Κυριάκος Χαραλαμπίδης, «Καρπολατρία»
Θωμάς, του Διδασκάλου ζηλωτής,
του μπήκε ο πειρασμός να ονειρευτεί
το στήθος της Μαγδαληνής.
Χάρη σ’ αυτό θ’ ακολουθούσε εις τέλος
τον αρχηγό του Μαρτυρίου, θα έχυνε
υγρά οφθαλμών σ’ ανείπωτη λατρεία,
ποθώντας να συνήρμοζε τη «συνουσία»
στο «καθ’ ομοίωσιν» – αλλιώτικα, τη «μέθεξη»
με την εικόνα Εκείνου, που την ταύτιζε
μετά της γυναικός την οπτασία.
Αλλ’ όταν η οσία παρουσιάστη
ολόγυμνη έμπροσθέν του,
ευτύς αυτός της είπε πως επείσθη
και ούτε που την άγγιξε είν’ αλήθεια.
Το θείο εφηβαίο της του χαμογέλασε
κι από εφτά τον πέρασε ουρανούς
αμόλυντης, αδιάφθορης θυσίας.
Πέτρος που το κατάλαβε βγάνει μαχαίρι
σαν έτοιμος από καιρό και πάντα πρώτος.
Κάνει να κάνει θρύψαλα τ’ ανόσιο πάθος
μα τονε πρόλαβε του Διδασκάλου βλέμμα.
Κι αν ερωτάς τι έπραξε η οσία
Μαγδαληνή, δεν ξέρω, δε διασώζεται
στον Κώδικα ντα Βίντσι τι το σχετικό.
Πέρ’ απ’ αυτό, τ’ Απόκρυφα Ευαγγέλια
του Ψευδαριστοφάνους και των άλλων
τα σύλησαν στις μέρες μας οι τυμβωρύχοι.
(Από τη συλλογή «Ηλίου και Σελήνης άλως», εκδ. Ίκαρος, 2017)
Στην επόμενη σελίδα: «Θωμά, το ξέρω ήταν στη φύση σου ποτέ να μην πιστέψεις».