Μάξιμος Μουμούρης: «Αν τα παιδιά δεν νιώθουν ότι τα αποδέχεσαι, θα βρουν αλλού παρηγοριά» 
Οι ήρωες του έργου «The Last Five Years» μιλούν για το πάθος, την απογοήτευση και τον κύκλο του έρωτα 
Πόσο ατομάρα είσαι, κύριε Paul Giamatti; 
Γιατί ο Τσάντλερ είναι ο φίλος που θα θέλαμε να έχουμε στην παρέα μας 
Δημήτρης Αγιοπετρίτης-Μπογδάνος: «Φτιάχνω κόσμους και προσκαλώ ανθρώπους να μπουν σε αυτούς» 
Από την Τετάρτη 14/2, ο Θάνος Τοκάκης θα πρωταγωνιστεί στο έργο του Heinrich von Kleist «Πενθεσίλεια», που ανεβαίνει στη Μικρή Σκηνή στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάσης. (Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος)
Οι περισσότεροι τον γνώρισαν το 2005 μέσω της τηλεόρασης, ως «Αχιλλέα» στη σειρά «Πενήντα Πενήντα». Από τότε έχουν περάσει 13 χρόνια και ο Θάνος Τοκάκης έχει καταφέρει να «χτίσει» ένα πλούσιο βιογραφικό, με ρόλους στη τηλεόραση, τον κινηματογράφο και -κυρίως- στο θέατρο, να κερδίσει το 2011 το Βραβείο Χορν για ρόλο του Σερ Άντριου στο έργο «Δωδέκατη Νύχτα», να γράψει σενάρια, αλλά και να σκηνοθετήσει.
Και τώρα, λίγο πριν ανέβει στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάσης, όπου πρωταγωνιστεί στη παράσταση «Πενθεσίλεια» σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη, μιλάει στο Andro για το έργο του Heinrich von Kleist, αυτούς που τον ενέπνευσαν, τις κριτικές, τον έρωτα και φυσικά τα μελλοντικά του σχέδια.
– Κινηματογράφος, τηλεόραση ή θέατρο; Τι προτιμάτε και γιατί;
Σε αυτή τη φάση της ζωής μου έχω πάψει να κάνω τέτοιες συγκρίσεις. Θέλω να αναζητώ την αλήθεια ακόμα κι όταν δεν το ξέρω ότι την αναζητώ. Προτιμώ λοιπόν να βρίσκομαι στο κυνήγι μιας αλήθειας, όπου κι αν βρίσκεται αυτή. Μιας δικής μου αλήθειας, με τους δικούς μου όρους ή τουλάχιστον με όσες λιγότερες εκπτώσεις γίνεται.
– Προτιμάτε να δουλεύετε σε ομάδες ή να επιλέγετε διαφορετικές συνεργασίες κάθε φορά;
Όσο μεγαλώνω, τη θέση μιας ματαιοδοξίας παίρνει η αναζήτηση. Θέλω να δουλεύω οπουδήποτε, αρκεί να δουλεύω με ανθρώπους που έχουμε κοινό όραμα και κοινή αντίληψη των πραγμάτων. Αυτό το έχω βρει και σε ομάδες και σε διαφορετικές συνεργασίες και μάλιστα εκεί που δεν το περίμενα.
– Ποια είναι μια στιγμή που δε θα ξεχάσετε ποτέ στο θέατρο;
Πριν τρία χρόνια έπρεπε να είμαι επί σκηνής σχεδόν σε όλη τη διάρκεια μιας τρίωρης παράστασης και είχα γαστρεντερίτιδα. Πιστέψτε με δε θα το ξεχάσω ποτέ.
