω…».
Τετράχρονη που έμαθε δυο μέρες πριν να επιπλέει
και τώρα ο αέρας και η βροχή της έκοψαν τη φόρα.
Κι η θάλασσα, σαν ένα απέραντο σεντόνι,
γεμάτο ζάρες και πτυχώσεις, να περιμένει
από τις άκρες του κάποιος να το τεντώσει
να εξαφανίσει τους κυματισμούς
να γίνει πάλι θελκτική, λεία σαν λάδι.
«Όταν απλώσουν τα κύματα…» λοιπόν
–έφερα ακόμα μια φορά τη φράση στο μυαλό μου
όπως την έβλεπα ν’ αδημονεί όρθια στην άμμο–
να αποκατασταθεί ξανά η ηρεμία,
θα πρόσθετα, και σε πιο άστατα νερά
σ’ αυτά που αλλάζει ανεπαίσθητα ο καιρός
αργά, σαν να χρειάζεται χρόνια προηγουμένως να ωριμάσει
ίσως τότε πιο εύκολα
ν’ αγγίξουμε και κάποια πράγματα
που επιπλέουνε ακόμα μες στον χρόνο
αυτά που κράτησε σε αναμονή η ιστορία
που δεν επέτρεψε ποτέ να απαγκιάσουν
και σαν τον Οδυσσέα περιπλανιόνται
από μια μόνιμη, μνησίκακη θαλασσοταραχή.

(Από τη συλλογή «Chiaroscuro», εκδ. Κίχλη, 2018)

 

Ακούστε: Vangelis – La petite fille de la mer.

 

Στην επόμενη σελίδα: «Μπορεί να είναι καλοκαίρι».

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top