Eίδαμε τον «Βαφτιστικό»: μια επιτυχής αναβίωση που μας αφορά

Ο Βαφτιστικός, σε καρικατουρίστικη απόδοση από τον Θανάση Τσατάλμπαση, ήλθε για να οδηγήσει την αίθουσα σε πλήρη παράδοση στην κωμωδία (φωτογραφία: Studio Kομίνης).

Ο Βαφτιστικός του Θεόφραστου Σακελλαρίδη υπήρξε μια τεράστια επιτυχία από την πρώτη βραδιά που ανέβηκε στη σκηνή τον Ιούνιο του 1918 και από τότε δεν έπαψε να είναι δημοφιλής, ούτε έλειψε από τα θέατρα. Η πολύ θετική ανταπόκριση του κοινού στην πρόσφατη πρεμιέρα (Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2022) στο Θέατρο Ολύμπια επιβεβαιώνει ότι το έργο εξακολουθεί να αφορά το σημερινό ακροατήριο. Η αναβίωση ήταν εξαιρετικά επιτυχής και αδιαμφισβήτητα είναι ένα από τα επιτυχημένα θεάματα των φετινών εορτών.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Αθήνα του 1912, όταν η Ελλάς και η πρωτεύουσα της ζουν στους ηρωικούς ρυθμούς των βαλκανικών πολέμων. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις: ο Zαχαρούλης, χάρις στις γνωριμίες και το αυτοκίνητό του, έχει μείνει στην Αθήνα ως “βοηθητικός”. Μαζί με τους φίλους του ετοιμάζεται να γιορτάσει τη δεύτερη επέτειο του γάμου του.

Η ατμόσφαιρα όμως μυρίζει μπαρούτι, όχι λόγω πολέμου, αλλά επειδή η σύζυγός του, η Βιβίκα, αντιλήφθηκε ότι την απάτησε. Σκέφτεται να τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Πάνω στην ώρα καταφτάνει ο Μάρκος Κορτάσης, ένα χωριατόπαιδο που η Βιβίκα είχε βαφτίσει όταν ήταν μικρή και έκτοτε δεν ξαναείδε. Όταν όμως άρχισε ο πόλεμος, ο ξεχασμένος βαφτιστικός ξεκίνησε από το μέτωπο μια όψιμη αλληλογραφία με τη νονά του· προέκυψε έτσι ένα επιστολικό ειδύλλιο, στο οποίο η Βιβίκα βρήκε συναισθηματική καταφυγή.

Η άφιξή του αλλά και άλλων απρόσμενων επισκεπτών δημιουργεί ένα γαϊτανάκι πλαστοπροσωπειών και παρεξηγήσεων, ερώτων ειλικρινών και ψεύδων, μέχρις ότου τα πράγματα φτάνουν στην απόλυτη σύγχυση. Η τελευταία άφιξη θα λειτουργήσει ως ο καταλύτης για να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να έλθει το αίσιο τέλος.

Το λιμπρέτο είναι του ίδιου του συνθέτη και βασίζεται στη γαλλική φάρσα του 1916 “Madame et son filleul” των Maurice Hennequin, Pierre Veber και Henry de Gorsse. Η μουσική είναι από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Θεόφραστου Σακελλαρίδη: τραγούδια, ντουέτα και ανσάμπλ γραμμένα σε δημοφιλείς χορευτικούς ρυθμούς – βαλς, πόλκα, τάνγκο, αλλά και χαμπανέρα – μαζί με κάποιες φολκλορικές πινελιές Ελληνικού ποιμενικού ήχου και λίγη ανατολή δημιουργούν ένα σαγηνευτικό μουσικό μείγμα με αδιάλειπτη μελωδική έμπνευση, διατυπωμένη πάντοτε  με χάρη και λεπτότητα. Από τα έργα που βγαίνεις από το θέατρο τραγουδώντας.

Οι γυναικείες ενδυμασίες “δείχνουν” της Γεωργίνας Γερμανού προς τη δεκαετία του 1920 και αναδεικνύουν τις όμορφες κυρίες που τα φοράνε: Μαρισία Παπαλεξίου (Κική), Άννα Στυλιανάκη (Βιβίκα), Τάσης Χριστογιαννόπουλος (Συνταγματάρχης) (φωτογραφία: Studio Kομίνης).

Η παράσταση στο Θέατρο Ολύμπια είναι αναβίωση παραγωγής που είχε ανέβει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την περίοδο 2018-19 σε σκηνοθεσία του αρχιμουσικού Γιώργου Πέτρου, ο οποίος τότε και τώρα ανέλαβε και τη μουσική διεύθυνση. Ως αρχιμουσικός ο Γιώργος Πέτρου έχει επανειλημμένα αποδείξει την άριστη κατανόηση που έχει για την οπερέτα –  θυμόμαστε μια εξαιρετική Χαλιμά επίσης του Θ. Σακελλαρίδη στο ίδιο θέατρο τον Φεβρουάριο του 2012. Ξέρει να αναδεικνύει ανάγλυφα τη μελωδία και ταυτόχρονα να προβάλλει τους χορευτικούς ρυθμούς, διευθύνει με brio και ενθουσιασμό, και στο βαθμό που του αναλογεί, οι παραστάσεις του έχουν καλό casting.