– Ποιοι καλλιτέχνες αποτέλεσαν πηγές έμπνευσής σας;
Ο Μπάστερ Κήτον, ο Σπορτ Μπίλυ, ο Χάρρυ Κλυνν, ο Ντάνι Κέι, ο Κουστουρίτσα, ο Κάφκα, οι Πινκ Φλόιντ, ο Νιλς Χόλγκερσον, ο Μάρλον Μπράντο, ο Βογιατζής, ο Ρίκυ Ζερβέ, ο Νταλί, ο Κούντερα, ο Χάνεκε, ο Τσέχοφ, ο Πίτερ Σέλλερς, ο Καζαντζάκης, η Κιτσοπούλου, ο Jerry Lewis, ο Bowie, ο Rodin ο Λογοθετίδης, ο Woody Allen, η Δήμητρα και ο Γιώργος.
«Προσωπικά, είτε θετική είτε αρνητική είναι μια κριτική, τη φιλτράρω και κρατάω ότι είναι χρήσιμο».
– Γράφετε σενάρια για τον κινηματογράφο. Θα θέλατε να γράψετε και για το θέατρο;
Προτιμώ το σινεμά. Το θεατρικό έργο έχει μια διαχρονικότητα άλλου τύπου. Μπορεί να παιχτεί ξανά και ξανά με τελείως διαφορετικό τρόπο και να σε συγκινήσει εξίσου. Το σενάριο είναι αυτό που λέει η λέξη, μια ιστορία με εικόνες, δεν έχει χυμούς εκ πρώτης όψεως, πιο συμπυκνωμένο. Το καλό σενάριο σε κάνει να φαντάζεσαι μια φανταστική ταινία. Το σενάριο το βρίσκω πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου. Όταν γράφω σενάριο φαντάζομαι πως γεμίζω ένα τεράστιο μπαλόνι με μπογιά κρεμασμένο στον πολυέλαιο ενός ball room και περιμένω τον σκηνοθέτη σαν καρφίτσα να το τρυπήσει την ώρα που η Βασιλική αυλή της Αυστροουγγαρίας χορεύει πόλκα. Κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι υπέροχα.
– Έχετε τιμηθεί με Βραβείο Χορν. Επίσης, έχετε σκηνοθετήσει παραστάσεις. Τι θα διαλέγατε αν έπρεπε; Σκηνοθεσία ή υποκριτική;
Είναι δυο διαφορετικές διεργασίες, αλλά και πολύ ίδιες. Στην εποχή μας το ένα μπαίνει μέσα στο άλλο. Ο σύγχρονος ηθοποιός για μένα οφείλει να ξέρει να διαβάζει ένα έργο με τον τρόπο που το κάνει ένας σκηνοθέτης. Οφείλει να βλέπει πέρα από τις γραμμές. Η εποχή που ο ηθοποιός λειτουργούσε ως εκτελεστής μιας φαντασίωσης ενός ανθρώπου, μιας στάσης παθητικής απέναντι στα πράγματα, έχει αρχίσει να περνά. Ο σκηνοθέτης από την άλλη είναι μια πολύπλοκη και βαθιά διαδικασία. Ο σκηνοθέτης αφήνει κάθε φορά ένα κομμάτι του εαυτού του σε κάθε παράσταση, σαν να το ξορκίζει για να πάει παρακάτω. Πολύ επώδυνη διαδικασία και πολύ μοναχική. Προτιμώ την υποκριτική γι’ αυτό τον λόγο, ωστόσο οι δυο φορές που σκηνοθέτησα, είδα μετά το θέατρο και τον εαυτό μου διαφορετικά. Σαν να πήγα παρακάτω.
– Ποιος είναι ο ρόλος σας στην Πενθεσίλεια;
Ο Αχιλλέας, όπως και άλλοι ήρωες της μυθολογίας είναι περισσότερο ιδέες, παρά χαρακτήρες με ψυχολογία. Έτσι τους αντιμετωπίζει και ο εκάστοτε συγγραφέας, από την αρχαιότητα ακόμη. Στο συγκεκριμένο έργο του Κλάιστ, ο μυθικός ήρωας ερωτεύεται τη βασίλισσα των αμαζόνων και μετακινείται από μια «λογική» πολεμική κατάσταση σε ένα παράλογο κυνήγι του έρωτα. Βλέπουμε έναν Αχιλλέα μπερδεμένο με το «καινούριο», το απροσδόκητο, το ενστικτωδώς φυσικό. Ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια της μοίρας που του όρισε η μυθολογία, που είναι να πολεμήσει για την Τροία και αποφασίζει να ακολουθήσει το ακατανόητο. Μόνο ήρωες μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο.
