Τάο Γιε, ο γλύπτης του χορού στην Αθήνα

Σ’ αυτό το δίπολο του γιν και του γιανγκ, κυριεύεσαι από την οπτική μαγεία και τη δύναμη της κυματοειδούς κίνησης ενός πολλαπλού καλαμιού που λυγίζει αλλά δεν σπάει.

Σ’ αυτό το δίπτυχο του διεθνούς φήμης χορογράφου Τάο Γιε, δύο οντολογικές στάσεις καθρεφτίζονται η μία μέσα στην άλλη: το άσπρο και το μαύρο, το γεμάτο και το άδειο, ο θόρυβος και η σιωπή.

Το «6» θυμίζει τα έργα του Soulages με τις αλλεπάλληλες στρώσεις των μαύρων τονικοτήτων που χαρίζει: οι χορευτές με τα σκούρα ρούχα αναπτύσσονται μέσα σ’ ένα σκοτάδι που σκίζεται από το φως με τρόπο μυστικιστικό και υπερβατικό. Το «7» υιοθετεί τη λογική του «Λευκό τετράγωνο σε λευκό φόντο» του Malevitch μ’ ένα σκληρό φως να πέφτει πάνω στο άσπιλο λευκό που ντύνει τους χορευτές και καλύπτει το έδαφος. Τα χρώματα αυτά θα μπορούσαν να σημαίνουν την αντιπαράθεση ή να υπογραμμίζουν τις διαφορές που, σε συνδυασμό, σχηματίζουν ένα όλο, και λένε κυρίως, με τον τρόπο ενός αρνητικού φιλμ, το ίδιο στην πολυπλοκότητά του.

Σ’ αυτό το δίπολο του γιν και του γιανγκ, κυριεύεσαι από την οπτική μαγεία και τη δύναμη της κυματοειδούς κίνησης ενός πολλαπλού καλαμιού που λυγίζει αλλά δεν σπάει, κινούμενο ακατάπαυστα. Τα πόδια, λες και ριζωμένα στο έδαφος, και το υπόλοιπο κορμί να σπαρταράει με μια αδιανόητη φρενίτιδα και ευλυγισία, μοιάζουν να κρατάνε τις γραμμές τους, προτού χειραφετηθούν, σιγά-σιγά, πάντα συμβιωτικά, αλλά στον ίδιο ρυθμό, στην ίδια συστροφή: με τρόπο ανεπαίσθητο και υπογραμμισμένο ταυτόχρονα, τα πόδια ξεκολλάνε από το έδαφος και τα χέρια απ’ τους λαγόνες, για να προχωρήσουν σε πυκνό σχηματισμό, αποφασιστικά, με όλο μεγαλύτερη φυσικότητα και χάρη, καθώς η μουσική παντρεύει τις διάφορες φάσεις αυτής της συνεχούς έκστασης με φινέτσα και λεπτότητα.

Οι χορευτές με τα σκούρα ρούχα αναπτύσσονται μέσα σ’ ένα σκοτάδι που σκίζεται από το φως με τρόπο μυστικιστικό.

Αυτή η ενότητα και η αυστηρότητα δεν στερεί από τους χορευτές χώρους ελευθερίας και έκφρασης της ατομικότητάς τους, όπως υπενθυμίζουν κατά κάποιον τρόπο οι αριθμοί 6 και 7, οι οποίοι χρησιμεύουν στην ονομασία των μερών του θεάματος. Υποδεικνύουν τον αριθμό των χορευτών που χρησιμοποιούνται και αποφεύγουν να τους συγχωνεύσουν σε ένα σώμα.

