«και τότε/ έστριψε το μαχαίρι στον ύπνο μου/ ‘‘κοίτα’’ μου λέει ‘‘αγόρι μου/ άμα το αίμα δεν ήταν κόκκινο/ θα κάναμε άλλη δουλειά’’».
Γιάννης Στίγκας, «Ποίημα που στο τέλος μου φάνηκε σαν σπονδή (και γι’ αυτό του διέφυγα)»
μνήμη Τάσου Λειβαδίτη
«Κάτι
κάτι
κάτι χρωστάω στον Λειβαδίτη» σκεφτόμουνα
και τότε
έστριψε το μαχαίρι στον ύπνο μου
«κοίτα» μου λέει «αγόρι μου
άμα το αίμα δεν ήταν κόκκινο
θα κάναμε άλλη δουλειά»
«Ωραία» του λέω «και τώρα ποιος θα σφουγγαρίσει;»
«εγώ σφουγγάρισα όλη την κόλαση» μου λέει
«και λίγος σεβασμός δεν βλάπτει στον πατέρα σου»
«Αχά είναι τρελός
έτσι εξηγούνται όλα
αλλά η τρέλα είναι κληρονομική» σκέφτηκα
κι έντρομος έτρεξα
στο γενεαλογικό μου δέντρο
να ρίξω όλα του τα άγουρα
κι όλα τα χτυπημένα μήλα
«Ωραία» μου λέει
«τώρα βρες το δικό σου και κόψ’ το στα δύο
το μισό κλότσησέ το στον άνεμο
τ’ άλλο μισό φα’ το»
«Αρνούμαι» του λέω
«εγώ έπεσα απ’ αλλού
είναι αδύνατον μία μηλιά
αδύνατον να βγάζει κίτρα»
(Από τη συλλογή «Ισόπαλο τραύμα», εκδ. Κέδρος, 2009)
Στην επόμενη σελίδα: «Στον Τάσο Λειβαδίτη».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