– Γιατί, πιστεύετε, η Πενθεσίλεια δεν ανεβαίνει συχνά; Τι προβλήματα αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός με αυτό το έργο;
Το βασικό πρόβλημα του έργου είναι τα πολλά πρόσωπα που στην εποχή μας λόγω budget είναι σχεδόν απαγορευτικό. Αν θέλετε και κάτι ακόμα, το έργο αυτό είναι βαθιά ρομαντικό, τα όρια έρωτα και θανάτου είναι δυσδιάκριτα, οι ήρωες φτάνουν σε ακρότητες χωρίς συνείδηση χωρίς σκέψη. Στην εποχή μας αυτό θεωρείται ξεπερασμένο. Η ποίηση θεωρείται ξεπερασμένη, επιτηδευμένη, ο θεατής δύσκολα επικοινωνεί με ένα ποιητικό κείμενο, το θεωρεί κουλτουριάρικο. Και οτιδήποτε δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, θεωρείται πασέ και χρειάζεται απόσυρση. Είναι σημείο των καιρών. Η εξόντωση του σκεπτόμενου ανθρώπου.
– Οι συγγραφείς της εποχής δεν καταλάβαιναν το έργο. Πώς νιώθετε όταν ένας δημοσιογράφος/κριτικός ασκεί αυστηρή κριτική στην παράσταση που συμμετέχετε;
Την αυστηρή κριτική την επιζητώ. Στην ιστορία της τέχνης, πάντα υπάρχουν έργα τέχνης και καλλιτέχνες που είναι μπροστά από την εποχή τους. Οι εκάστοτε κριτικές (κοινού ή/και ειδικών) λειτουργούν ως θεματοφύλακες της υπάρχουσας κατάστασης. Είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που έχει ο άνθρωπος. Όταν βλέπει μπροστά του το διαφορετικό, βλέπει την αλλαγή μιας ολόκληρης εποχής, μιας συνήθειας ίσως που απλά τον ξεπερνάει και αυτό τον τρομάζει. Προσωπικά, είτε θετική είτε αρνητική από ειδικούς ή μη, τη φιλτράρω και κρατάω ότι είναι χρήσιμο. Μπορεί και μετά από μέρες ή μήνες. Ό,τι και να διαβάσω πάντως το βράδυ κοιμάμαι ήσυχος.
– Είμαστε αιχμάλωτοι ή θύματα στον έρωτα;
Είμαστε όλα μαζί και ταυτόχρονα. Στον έρωτα δεν υπάρχουν ρόλοι, δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχει λογική, είμαστε ή όλα ή τίποτα.
– Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Θα συμμετέχω στην παράσταση «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη τον Μάιο στο Θέατρο Τέχνης και θα προσπαθήσω να κάνω ταξίδια.
«Πενθεσίλεια» του Heinrich von Kleist
Που: Μικρή Σκηνή, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (Λεωφόρος Συγγρού 107, Αθήνα, τηλ.: 210 900 5800)
Πότε: Από 14 έως 23 Φεβρουαρίου
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Παίζουν: Βίκυ Βολιώτη, Θάνος Τοκάκης, Αργύρης Ξάφης, Σύρμω Κεκέ, Άλκηστη Πουλοπούλου, Ηρώ Μπέζου, Κώστας Κορωναίος, Αινείας Τσαμάτης
www.sgt.gr
Διαβάστε ακόμα: Χάρης Φραγκούλης – «Φοβόμαστε, γι αυτό κρίνουμε τόσο έντονα τους άλλους»
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
