Γιατί τα… πλοκάμια ερεθίζουν σεξουαλικά;

«Tα πλοκάμια μπορούν να διεισδύσουν μέσα στις γυναίκες πολύ πιο εύκολα. Είναι μακριά, ευλύγιστα και ακούραστα. Σε τελική ανάλυση, αντιπροσωπεύουν αυτό που πολλοί άντρες ονειρεύονται», λέει ο Toshio Maeda. Tattoos and Tentacles Photographic Coffee Table Book – 150 pages of stunning photographs by Julian Murray.

Είναι δύο και τυλίγουν με τα ροζ πλοκάμια τους μια επιδερμίδα λευκή σαν το γάλα. Ενώ το ένα γεύεται την ηβική αύλακα της κοιμισμένης γυναίκας, το άλλο τη φιλοδωρεί μ’ ένα άγριο φιλί την ώρα που αρπάζει τη θηλή της. Τα μάτια κλειστά, το στόμα μισάνοιχτο, το ρεμβώδες θήλυ γραπωμένο απ’ τα χταπόδια έχει μια έκφραση ανεξιχνίαστη, σαν αξεδιάλυτος κόμπος καμωμένος από ηδονή, όνειρο και πόνο.

Έχοντας δει το φως το 1814 από τα πινέλα του Ιάπωνα Katsushika Hokusai, η ξυλογραφία αυτή, η οποία φέρει τον τίτλο «Το όνειρο της γυναίκας του ψαρά» παραμένει εδώ και δύο αιώνες μία από τις πιο αινιγματικές περιπτύξεις της ιστορίας της Τέχνης. Σε σημείο που, σιγά-σιγά, γητεμένη από αυτό το έργο πέραν κάθε σύμβασης, η Ιαπωνία βλέπει να αναπτύσσεται με εκπληκτικό τρόπο μια μορφή ερωτισμού βασισμένη στα πλοκάμια: είναι το «shokushu».

«Είναι μακριά, ευλύγιστα και ακούραστα»

«Το όνειρο της γυναίκας του ψαρά» παραμένει εδώ και δύο αιώνες μία από τις πιο αινιγματικές περιπτύξεις της ιστορίας της Τέχνης.

Διότι, όταν ζωγραφίζει «Το όνειρο της γυναίκας του ψαρά», ο Χοκουσάι επωφελείται του πολύ ιδιαίτερου κλίματος της περιόδου Edo (1603-1868). Κλεισμένη στον εαυτό της και τις παραδόσεις της, η ιαπωνική κοινωνία επιδεικνύει μια απίστευτη ανεκτικότητα απέναντι στα χαρακτικά και ιδιαίτερα τα «shungas», την ωμά σεξουαλική εκδοχή τους. Ωστόσο, με το άνοιγμά της στον κόσμο, το οποίο χαρακτηρίζει την περίοδο Meiji που ακολουθεί, η Ιαπωνία ευθυγραμμίζεται προοδευτικά με το δυτικό πουριτανισμό και τα shungas πέφτουν θύμα μιας λογοκρισίας που ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα έρθει να ενισχύσει.

Μαύρα τετραγωνάκια στα γεννητικά όργανα

Τιμωρώντας με πρόστιμα και φυλακίσεις όποιον πουλάει και διανέμει υλικό χαρακτηρισμένο «άσεμνο», το άρθρο 175 του ιαπωνικού Ποινικού Κώδικα βάζει δραστικά φρένο στον ιθαγενή ερωτισμό και στο shokushu. Αμφισβητώντας τι θεωρείται άσεμνο και τι όχι, καλλιτέχνες και εταιρείες παραγωγής αποκτούν λοιπόν τη συνήθεια να καλύπτουν μ’ ένα μαύρο τετραγωνάκι το φύλο των πρωταγωνιστών τους.

Στη δεκαετία του ’80, γεννιούνται τα «Hentai», αφιερωμένα εξ ολοκλήρου στην πορνογραφία. Ο Toshio Maeda είναι ο πρώτος που εισήγαγε σ’ αυτά τη μεταφορά των πλοκαμιών.

Ενώ όμως, μέσα στη δεκαετία του ’80, γεννιούνται τα mangas, και ειδικά τα λεγόμενα «Hentai», αφιερωμένα εξ ολοκλήρου στην πορνογραφία και λοιπές ανηθικότητες, ορισμένοι καλλιτέχνες αρχίζουν να αναρωτιούνται πώς θα αποφύγουν τη λογοκρισία. Μέγας πρωτοπόρος του είδους, με το εμβληματικό του manga «Urotsukidōji», ο Toshio Maeda. Είναι ο πρώτος που εισήγαγε στα hentai τη μεταφορά των πλοκαμιών.

«Άρχισα να σχεδιάζω πλοκάμια στα 35 μου, επειδή, καθώς δεν θεωρούνται ανδρικά μόρια, η λογοκρισία δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Πέρα όμως απ’ αυτό, τα πλοκάμια μπορούν να διεισδύσουν μέσα στις γυναίκες πολύ πιο εύκολα. Είναι μακριά, ευλύγιστα και ακούραστα. Σε τελική ανάλυση, αντιπροσωπεύουν αυτό που πολλοί άντρες ονειρεύονται».

To μετα-αποκαλυπτικό σύμπαν του Ιταλού Paolo Serpieri μέσω της απολύτως εμβληματικής και καβλωτικής Ντρούνα (1985).