Σκηνοθετικά, είναι επίσης μία από τις ευτυχείς στιγμές του Γιώργου Πέτρου. Παράσταση καλά κουρδισμένη με λίγα επιπλέον στοιχεία από το μεταγενέστερο μιούζικαλ και βαριετέ της δεκαετίας του 1920, στην οποία άλλωστε “δείχνουν” και τα γυναικεία ρούχα, που – επιτέλους – αναδεικνύουν τις όμορφες κυρίες που τα φοράνε. Τα οφείλουμε στη Γεωργίνα Γερμανού, όπως και το σκηνικό. Αυτό  αποτελείται από τρία ζεύγη art deco συρόμενων πετασμάτων (μια λογική που είχε χρησιμοποιηθεί και για τις παλαιότερες παραγωγές opera seria με την Καμεράτα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών) με τα ελάχιστα αναγκαία έπιπλα στη σκηνή – ένας κόκκινος βελούδινος καναπές, ένα τραπέζι, μια πολυθρόνα – να αφήνουν χώρο στον χορό.

Η Βιβίκα σκέφτεται να πληρώσει την απάτη του Ζαχαρούλη με το ίδιο νόμισμα. Χάρης Ανδριανός, Άννα Στυλιανάκη (φωτογραφία: Studio Kομίνης).

Ο χορός και η κίνηση (χορογραφία Μιμή Αντωνάκη) είναι ένα από τα μεγάλα ατού της παραγωγής, και σε αυτό οι συντελεστές έχουν κάνει σπουδαία δουλειά, αφού πρωταγωνιστές και χορωδία καταφέρνουν να τραγουδούν και να χορέυουν – κάτι που στο λυρικό θέατρο δεν είναι καθόλου δεδομένο. Το δωδεκαμελές κλιμάκιο της Χορωδίας Δήμου Αθηναίων είναι πραγματικά επιτυχημένο χορευτικά και επιπλέον ακούγεται χωρίς πρόβλημα πάνω από την πλήρη ορχήστρα. Το ίδιο και οι πρωταγωνιστές που συνολικά συνδυάζουν εξαιρετικό τραγούδι με χορό και υποκριτική.

Ξανακούσαμε μετά από καιρό τον βαρύτονο Χάρη Ανδριανό, πραγματικά κωμικός και καλοτραγουδισμένος Ζαχαρούλης. Επιβεβαιώσαμε ότι ο τενόρος Δημήτρης Πακσόγλου είναι ένας εξαιρετικός Χαρμίδης (είχε τραγουδήσει τον ίδιο ρόλο πάλι στο Ολύμπια στη σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα τον Φεβρουάριο του 2016), κωμικός αλλά και με εξαιρετική λυρική εκφραστικότητα, ιδίως στα ερωτικά ντουέτα με την Βιβίκα. Την τραγούδησε με υπέροχη φωνή και πολύ συναίσθημα η Άννα Στυλιανάκη,  πιο κοντά στο πνεύμα της όπερας παρά της οπερέτας.

Η Μαρισία Παπαλεξίου ερμήνευσε την Κική με κάποια υπερβολή, την οποία πάντως στήριξε πειστικά. Ο βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος είναι ένας σπουδαίος τραγουδιστής που έχει ερμηνεύσει τους μεγαλύτερους δραματικούς ρόλους (Σιμόν Μποκανέγκρα, Μαρκήσιος Πόζα, Ντον Τζοβάνι, για να μείνουμε στους πιο πρόσφατους), υπενθύμισε ως Συνταγματάρχης πόσο επίσης καλός κωμικός είναι!

Ο χορός και η κίνηση είναι ένα από τα μεγάλα ατού της παραγωγής (φωτογραφία: Studio Kομίνης).

Πολύ καλές και οι ερμηνείες από τους μικρότερους ρόλους (Σταμάτης Πακάκης, Γιάννης Μανιατόπουλος) και οι πεζές συμμετοχές (Κ. Τραντακωνσταντής, Α. Δήμου), και οι χορευτές Δημήτρα Αντωνάκη και Αντώνης Στρούζας, ενώ την παράσταση έκλεψε ως τσιγγάνος Βιολιστής ο Γιάννης Γεωργιάδης, εξάρχων της ορχήστρας. Ο Βαφτιστικός, σε καρικατουρίστικη απόδοση από τον Θανάση Τσατάλμπαση, ήλθε για να οδηγήσει την αίθουσα σε πλήρη παράδοση στην κωμωδία. Εξαιρετική ήταν η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, που έχει ωφεληθεί από τις πρόσφατες συμπράξεις με καλούς αρχιμουσικούς διεθνούς κύρους (Nikolas Nägele, Pierre Dumoussaud). Πολύ καλοί φωτισμοί από τη Στέλλα Κάλτσου.

Οι κυρίες περιεργάζονται τον ήρωα (Δημήτρης Πακσόγλου) που μόλις κατέφτασε μπαρουτοκαπνισμένος από το μέτωπο (φωτογραφία: Studio Kομίνης).

Για το διεθνές κοινό που δεν μπορεί να έλθει στο Θέατρο Ολύμπια υπάρχει κινηματογραφική μεταφορά του 1952 (Σκην. Μαρία Πλυτά) καθώς και ένας δίσκος βινυλίου αναφοράς με αποσπάσματα από τις οπερέτες του Σακελλαρίδη σε διεύθυνση Τότη Καραλίβανου. Και στα δύο πρωταγωνιστεί η Ανθή Ζαχαράτου (1922-2011), Ελληνίδα “Βασίλισσα της Οπερέτας” και συμμαθήτρια της Μαρίας Κάλλας κοντά στην Ελεονόρα δε Ιδάλγο.

Διαβάστε ακόμα: Το φλογερό στυλ του Ιωάννη Συκουτρή (1901-1937).

TAGS :
όπερα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook