Στα Μήλα του Νίκου Χρήστου, οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν μια επιδημία αμνησίας, γράφει ο Φοίβος Οικονομίδης.

Στην Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού τίθεται το εξής θεμελιώδες ερώτημα: να ξεχνώ, ή να πονάω; Ο Τζόελ και η Κλέμενταϊν μπλεγμένοι σε μια καταδικασμένη ιστορία αγάπης, αγωνιούν απ’ τη μια να ξεχάσουν ο ένας τον άλλο, κι απ’ την άλλη να φυλάξουν ο ένας τον άλλο κάπου στα αραχνιασμένα στενά της μνήμης τους.

Η χαρακτηριστική αίσθηση της απώλειας όπως αποδίδεται από τον Τσάρλι Κάουφμαν μπορεί πραγματικά να διαλύσει τον θεατή. Να ξεχάσω, ή να μείνω άνθρωπος;

Στα Μήλα του Νίκου Χρήστου, οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν μια επιδημία αμνησίας.

Υπάρχει κάτι βαθιά ανθρώπινο στην απώλεια μνήμης. Αυτό που είσαι, η εμπειρία του «είμαι» ή σε κάθε περίπτωση η ψευδαίσθησή του, βασίζεται πάνω σε ό,τι θυμάσαι πως είσαι και κατ’ επέκταση σε ό,τι θυμάσαι πως έχεις ζήσει.

Στα Μήλα του Νίκου Χρήστου, οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν μια επιδημία αμνησίας. Ξαφνικά, εκεί που ξεπαρκάρεις το αμάξι σου, ξεχνάς πώς σε λένε, πού πας, τι σου έχει συμβεί, ξεχνάς ότι το αμάξι σου είναι δικό σου και πώς να οδηγείς. Κάθεσαι στο πεζοδρόμιο με το κεφάλι σκυφτό. Έχεις πάψει να είσαι.

Ο πρωταγωνιστής (Αρης Σερβετάλης) πρωταγωνιστής μετέχει σε ένα πειραματικό πρόγραμμα που καθοδηγεί τους ασθενείς μέσα από μια σειρά «δοκιμασιών» που προσομοιάζουν την κανονική ζωή.

Το πειραματικό πρόγραμμα στο οποίο μπαίνει ο – προσβεβλημένος από την αμνησία – πρωταγωνιστής καθοδηγεί τους ασθενείς μέσα από μια σειρά «δοκιμασιών» που προσομοιάζουν την κανονική ζωή, ώστε να επανενταχθούν σε αυτήν και να κάνουν μια νέα αρχή. Κι όμως, τίποτα δεν μοιάζει ανθρώπινο. Μια αριστουργηματική σεκάνς στην οποία ο πρωταγωνιστής, ντυμένος αστροναύτης, επιστρέφει σπίτι του μετά από ένα μασκέ πάρτι ταιριάζει γάντι στον πυρήνα της αφήγησης: αποκομμένος από ό,τι θεωρείτο φυσιολογικό και καθημερινό, ο άνθρωπος που ξεχνά κυκλοφορεί σε έναν άγνωστο, ακατανόητο πλανήτη.

Ξεχνάς ό,τι έχεις ζήσει και πλέον μοιάζεις ανίκανος για έρωτα. Για θρήνο. Ακόμα και για σεξ.

Ξεχνάς ό,τι έχεις ζήσει και πλέον μοιάζεις ανίκανος για έρωτα. Για θρήνο. Ακόμα και για σεξ. Όπως ο Τζόελ στην Αιώνια Λιακάδα, προσπαθώντας να σώσει την ανάμνηση της πρώην αγαπημένης του, καταφεύγει τελικά κάτω απ’ το τραπέζι, στα παιδικά του χρόνια, οι χαρακτήρες που βλέπουμε εδώ να προσπαθούν να γίνουν και πάλι άνθρωποι μοιάζουν «παιδιάστικοι». Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πρωταγωνιστής όταν προσπαθεί να κάνει ποδηλατάκι, και τραβάει την πρώτη του φωτογραφία για το φωτογραφικό άλμπουμ με τις «πρώτες φορές» του.

Πώς είναι να ξεχνάς ό,τι έχεις ζήσει;

Ο Τζόελ στο τέλος βρίσκεται και πάλι, σχεδόν μοιραία, με την Κλέμενταϊν, γνωρίζουν τι πρόκειται να τους συμβεί κι όμως λένε, για άλλη μια φορά, «okay». Δεν θα αποκαλύψω εδώ αντιστοίχως το κλείσιμο των Μήλων, θα πω μόνο πως η ανθρωπιά επιστρέφει με την πίκρα και την αποδοχή της μνήμης. Στο δίλημμα απαντάμε με περηφάνια να θυμάμαι, να πονάω, να είμαι άνθρωπος.

Σε κάθε περίπτωση, θα έχω πάντα το σινεμά.

 

Διαβάστε ακόμα: Mάικλ Κέιν – η τυπάρα που πάντα θα αγαπάμε, σε διαχρονικές εικόνες.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top