Πορνοπλόκαμη κατάσταση

Έτσι, σήμερα, τα hentai με τα πλοκάμια έχουν γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή είδη στην Ιαπωνία. Λογική συνέπεια, ορισμένοι παραγωγοί πορνογραφικών ταινιών να θέτουν το ερώτημα πώς θα μεταφέρουν στην οθόνη τα πορνό πλοκάμια. Είναι η περίπτωση του φωτογράφου και σκηνοθέτη Daikichi Amano. Στα στούντιό του της Genki-Genki Productions, αυτό το enfant terrible του Χοκουσάι γυρνάει videos στα οποία οι συμμετέχουσες δοκιμάζουν διάφορα αμφιβόλου γούστου σεξουαλικά παιχνίδια όχι μόνο με χταπόδια, αλλά και με χέλια, ψάρια και βατράχια. Εικόνες που έκαναν το Marilyn Manson να περιγράψει τον δημιουργό τους ως «ένα συνδυασμό μεταξύ Ζαν Κοκτώ και Ζαν Κουστώ».

Διαβάστε ακόμα: Το NO SEX και πώς θα το αποκτήσετε. 

Στα στούντιό της Genki-Genki Productions, ο Daikichi Amanoαυτό γυρνάει videos στα οποία οι συμμετέχουσες δοκιμάζουν σεξουαλικά παιχνίδια όχι μόνο με χταπόδια, αλλά και με χέλια, ψάρια και βατράχια.

Με αναφορές στην τέχνη της περφόρμανς, η δουλειά του Daikichi Amano αναβιώνει τις αρχές του shokushu, αλλά το φτάνει στα απώτατα όριά του· στα γυρίσματα, πρωταγωνίστριες και τεχνικοί στο τέλος και συνήθως ξερνάνε. Ωστόσο, παρά τον βαθιά ανατρεπτικό τους χαρακτήρα, οι ταινίες της Genki-Genki Productions εγγράφονται στο πλαίσιο μιας καθαρά ιαπωνικής παράδοσης που πάει από τον Toshio Maeda στο «Όνειρο της γυναίκας του ψαρά» και φτάνει έως μία ανιμιστική εκδοχή του σιντοϊσμού.

Τα πλοκάμια κατακτούν τον κόσμο

Εκπλήσσει πραγματικά που, με το πέρασμα του χρόνου, το shokushu κατέληξε να ριζώσει και στη Δύση. Έτη φωτός μακριά από τα ήθη κι έθιμα του αρχιπελάγους που το γέννησε. Ήδη από τη δεκαετία του ’70, ο σκηνοθέτης Roger Corman έμπλεκε σεξ και πλοκάμια για να ενισχύσει την τερατώδη διάσταση ταινιών του όπως το «The Dunwich Horror» ή το «Galaxy of Terror».

Η αφίσα της ταινίας «The Dunwich Horror» του Roger Corman.

Πλησιέστερος στο έργο του Χοκουσάι και του ανησυχαστικού ερωτισμού του, ο συγγραφέας Patrick Grainville στο μυθιστόρημά του «Το φιλί του χταποδιού» (2010) διηγόταν τρυφηλά την ιστορία ενός χταποδιού και μιας νεαράς χήρας. Και πολύ πρόσφατα το κανάλι ARTE πρότεινε ένα λεπτομερέστατο ντοκιμαντέρ σχετικά με την εξέλιξη του shokushu στο πέρασμα του χρόνου.

Ωστόσο, η ερωτική αναπαράσταση των χταποδιών στην τέχνη δεν έχει μόνο να κάνει με την ιστορία και την παράδοση. Έχει να κάνει και με την καθαρά πλαστική διάσταση του ζώου, όπως θυμίζει ο ζωγράφος Zak Smith που υπογράφει τη σειρά έργων «100 Girls & 100 Octopuses».

«100 Girls & 100 Octopuses». Ο ζωγράφος Zak Smith εξαίρει την πλαστικότητα του ζώου.

«Ευχόμουν να αναπαράξω τον ίδιο πίνακα εκατό φορές. Επέλεξα να δείξω μια γυναίκα και ένα ζώο, αλλά ήθελα να αποφύγω τους προφανείς συμβολισμούς. Πολλά ζώα είναι δύσκολο να τα ζωγραφίσεις: ένας ελέφαντας απαιτεί πολύ χώρο, ένα λιοντάρι πρέπει να έχει πάντα το ίδιο χρώμα και, εν γένει, χρειάζονται μια επιφάνεια να σταθούν. Ενώ τα χταπόδια μπορούν να πάνε παντού, να είναι οιουδήποτε μεγέθους και οιουδήποτε χρώματος. Μιλάμε για κανονικούς θαλάσσιους χαμαιλέοντες».

Μυστηριώδες, αισθησιακό και γραφιστικό, το χταπόδι δεν σταματά να αποθέτει τις βεντούζες του στο φαντασιακό μας και να ξεδιπλώνει τα ρόδινα μέλη του μέσα στο μυαλό των θαυμαστριών του Χοκουσάι. Διότι, ασυζητητί, απέναντι στην ερωτική δύναμη ενός τέτοιου έργου, πολλές είναι εκείνες που θ’ αναστενάξουν όπως η γυναίκα του ψαρά.

Hajime Sorayama: Υπερρεαλισμός στη χώρα των σούσι.

Διαβάστε ακόμα: Διπλή διείσδυση – Κάποιοι πιστεύουν ότι δυο μηδενικά σχηματίζουν το άπειρο. 

TAGS :
art erotic tentacles

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook