Τα «προσωπικά» Αντι-κείμενα του Διονύση Σοτοβίκη

«Δεν ψάχνω ούτε μορφές ούτε υλικά ούτε χρηστικότητα. Για μένα, ένα τραπέζι είναι ένα εννοιολογικό αντικείμενο που αντιπροσωπεύει τον τρόπο που καθόμαστε, που τρώμε. Δεν είναι προσωπικό αντικείμενο, αλλά κοινωνικό», λέει o Διονύσης Σοτοβίκης. (Φωτό: Μελίνα Πολυχρονοπούλου )

Ο Διονύσης Σοτοβίκης είναι αρχιτέκτονας και «διαρκής παρατηρητής των συναισθημάτων του», όπως ο ίδιος αναφέρει. Πιθανότατα τον ξέρετε, γιατί στη σύγχρονη αθηνογραφία, από το μικροσκόπιο της οποίας δεν ξεφεύγει ούτε η μπουτίκ-σουβλατζίδικο της ανερχόμενης γειτονιάς “τάδε”, έχει καταγραφεί ως ο ιθύνων νους της αισθητικής οντότητας του καινούργιου ξενοδοχείου Ιn(n) Athens (βλ. εδώ). Σήμερα δουλεύει σε ένα άλλο ξενοδοχειακό εγχείρημα, το «Pulse Residencies Project», επί της οδού Μιχαήλ Βόδα, στο Σταθμό Λαρίσης. Είναι, επίσης, εκείνος που διέσωσε την οικία Σπιτέρη, στην Κυψέλη, έργο του Αριστομένη Προβελλέγιου, του μοναδικού Έλληνα μαθητή του Λε Κορμπυζιέ.

Αυτό, όμως, που πιθανώς διαφεύγει της σύγχρονης αθηνογραφίας είναι πως ο Διονύσης Σοτοβίκης αποτελεί κι έναν εξερευνητή-δημιουργό «Αντι-κειμένων», όπως τα ονομάζει, τα οποία είναι κάτι πέρα από έπιπλα, καθώς στην περίπτωσή τους οι μορφές δραπετεύουν από τα συμβατικά γνωρίσματά τους, αποτινάσσουν την τυραννία της βιτρίνας και ενώνονται με τις έννοιες. «Δεν ψάχνω ούτε μορφές ούτε υλικά ούτε χρηστικότητα. Για μένα, ένα τραπέζι είναι ένα εννοιολογικό αντικείμενο που αντιπροσωπεύει τον τρόπο που καθόμαστε, που τρώμε. Δεν είναι προσωπικό αντικείμενο, αλλά κοινωνικό», λέει.

Αυτός ο πειραματισμός -ως σχόλιο και αλληγορία- χρωστάει την εγρήγορσή του στην κρίση, την οποία ο Διονύσης Σοτοβίκης τη βλέπει με το δικό του τρόπο: «Η κρίση για μένα είναι θέμα ουσίας: κρίνω τα πράγματα. Χρησιμοποιούμε μια ελληνική λέξη “κρίση/κρίνω” για να μην ορίσουμε τελικά κάτι σωστά. Πρώτα κρίνουμε την ποιοτική αξία και μετά προχωράμε στο οικονομικό πεδίο». Και συνεχίζει: «H κρίση για μένα ξεκίνησε το 2007 και από τότε διερεύνησα τη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε πράγματα που από μια στιγμή και μετά δεν έχουν αξία, όπως το σπασμένο μάρμαρο. Με άλλα λόγια, διερεύνησα αξίες πέρα από το οικονομικό».

Κάποια από τα «Αντι-κείμενα» προορίζονται να ντύσουν τους χώρους που υπογράφει ο Διονύσης Σοτοβίκης. Στο In(n) Athens μπορεί κάποιος να δει έπιπλα που εμπνέονται από αυτήν την προσέγγιση, όπως κομοδίνα που έχουν ως αντίβαρο ένα συμπαγές κομμάτι βράχου. Προφανώς, η ακατέργαστη αισθητική τους τα απομακρύνει από τα σαλόνια και τα υπνοδωμάτια της διπλανής πόρτας.

