Ηθοποιοί από τη Δαμασκό ανεβαίνουν στη σκηνή και αναμεταδίδουν το χρονικό του σκοτεινού επιχειρηματικού παιχνιδιού, με φόντο μια διαλυμένη χώρα.

Το πρωί της 7ης Ιανουαρίου 2015 βρισκόμουν σε ένα ταξί στο Παρίσι κατευθυνόμενος προς το αεροδρόμιο του Ορλύ. Το είχα μισθώσει από το Care de l’ Est όπου μαζί με ένα μεγάλος πλήθος ανέμενα μάταια στην αποβάθρα να περάσει κάποιος συρμός. Οι οθόνες δεν έδιναν καμία πληροφορία. Μόνο αφότου έφτασα στην Αθήνα πληροφορήθηκα τα νέα για τις επιθέσεις που είχαν γίνει εκείνο το πρωί στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo.

Την ίδια ημέρα που έφευγα εγώ έφτανε στο Παρίσι ο Αμρ, ο ένας από τους τέσσερις χαρακτήρες της παράστασης The Factory (Το εργοστάσιο) των Μοχάμαντ Αλ Άτταρ (δραματικός συγγραφέας) και Ομάρ Αμπουσάντα (σκηνοθέτης) που παρουσιάστηκε καταρχήν στη Γερμανία και παρακολουθήσαμε την Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.

Μια παράσταση με γλώσσα τα αραβικά που κερδίζει.

Αυτή η σύμπτωση ήταν χρήσιμη για να θυμίσει ότι συχνά το πρώτο βήμα για την κατανόηση είναι να εντοπίσεις μία συνάφεια με αυτό που σε ενδιαφέρει. Να καταλάβεις δηλαδή ότι ο πόλεμος στη Συρία, γιατί αυτό είναι το αντικείμενο της παράστασης, κάτι ξένο και εξωτικό, κάτι που παρακολουθούμε ως θέαμα στα δελτία ειδήσεων σαν μακρινοί απόγονοι εκείνου του αστού από τον “Φάουστ” του Γκαίτε, στον οποίο άρεσε τις ώρες της σχόλης του να ακούει τα νέα από τους πολέμους στα μέρη της Τουρκίας, όπου οι λαοί σφάζουν ο ένας τον άλλον (*). Αντίθετα είναι κάτι που αφορά ανθρώπους στον διασυνδεδεμένο πλανήτη μας και που αργά ή γρήγορα, στη Μόρια ή το Παρίσι, θα εμφανιστούν δίπλα μας.Ο Μοχάμαντ Αλ Άτταρ γεννήθηκε στη Δαμασκό το 1980, σπούδασε στο Λονδίνο, και από το 2011 συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Ομάρ Αμπουσάντα σε έργα που πραγματεύονται τις εξελίξεις στη Συρία. Το καινούργιο έργο επικεντρώνεται στα σχετικά με το εργοστάσιο τσιμέντου που η γαλλική εταιρεία Lafarge έχτισε στη Συρία και λειτούργησε λίγο πριν από το ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης και το επόμενο ξεκίνημα του εμφυλίου πολέμου στη Συρία. Το εργοστάσιο βρισκόταν κοντά στη Ράκκα, θέατρο επιχειρήσεων μεταξύ διαφορετικών αντιμαχόμενων παρατάξεων, μεταξύ των οποίων σταδιακά αναφάνηκε και το Ισλαμικό Κράτος. Προκειμένου να συνεχίσει να λειτουργεί το εργοστάσιο, οι ιθύνοντες ήλθαν σε συνεννοήσεις με τις διάφορες πλευρές, συμπεριλαμβανομένου και του Ισλαμικού Κράτους, κάτι που μετά τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo έφερε μια γαλλικών συμφερόντων εταιρεία να έχει χρηματοδοτήσει μια τρομοκρατική οργάνωση που κατάφερε χτυπήματα στην ίδια τη Γαλλία.

Πρόκειται για μια δραματοποιημένη τεκμηριωτική παρουσίαση ενός σύγχρονου γεγονότος.

Ο συγγραφέας μας διηγείται την εκτύλιξη και την ανάδειξη αυτής της ιστορίας μέσα από τις διηγήσεις τεσσάρων πολύ διαφορετικών ανθρώπων, που οι τύχες τους συνδέθηκαν στον ρου της μεγάλης και της μικρής ιστορίας. Τον Αχμάντ, έναν τεχνικό, ο οποίος με ένα μέηλ στα γαλλικά ΜΜΕ αποφασίζει να προκαλέσει την αποκάλυψη της υπόθεσης. Την Μίριαμ, Γαλλοαλγερινή δημοσιογράφο στο Παρίσι που αναλαμβάνει την έρευνα. Τον Φιράζ, Σύριο μεγιστάνα προσκείμενο στο καθεστώς Άσαντ. Τον Αμρ, Συροκαναδό επιχειρηματία και μεσάζοντα στον χώρο της διεθνούς ασφάλειας και πληροφόρησης. Ο καθένας τους ξετυλίγει τον δικό του μίτο στην υπόθεση μέσα από την προσωπική του οπτική και εμπειρία.

Πρόκειται λοιπόν για μια δραματοποιημένη τεκμηριωτική παρουσίαση ενός σύγχρονου γεγονότος, που προχωρά μέσα από μονολόγους ή και διαλόγους, κάθε φορά που οι ήρωες συναντώνται και συναλλάσσονται. Το σκηνικό αποτελείται από μια τριμερή κατασκευή στην οποία προβάλλονται εικόνες από τον πόλεμο, πιο πίσω ένα σιλό τσιμεντοβιομηχανίας όπου προβάλλονται και οι υπέρτιτλοι σε ελληνικά και αγγλικά (σε χαρακτήρες σχετικά μικρού μεγέθους). Η γλώσσα της παράστασης είναι τα αραβικά, και χωρίς βέβαια να έχω κριτήριο για την αραβική γλώσσα, αλλά η εκφορά των ηθοποιών,οι οποίοι παίζουν εξαιρετικά, είναι μαλακή και καθόλου δεν κουράζει ως άκουσμα.

Οι Σύριοι δημιουργοί Ομάρ Αμπουσαάντα και Μοχάμαντ Αλ Άταρ συνεργάζονται για τρίτη φορά με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Η παράσταση είναι καλοστημένη, και μολονότι διαρκεί εκατό λεπτά χωρίς διάλειμμα, παρακολουθείται με ενδιαφέρον. Η υπόθεση αποδίδεται στο μεγαλύτερο μέρος ρεαλιστικά, ενώ οι τρεις από τους τέσσερις ηθοποιούς στο τέλος της παράστασης φορούν μάσκες, τις οποίες είχαν βγάλει στην αρχή μόλις εμφανίστηκαν. Ο τέταρτος συνεχίζει ως πρόσφυγας αναμένοντας να δει τι θα απογίνει το εργοστάσιο που εντέλει είναι μια μεταφορά για το ευρύτερο και εξίσου πραγματικό εργοστάσιο του πολέμου.

(*)  Γκαίτε “Φάουστ” Α’ : “Εμπρός στην πύλη

 

Info
The Factory: έως την Κυριακή 11 Νοεμβρίου στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Η παράσταση έχει διάρκεια 1 ώρα και 40 λεπτά (χωρίς διάλειμμα) και διαθέτει ελληνικούς και αγγλικούς υπερτίτλους.

 

Διαβάστε ακόμα: Μίκης Θεοδωράκης: Αναζητώντας τη Συμπαντική Αρμονία.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top