To Βέλγιο δεν φημίζεται για πολλά. Έχει τις σοκολάτες του, τις Βρυξέλλες, τις τηγανητές του πατάτες (παγκοσμίως γνωστές ως French fries) και τη Bruges (ή Brügge, ανάλογα τη χρονική στιγμή). Και τα κόμικς, βέβαια, τις bandes dessinées ή BD, για τους πιστούς.
Για κάποιον περίεργο λόγο οι καλύτεροι σκιτσογράφοι και σεναριογράφοι που ασχολήθηκαν με το είδος γεννήθηκαν ή θήτευσαν στη χώρα αυτή. Εκεί δημιουργήθηκαν χαρακτήρες όλων των ειδών, με τις εκδόσεις περιοδικών που απευθύνονταν στους νέους –και είχαν την υποστήριξη της Καθολικής Εκκλησίας που πάντα είχε καλό μάρκετινγκ– να πληθαίνουν συνεχώς στο διάστημα μεταξύ των δύο Πολέμων.
Ένας από αυτούς ήταν και ο Georges Remi, κατά κόσμον Hergé, ψευδώνυμο που προέρχεται από την προφορά των αρχικών του ονόματός του, αντεστραμμένων προφανώς. Γεννημένος στις αρχές του περασμένου αιώνα, και με επιρροές από τον προσκοπισμό, τα «παιδικά» μυθιστορήματα, όπως Οι Περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν, ο Ροβινσών Κρούσος, Το Νησί των Θησαυρών κ.λπ., αλλά κυρίως από τη νέα, τότε, εξ Αμερικής προερχόμενη μόδα των κόμικς με τα ριζοσπαστικά «σύννεφα», μέσα από τα οποία μιλούσαν και σκέφτονταν οι ήρωες, δημιούργησε, στα τέλη της δεκαετίας του ’20, έναν από τους διασημότερους χαρακτήρες όλων των εποχών.
Τον Τεντέν και τις περιπέτειές του. Περιπέτειες που συμβάδιζαν με τα γεγονότα της εποχής, όπως, π.χ., η Οκτωβριανή επανάσταση (Tintin au Pays des Soviet, 1930), η γαλλική αποικιοκρατία (Tintin au Congo, 1931), οι αρχαιολογικές ανασκαφές στην Αίγυπτο (Les Cigars du Pharaon, 1934), το Anschluss (Le Sceptre d’ Ottokar, 1939) κ.ά.
Σε ιστορίες ασπρόμαυρες αρχικά που πήραν χρώμα με την επιτυχία και τη μεταπολεμική έναρξη κυκλοφορίας του “Journal Tintin” (1946-1993). Παράλληλα, άρχισαν να παίρνουν χρώμα και πιο συγκεκριμένη μορφή και τα αυτοκίνητα. Ήταν βέβαια κάπως… υβριδικά στην αρχή, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι μάρκα ήταν, στη συνέχεια όμως, και με την «ανακαίνιση» των ιστοριών, η απεικόνιση έγινε ακριβής, και η αναγνώριση των μοντέλων πολύ πιο εύκολη, ακόμα και για εκείνα που εμφανίζονταν ως «κομπάρσοι».
Βέβαια, όλα αυτά ως εικόνες δεν λένε και πολλά. Ένας οποιοσδήποτε ταλαντούχος σκιτσογράφος είναι σε θέση να ζωγραφίσει το ίδιο καλά, ίσως και καλύτερα. Το μεγαλείο όμως του Remi βασιζόταν στο ταλέντο του να δένει την πλοκή με το κατάλληλο σκηνικό. Και στην ικανότητά του να μεταφέρει, με ελάχιστες γραμμές και χρώματα –και σε 62, πάντα, σελίδες– ολόκληρα σενάρια, ταιριάζοντας τους χαρακτήρες, την εποχή και τη στιγμή με τα αντίστοιχα αυτοκίνητα. Σενάρια που όσες φορές και να τα έχεις διαβάσει, άλλη μια δεν πειράζει καθόλου. Σαν να ακούς την αγαπημένη σου μουσική.
ΥΓ Δεν είναι τυχαίο ότι, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, το 1983, ο Remi είχε δηλώσει πως πολύ θα ήθελε να γυρίσει μια ταινία με τις περιπέτειες του Τεντέν «αυτός ο νέος Αμερικανός σκηνοθέτης». Δεν ανέφερε το όνομά του, αλλά εκείνος ο «νέος Αμερικανός σκηνοθέτης» είχε ήδη γυρίσει τους Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού, επιβεβαιώνοντας την επιρροή του από τις περιπέτειες του Τεντέν, ενώ τελικά γύρισε και τη σχετική ταινία.
Διαβάστε ακόμα: Οδηγώντας Van, μια ξεχωριστή περιπέτεια.