Σήμερα o Theo Gennitsakis δεν χρειάζεται να δουλέψει για λογαριασμό άλλων διαφημιστικών εταιρειών, όντας πια ιδιοκτήτης της δικής του, της Pressure.
Τα προβλήματα με τους γονείς του μεγάλωσαν λίγο πριν κλείσει τα 17. Είχαν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από τότε που ο Theo Gennitsakis βγήκε για πρώτη φορά στο δρόμο με μερικά σπρέι στην τσάντα του και αυτό που στην αρχή οι δικοί του προσπέρασαν απλώς ως άλλη μία χομπίστικη πτυχή της αναμενόμενα «γκαζωμένης» συμπεριφοράς ενός εφήβου, πλέον καταλάβαιναν ότι κόντευε να παγιωθεί σε μία κατάσταση που θα απομάκρυνε τον γιο τους ολοένα και περισσότερο από τη σφαίρα της οικογενειακής επιρροής και ασφάλειας –και όχι μόνο γιατί ο Theo έκανε πια γκραφίτι σχεδόν κάθε βράδυ.
«Και ξαφνικά μου αγόρασαν ένα pc», λέει σήμερα, στα 30 του, ο Gennitsakis. «Αυτός ήταν ένας από τους τρεις πιο σημαντικούς σταθμούς στη δημιουργική μου πορεία μέχρι σήμερα. Άρχισα να δουλεύω μπροστά από την οθόνη μέρα νύχτα».
Τότε ήταν που πήρε την απόφαση να φύγει, χωρίς να κοιτάξει πίσω του, από την γαλλική κωμόπολη που μεγάλωσε («ένα γκέτο 50 χλμ έξω από την πρωτεύουσα. Συνηθίζω να λέω ότι μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη επειδή τα 15 μου πρώτα χρόνια στη Γαλλία θέλω να τα ξεχάσω. Οι καλύτερες στιγμές της ζωής μου ήταν όταν ερχόμουν για μεγάλες διακοπές στην Ελλάδα») με προορισμό του το Παρίσι, την πόλη που είχε γεννηθεί, εκεί όπου ακόμη ζει.
Αντιπροσωπευτικό δείγμα της σειράς έργων του με τίτλο ELLES –με προφανείς αναφορές στην pop-art.
Τα πέντε πρώτα του χρόνια εκεί δεν ήταν λίγες οι ώρες που βρισκόταν έξω από το σπίτι του, όλες όμως τις περνούσε στα ατελιέ των διαφημιστικών εταιρειών και των δημιουργικών γραφείων, όπου δούλευε αρχικά ως μαθητευόμενος και κατόπιν ως πολλά υποσχόμενος graphic designer («Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που άρχισα να δουλεύω από τόσο μικρός. Δεν μετανιώνω καθόλου που δεν πήγα σε καμία σχολή design ή διαφήμισης. Δουλεύοντας, έμαθα τη δουλειά πολύ πιο γρήγορα. Και αν για μερικά χρόνια δεν είδα ουσιαστικά τίποτα από το Παρίσι, κατάλαβα ότι άξιζε τον κόπο όταν πια έβλεπα ότι ενδιαφέρονταν για μένα πολλά μεγάλα brands». Nike, Chanel, Adidas, Hermes, Puma, Motorola, L’Oreal είναι μάλλον τα πιο major από αυτά), ώσπου τελικά να νυχτώσει, οπότε και γύριζε στο σπίτι του για να δουλέψει μέχρι το επόμενο πρωί τα δικά του ζωγραφικά σχέδια και εν γένει εικαστικά projects.
Φωτογραφικό ενσταντανέ από τη διαφημιστική καμπάνια του creative agency «Pressure» του Theo Gennitsakis.
Κάπως έτσι, διατηρώντας δηλαδή ευδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στην επαγγελματική και την αμιγώς εικαστική του πορεία, επιμένει να λειτουργεί μέχρι και σήμερα, που δεν χρειάζεται καν να δουλέψει για λογαριασμό άλλων διαφημιστικών εταιρειών, όντας πια ιδιοκτήτης της δικής του, της Pressure.
«Μετά από αρκετά χρόνια εργασίας σε διαφημιστικές, και από το πόστο του creative director, ένιωσα έτοιμος να κάνω κάτι απολύτως δικό μου, μια εταιρεία στην οποία θα συμμετείχαν μόνο άνθρωποι με τους οποίους θα ήθελα πραγματικά να συνεργαστώ. Σήμερα στην Pressure είμαστε δέκα άτομα και αναλαμβάνουμε διαφημιστικές καμπάνιες, websites, διοργάνωση events, και άλλα πολλά. Είμαστε μια μικρή εταιρεία, αλλά έχουμε ήδη καταφέρει να διαχειριζόμαστε brands και προϋπολογισμούς που οι διαφημιζόμενοι συνηθίζουν να δίνουν σε μεγάλες διαφημιστικές. Όλο αυτό είναι μία μεγάλη νίκη για εμάς».
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το «ωραίο φύλο» πάντα βρίσκεται σε πρώτο πλάνο στη δουλειά του.
Και αν οι χαρακτηρισμοί «κιτς» και «αστεία» ακολουθούν μέχρι σήμερα τον εικαστικό Theo Gennitsakis (είτε πρόκειται για τα αμιγώς ζωγραφικά του έργα είτε, κυρίως, για τα illustrations, μια τεχνική που προτιμά κατά κόρον), αυτό έχει να κάνει με το ότι πρώτος απ’ όλους ο ίδιος τους χρησιμοποίησε και φροντίζει να τους επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία.
«Ό,τι κάνω, το κάνω συνειδητά», τονίζει. «Αν τα έργα μου είναι κιτς και αστεία είναι επειδή εγώ ο ίδιος το θέλω. Κάποιοι όταν τα βλέπουν “κολλάνε” στο κιτς στοιχείο. Κάποιοι άλλοι σπάνε αυτό το όριο και καταλαβαίνουν τι θέλω να πω. Αυτοί είναι που με ενδιαφέρουν. Όσο και αν μου αρέσουν οι commercial δουλειές, που αναλαμβάνουμε ως Pressure, το μεγάλο μου όνειρο είναι κάποια στιγμή να μπορέσω να αφοσιωθώ εξ ολοκλήρου στα εικαστικά. Να μπορέσω να ζήσω από αυτά. Μέχρι τότε δεν έχω κανένα πρόβλημα να δηλώνω “αποτυχημένος καλλιτέχνης”». Pardon?!
«Αν τα έργα μου είναι κιτς και αστεία, είναι επειδή εγώ ο ίδιος το θέλω». Αποστολή εξετελέσθη, με έργα σαν και το συγκεκριμένο.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