Ωστόσο, με την ειλικρίνεια, την ειρωνεία, την απλότητά τους, τα πρωταρχικά υλικά τους (λαμαρίνα, μάρμαρο, ξύλο) αποτελούν τροφή για σκέψη, μια επιστροφή στην έννοια, όπως ο ίδιος ο Διονύσης Σοτοβίκης φαίνεται ότι θα ήθελε να λειτουργούν. Καταλήγουν σε μια οικιο-ποίηση (με την ανορθογραφία εσκεμμένη).

Διαβάστε ακόμα: Πώς με το Reify μπορείτε να μετατρέψετε τ’ αγαπημένα σας τραγούδια σε γλυπτά.

Δείτε παρακάτω την ιστορία του καθενός, μέσα από τα λόγια του ίδιου του δημιουργού τους, πώς συνδέται το όνομα με το πράγμα και πώς δύο μαξιλάρια κάνουν ένα… βαθύ κάθισμα!

ΙΧ+
«Στην περίπτωση αυτή, μετέτρεψα συνειδητά σε κρεμάστρες εκείνα τα ξύλα που χρησιμοποιούν οι οικοδόμοι για να κρεμάνε τα ρούχα τους».

ΕΠΙ-Τ(Υ)ΧΩΣ
«Εδώ υπάρχει παιχνίδι με τη λέξη. Έφτιαξα ένα πράγμα-δομή. Αυτή δημιουργείται από το ίδιο το αντικείμενο, όπως, επίσης, και η αισθητική του. Είναι ένα κομμάτι μάρμαρο που χρησιμοποιείται από τους μαρμαράδες για να γράφουν μαζί με ένα κομμάτι λαμαρίνα».

ΠΡΟΓΟΝΟΣ
«Το εμπνεύστηκα μελετώντας Bauhaus. Αλλά, όταν το υλοποίησα, βγήκε τελείως διαφορετικό. Είναι δύο λαμαρίνες που η μία γίνεται κάθισμα και η άλλη εκτείνεται και γίνεται πλάτη. Η κουβέρτα κάνει πιο μαλακή την πλάτη και χρησιμοποιείται και για να σκεπάζεται εκείνος που κάθεται».

ΑΝ-ΕΤΟΣ
«Θέλησα να κάνω μια καρέκλα άνετη. Ουσιαστικά, είναι μια λαμαρίνα και δύο μαξιλάρια ύπνου στερεωμένα με δύο ζώνες. Έχει ελαστικότητα και μια ταλάντευση που, για μένα, εκτείνεται και στο χώρο και στο χρόνο».

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
«Εδώ έχουμε ένα ενιαίο κομμάτι λαμαρίνας που έχει ως αντίβαρο το μάρμαρο με παλαιές αναφορές. Εκφράζει έναν εσωτερικό διάλογο. Και με τον εαυτό μας και με το παρελθόν».

ΔΙΑΛΟΓΟΣ
«Είναι μια ενιαία λαμαρίνα στην οποία μπορούν να καθίσουν δύο άτομα και έτσι δημιουργεί τις προϋποθέσεις για διάλογο, καθώς οι δύο άνθρωποι κάθονται αντικριστά».

SEE SAW SEEN
«Εδώ δημιουργείται ένας διάλογος μέσα από τις τρύπες ενός μαρμάρινου τοίχου και τα ενιαία κομμάτια λαμαρίνας, στα οποία μπορούν να καθίσουν αντικριστά δύο άνθρωποι».

ΑΝΤΙΒΑΡΟ
«Το Αντίβαρο είναι στην ουσία ένας μαρμάρινος βράχος που σκίζεται και τον διαπερνά μια λαμαρίνα, δημιουργώντας μια έντονη ταλάντωση».

ΘΕΡΙΝΟ ΣΙΝΕΜΑ
«Είναι από λακαριστό ΜDF και το κάθισμα είναι γεμάτο σποράκια. Είναι ένα φυσικό υλικό που παίρνει τη φόρμα του σώματος κι εκείνος που κάθεται μπορεί να τρώει από τα σποράκια».

ΣΥΝ, ΣΤΑΥΡΟ
«Ένα τραπέζι με πόδι σε σχήμα σταυρού. Για μένα, ήταν ένα ελληνικό απλό αντικείμενο. Επίσης, είναι και μια άλλη προσέγγιση: πώς το πόδι ενός τραπεζιού μπορεί να αλλάξει την αντίληψη που έχουμε για αυτό».

ΚΑΝΑΠΕΦΤΩ
«Ένας καναπές που προκαλεί μια αίσθηση μαλακή, αλλά και βαριά ταυτόχρονα, λόγω του μολυβιού. Στην ουσία, είναι ένας παλιός σκελετός από καναπέ ντυμένος με μολύβι».

ΒΕΣΤΙΑΡΙΟ
«Είναι ουσιαστικά ένα κουτί από λαμαρίνα στο οποίο πετάει κάποιος τα ρούχα του και στη συνέχεια κάθεται πάνω τους».

ΖΥΓΟΣ
«Είναι μια παραδοσιακή καρέκλα, όπου στα πλαϊνά της ακουμπάνε βιβλία και το κάθισμα γίνεται πιο αναπαυτικό, καθώς και αναπαυτικό».

ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΥΛΗ
«Ένα κάθισμα που έχει ως αντίβαρα το μάρμαρο, το οποίο συμβολίζει την υλικότητα, και τα βιβλία, τα οποία εκφράζουν την πνευματικότητα. Αυτό το διπλό στοιχείο είναι κάτι που πιστεύω και για τους ανθρώπους!»

ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ
«Για μένα, αυτά τα χρόνια της κρίσης είναι δύσκολα, αλλά και ρεαλιστικά. Ο σκελετός μιας παλιάς «μεγαλοαστικής» καρέκλας αποκτά ως κάθισμα μια πέτρα».

Ν-άυλον
«Πρόκειται για μια καρέκλα που τη βρήκα στο δρόμο και την έντυσα με νάιλον. Στη συνέχεια, έκαψα την επιφάνεια του νάιλον, για να είναι πιο σκληρή και να αποκτήσει μιαν άλλη αίσθηση».

ΑΦΥΠΝΙΣΗ
«Είναι μια παραδοσιακή καρέκλα καφενείου, που κι αυτή τη βρήκα στο δρόμο. Πήρα ένα σακί από λινάτσα με καφέ και τα έβαλα μαζί στο κάθισμα, από εκεί και το όνομα “Αφύπνιση”».

CUBE 2000
«Είναι ένα επίπεδο που μπαίνει σε έναν κύβο και δημιουργεί ένα κενό. Είναι φτιαγμένο από ΜDF και ενέπνευσε μάλιστα έναν διακεκριμένο Γάλλο βιομηχανικό σχεδιαστή!»

ΣΤ’ ΑΒΡΟΣ
«Αποτελείται από κομμάτια μάρμαρου που είναι εντούτοις πολύ λεπτά, εξ ου και το όνομα “Στ’ αβρός”, ευγενικός και μαλακός».

ΠΥΘΜΕΝΑΣ
«Ήταν από τα πρώτα “Αντι-κείμενα” της κρίσης. Πρόκειται για μια παλιά καρέκλα καφενείου όπου τα κομμάτια που έλειπαν αντικαταστάθηκαν με παλαιωμένα σπαράγματα μαρμάρου».

Δ-ΩΜΗ
«Μια καρέκλα που είχε σχεδιαστεί να λειτουργεί από μόνη της ως μία δομή με την οποία θα μπορεί κάποιος να «χτίσει» τη δική του καρέκλα, όπως αυτός θέλει».

//Τα «Αντι-κείμενα» είναι ταυτισμένα με τους χώρους που σχεδιάζει ο Διονύσης Σοτοβίκης. Δείγμα γραφής του αποτελεί ο χώρος Workshop, το εργαστήρι του αρχιτέκτονα (Σωρού 22, Μαρούσι, τηλ. 210 6100610, www.workshop-s.com).

Διαβάστε ακόμα: Μια έκθεση-έκπληξη για το Μινιμαλισμό στη Συλλογή του Γιώργου Οικονόμου.

TAGS :
mdf αντικείμενα Διονύσης Σοτοβίκης έμπνευση έπιπλα κουβέρτα λάμαρίνα μαξιλάρια μάρμαρο οι δημιουργικοί πέτρα πρόσωπα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook