Μαζί με τον Warhol, ήταν οι μόνοι σύγχρονοι καλλιτέχνες που είχαν την τιμητική τους στη δημοπρασία της μνημειώδους συλλογής YSL- Pierre Bergé. Για πάνω από πενήντα χρόνια, το ζεύγος με τις κοινές εκθέσεις και τα χωριστά εργαστήρια δημιουργεί έπιπλα-γλυπτά απίστευτης ποίησης.
Τη δεκαετία του ’70, ο YSL ήταν από τους πρώτους που ενέδωσαν στο σύμπαν τους. Για κείνον, η Κλοντ δημιουργεί 15 καθρέφτες με φυτικό διάκοσμο από χαλκό για την αίθουσα μουσικής της οδού Babylone· ύστερα του βάζει σε καλούπι το μπούστο της περίφημης Veroushka, απογειώνοντας την κολεξιόν του ‘69. Ο Φρανσουά-Ξαβιέ θα του σμιλέψει πέντε πολυθρόνες-πουλιά το 1974 σε άσπιλο μάρμαρο Κρήτης, υπό τη διεύθυνση του αρχιτέκτονα Μανώλη Καρυτηνού.
Και δυο χρόνια αργότερα, ο Serge Gainsbourg θα περάσει μερόνυχτα μπροστά στη βιτρίνα της γκαλερί της οδού Vermeuil χαϊδεύοντας με τα μάτια τον “Άνθρωπο με ένα λάχανο για κεφάλι”, το οποίο και αγοράζει τελικά, για να φτιάξει έναν από τους πιο εμπνευσμένους του δίσκους. Με τον Ιόλα συνεργάστηκαν στενά, ενώ σήμερα εκπρόσωπός τους στην Ελλάδα είναι η Μαριάννα Σταφυλοπάτη.
Ανάμεσα στους φανατικούς συλλέκτες των έργων τους φιγουράρουν τα ονόματα του Karl Lagerfeld ή του Tom Ford. Εμβληματικό τους έργο το “Μπαρ με στρουθοκάμηλους” από λευκή πορσελάνη, για τον Ζορζ Πομπιντού.
Η ιστορία τους είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ευτυχισμένων στιγμών του 20ου αι. Είναι αδύνατο να τους κατηγοριοποιήσεις. Δημιούργησαν ένα σύμπαν που αναπαράγει τη γοητεία του επίγειου παράδεισου, με τον ίδιο περίπου τρόπο που το έκαναν οι ζωγράφοι της Αναγέννησης. Μυθικά ζώα, παραμυθένια φύση είναι τα συστατικά ενός καλλιτεχνικού τοπίου που σε υποχρεώνει να καλωσορίσεις τα ίδια σου τα όνειρα.
Μαζί, οι Lalannes είναι ένας Archiboldo. Μαστορεύουν μια νέα γλώσσα και μας κάνουν τους κλειδοκράτορες μιας παράλληλης ερμηνείας. Αποπλανώντας τη φύση, διαστρέφοντας τα ζώα, τα πρόσωπα, τα σπαράγματα των κορμιών, μας αποκαλύπτουν πραγματικότητες αλλιώτικες, δυνατότητες για νέους συνειρμούς.
Αδιάφοροι στην τυραννία της αφαίρεσης, μένουν πιστοί σε μια παραστατική γλυπτική που έρχονται να πλανέψουν ο σουρεαλισμός, το χιούμορ, η απιθανότητα, η ποίηση. Μαζί τους, γίνεσαι μια (ευτυχισμένη) Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Φανταστικοί ρινόκεροι με σώματα-συρτάρια για σεκρετέρ, φρύνοι σε σχήμα πολυθρόνας, ιπποπόταμοι-μπανιέρες.
Οι Γάλλοι, αμήχανοι, τσίνισαν. Είχαν να κάνουν με έργα τέχνης ή με design; Το ερώτημα παραμένει επίκαιρο και σήμερα. Ιδίως σήμερα. “Η διαμάχη μεταξύ καθαρής τέχνης και διακοσμητικής τέχνης υπήρχε ανέκαθεν. Όταν κάτι είναι χρηστικό, θεωρούμε πως δεν υπάρχει τέχνη. Πάρτε για παράδειγμα μια αφρικανική μάσκα. Αρχικά έχει μια τελετουργική χρήση. Τη βγάζετε από το πλαίσιο αναφοράς της και γίνεται έκθεμα κατάλληλο για το μουσείο”, εξηγεί ο Ξαβιέ που, στα 81 του, μας άφησε χρόνους προ 7ετίας. Σαν σήμερα, 7 Δεκεμβρίου.
Διαβάστε ακόμα: O Σέργιος Ντιαγκίλεφ και τα Ρωσικά Μπαλέτα του.