2CC BY-SA 30

Ρέπλικα της καλύβας του Θορώ και το άγαλμά του, στο δάσος κοντά στη λίμνη Ουόλντεν. Photo Credit: 2CC BY-SA 3.0

Εγκαταστάθηκα στο σπίτι μου την 4η Ιουλίου, μόλις τέλειωσε η τοποθέτηση των σανιδιών και της σκεπής. Είχα ενώσει τα σανίδια πολύ προσεκτικά μεταξύ τους, έτσι που το οικοδόμημα να είναι απόλυτα αδιαπέραστο από τη βροχή. Πριν όμως τα βάλω, ξεκίνησα να χτίζω την καμινάδα, την οποία θα τελείωνα μετά το φθινοπωρινό τσάπισμα, πριν αρχίσει να κρυώνει ο καιρός τόσο ώστε να είναι απαραίτητη η φωτιά για ζεστασιά. Ως τότε μαγείρευα έξω, στο έδαφος, νωρίς το πρωί. Aυτός ο τρόπος μαγειρέματος εξακολουθεί να μου φαίνεται πιο σωστός και ευχάριστος από τον συνηθισμένο. Αν τυχόν κι έπιανε βροχή πριν τελειώσω το ψήσιμο του ψωμιού μου, έφτιαχνα ένα πρόχειρο σκέπαστρο από σανίδια πάνω από τη φωτιά και καθόμουν από κάτω, να παρακολουθώ το καρβέλι μου να ψήνεται. […]

O άνθρωπος που χτίζει το δικό του σπίτι έχει πολλά κοινά με το πουλί που φτιάχνει τη φωλιά του. Ποιος ξέρει, αν οι άνθρωποι κατασκεύαζαν τις κατοικίες τους με τα ίδια τους τα χέρια και αν έβρισκαν απλούς και τίμιους τρόπους για να εξασφαλίσουν τροφή για τους εαυτούς τους και για τις οικογένειές τους, ίσως η ποιητική ικανότητα να αναπτυσσόταν παγκοσμίως, όπως συμβαίνει με τα πουλιά, που όλα τους τραγουδούν όντας απασχολημένα με το χτίσιμο της φωλιάς και την εξεύρεση της τροφής. […]

«Η κατοικία μου ήταν μικρή, δεν έφτανε ούτε για να φιλοξενήσει έναν αντίλαλο», γράφει ο Θορώ. (Στη φωτογραφία αναπαράσταση του εσωτερικού της καλύβας του συγγραφέα) Photo Credit: 2CC BY-SA 3.0

«Η κατοικία μου ήταν μικρή, δεν έφτανε ούτε για να φιλοξενήσει έναν αντίλαλο», γράφει ο Θορώ. (Στη φωτογραφία αναπαράσταση του εσωτερικού της καλύβας του συγγραφέα) Photo Credit: 2CC BY-SA 3.0

Θα μπορούσα να πω ότι άρχισα να κατοικώ στ’ αλήθεια στο σπίτι μου από τη στιγμή που ξεκίνησα να το χρησιμοποιώ όχι μόνο για καταφύγιο, αλλά και για τη ζεστασιά που πρόσφερε. Είχα ένα ζευγάρι σιδερένια στηρίγματα για τα ξύλα στο τζάκι και με ευχαριστούσε να βλέπω την καπνιά να μαζεύεται στο πίσω μέρος της καμινάδας που είχα χτίσει. Σκάλιζα τη φωτιά με δικαιολογημένη ικανοποίηση. Η κατοικία μου ήταν μικρή, δεν έφτανε ούτε για να φιλοξενήσει έναν αντίλαλο· όμως στα μάτια μου φάνταζε μεγάλη, μια και αποτελούνταν από ένα και μοναδικό δωμάτιο και βρισκόταν μακριά από τους πλησιέστερους γείτονες. Όλα τα καλά που διαθέτει ένα σπίτι βρίσκονταν συγκεντρωμένα στο ένα εκείνο δωμάτιο: κουζίνα, κάμαρα, σάλα και καθιστικό μαζί. Κι έτσι απολάμβανα μαζεμένα όλα όσα χαίρεται ο γονιός, το παιδί, ο αφέντης και ο υπηρέτης, όλοι δηλαδή όσοι ζούνε σ’ ένα σπίτι. […]

O άνθρωπος που χτίζει το δικό του σπίτι έχει πολλά κοινά με το πουλί που φτιάχνει τη φωλιά του.

Oι δουλειές του σπιτιού ήταν κι αυτές μια ευχάριστη ενασχόληση. Όποτε έβλεπα το πάτωμά μου βρώμικο ξυπνούσα νωρίς και, αφού έβγαζα έξω στο γρασίδι όλα μου τα έπιπλα, το στρώμα και τη βάση του κρεβατιού, κατάβρεχα το πάτωμα, το πασπάλιζα με ψιλή λευκή άμμο από τη λίμνη κι έπειτα το έτριβα με μια σκούπα ώσπου να γίνει ολόλευκο και πεντακάθαρο. Και ως την ώρα που οι χωρικοί έπαιρναν το πρωινό τους ο ήλιος είχε στεγνώσει το σπίτι μου αρκετά ώστε να μπορώ να ξαναβάλω τα πράγματά μου μέσα κι έτσι η μελέτη μου δε διακοπτόταν σχεδόν καθόλου. Τα έπιπλα και τα αντικείμενα του νοικοκυριού μου συνέθεταν μια ευχάριστη εικόνα έτσι όπως ήταν σωριασμένα στο γρασίδι, σαν την πραμάτεια των γύφτων, με το τραπέζι μου με τα τρία πόδια, από το οποίο δεν είχα κατεβάσει τα βιβλία, την πένα και το μελανοδοχείο, να στέκεται καταμεσής στα πεύκα και τις καρυές. Μου φαινόταν σαν να χαίρονταν και τα ίδια που έβγαιναν από το σπίτι, και σαν να δυσανασχετούσαν όταν άρχιζα να τα κουβαλάω ξανά μέσα.

Ώρες-ώρες έμπαινα στον πειρασμό να φτιάξω μια τέντα και να καθίσω εκεί έξω. Άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω να βλέπω τον ήλιο να καθρεφτίζεται πάνω στα πράγματα αυτά και να ακούω τον άνεμο ελεύθερο να φυσάει γύρω τους. Τα πιο οικεία μας αντικείμενα δείχνουν πολύ πιο ενδιαφέροντα έξω από το σπίτι παρά μέσα σ’ αυτό. Ένα πουλί κάθεται σ’ ένα κλαρί εκεί κοντά, βότανα φυτρώνουν κάτω από το τραπέζι και οι κληματσίδες μιας βατομουριάς τυλίγουν τα πόδια του· πευκοβελόνες, αγκάθια από κάστανα και φύλλα από αγριοφραουλιές βρίσκονται σκορπισμένα ολόγυρα. Mοιάζει σαν να είναι αυτός ο λόγος που τα μοτίβα αυτά από τη φύση άρχισαν να σκαλίζονται πάνω στα έπιπλά μας, στα τραπέζια, στις καρέκλες και στα κρεβάτια μας – το γεγονός ότι κάποτε όλα αυτά τα έπιπλα είχαν σταθεί καταμεσής στη φύση. […]

 

Στην επόμενη σελίδα: Βυθισμένος στην έκσταση της ονειροπόλησης.

1 2 3 4

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top