Στο «6», οι χορευτές μετά βίας διακρίνονται μέσα στο ημίφως στο οποίο είναι βυθισμένοι. Ούτε το πρόσωπό τους καλά-καλά δεν βλέπεις όταν γυρίσουν προς τους θεατές, ενώ έχει περάσει κάμποσος χρόνος που εκθέτουν στο κοινό μόνο την πλάτη τους. Αναρωτιέσαι αν επί σκηνής βρίσκονται άνδρες ή γυναίκες ή και τα δύο, κι αυτός ο υπέροχος ανδρογυνισμός – έκδηλος ακόμα και στην επιλογή των κοστουμιών του Tao Ye και του Li Min – συμμετέχει στο να δούμε το σώμα με νέο μάτι, ένα σώμα του οποίου η ανθρώπινη υπόσταση τονίζεται με εμφατικότητα παρά την απάθειά του μπροστά στην αυστηρότητα και τις δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλεται η σάρκα του. Ωστόσο, αυτό δεν το μετατρέπει ούτε σε πολεμική μηχανή ούτε σε ρομπότ. Μπορεί να είναι δυσδιάκριτο μέσα στο σκοτάδι, παραμένει όμως διακριτό και φορέας της δικής του προσωπικότητας.

Ο Τάο Γιε έχει προκαλέσει και το θαυμασμό του κόσμου της μόδας και ήδη μετράει συνεργασίες τόσο με την Adidas όσο και με τον Γιότζι Γιαμαμότο.

Στο «7», έχουμε να κάνουμε με την εμφάνιση του αρνητικού που προτάθηκε στο «6». Η κίνηση ξαναρχίζει, πανομοιότυπη, αλλά μέσα στη σιωπή τούτη τη φορά. Η διαδρομή είναι γνωστή, οπότε τώρα μπορούμε να επικεντρωθούμε στις λεπτομέρειες που ήταν αδιόρατες πριν. Γρήγορα συνειδητοποιούμε ότι όσα βλέπαμε στο σκοτάδι βλέπουμε και στο φως. Αυτό που υπέθετες στο πρώτο, εδώ επιβεβαιώνεται: ο ανδρογυνισμός, η αταραξία προσώπων και σωμάτων, η αδιανόητη αντίστασή τους. Δεν υπάρχει όμως ταυτολογία. Ο χορογράφος Τάο Γιε μετατρέπεται επίσης σε συνθέτη στο «7», αγγίζοντας την ουσία, με ένα σώμα που, χορεύοντας, παράγει τη δική του μουσική, αρχικά σιωπηλή, για ν’ αρχίσει σιγά-σιγά ν’ ακούγεται: ένα βουητό που δυναμώνει, άλλοτε υπόκωφο, άλλοτε ηχηρό, από τα στήθη των χορευτών με τα σφραγισμένα χείλη. Το αποτέλεσμα είναι υπνωτιστικό και θεσπέσιο!

Για τον Tao Ye, το σώμα είναι η πιο ουσιώδης ερμηνεία της ιδέας του “μοντέρνου”.

Για τον Κινέζο μινιμαλιστή χορογράφο Τάο Γιε, ο οποίος έχει προκαλέσει και το θαυμασμό του κόσμου της μόδας και ήδη μετράει συνεργασίες τόσο με την Adidas όσο και με τον Γιότζι Γιαμαμότο, ο χορός δεν έχει καμιά ανάγκη τις λέξεις για να νομιμοποιήσει την ουσία του. «Μέσα από τη δουλειά μου, λέει, ελπίζω να επικεντρώσω ξανά την προσοχή στην ουσία της αίσθησης και της αντίληψης. Στο σώμα, στη φυσική μας ύπαρξη, η οποία φέρει μέσα της την εγγενή τάξη της ζωής, εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη από τις σοφίες».

//«6 & 7», 9 & 10 Απριλίου, ώρα 20.30, Κεντρική Σκηνή Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, Συγγρού 107, τηλ. 210 900 5 800.

Διαβάστε ακόμα – Γιώργος Κουμεντάκης: “Άφησα τις φοβίες μου και τώρα αισθάνομαι λυτρωμένος”.

TAGS :
χορός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook