THE OPENING OF MISTY BEETHOVEN

The Opening of Misty Beethoven (1976)

Σκηνοθεσία: Ράντλεϊ Μέτζγκερ.
Παίζουν: Κόνστανς Μάνεϊ, Τζέιμι Γκίλις, Τέρι Χολ.

What’s up, doc? Η πόρνη Μίστι Μπετόβεν (Κόνστανς Μάνεϊ) συναντά τυχαία το σεξολόγο Σέιμουρ Λαβ (Τζέιμι Γκίλις) και αυτός της υπόσχεται πως από το «ναδίρ του πάθους» που βρίσκεται θα τη μεταμορφώσει σε ένα άτομο που θα εμπνέει στους γύρω της τον έρωτα.

Πώς το τρίβουν το πιπέρι: Αν υπήρχε μια λέξη συνώνυμη με το έργο του Ράντλεϊ Μέτζγκερ, αυτή χωρίς αμφιβολία θα ήταν το «κλασάτο». Είτε ο λόγος γίνεται για τις soft core εκδοχές του ερωτικού του σινεμά –κυρίως της δεκαετίας του ’60– είτε για τις πιο «σκληρές» απεικονίσεις του, το έργο του αποτελεί τον αφρό της σαμπάνιας του ερωτικού κινηματογράφου. Στην περίπτωση της «Misty Beethoven» χρησιμοποιεί το μύθο του Μπέρναρντ Σο σχετικά με τον Πυγμαλίωνα σαν ένα χαλαρό πλαίσιο για να ξεδιπλώσει τη δική του ιστορία. Η Μίστι εργάζεται ως πόρνη στο Παρίσι, σε μια πόλη που αποπνέει την ευρωπαϊκή παρακμή, παρακμή που αποτυπώνεται ακόμη και στο μακιγιάζ αλλά και στις ενδυματολογικές επιλογές της ηρωίδας. Η καριέρα της βρίσκεται σε σημείο καμπής, μέχρι που γνωρίζει τον Σέιμουρ Λαβ, και τότε όλα θα αλλάξουν. Ο Λαβ δεν θα απελευθερώσει μόνο τη λίμπιντο της Μίστι, αλλά μοιάζει να παρέχει το ιδανικό άλλοθι ώστε το παρακμασμένο ευρωπαϊκό πνεύμα να απελευθερώσει τις τελευταίες του ζωτικές δυνάμεις. Η «Misty Beethoven» είναι ένα μπαρόκ ντελίριο αισθησιασμού, με την υπογραφή ενός ανθρώπου που ζει μόνο για χάρη του καλού γούστου.

Μαζοχιστική αύρα στο σαρκικό έρωτα: «…Και κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλος ο ιδεαλισμός και όλη η ποίηση βρίσκονται μέσα στον άντρα, και πως, αντιθέτως, η γυναίκα είναι η προσωποποίηση του πεζού – το ενδιαφέρον της για την επιστήμη, την τέχνη ή τις δημόσιες υποθέσεις, όλα αυτά δεν είναι παρά υποκρισία και ματαιοδοξία. Όντας μια φύση καθαρά αισθησιακή, αυτό που απαιτεί βασικά από τον άντρα είναι να την αγαπήσει αισθησιακά, διαισθάνεται την ανωτερότητα του πνεύματος, της ψυχής, του χαρακτήρα του άντρα και νιώθει πως πρέπει –σε αντιστάθμισμα– να τον υποτάξει σαρκικά. Νιώθει ταπεινωμένη, βαθιά πληγωμένη όταν ο άντρας την αντιμετωπίζει με ψυχραιμία και λογική, όταν δεν την ποθεί – είναι ευτυχής μονάχα όταν καταφέρει να τον αποστερήσει από εκείνο με το οποίο την ξεπερνά: τη λογική. Εξ ου η ξαφνική, σχεδόν στοιχειακή έλξη των δύο αντιθέτων, εξ ου επίσης και η εξίσου απότομη απώθηση. Ποτέ μου δεν είχα αυταπάτες σχετικά με αυτού του είδους τον έρωτα, αλλά χρειαζόμουν και την απτή απόδειξη πως η γυναίκα είναι ανίκανη τόσο για πνευματικό έρωτα όσο και να παραμείνει πιστή μες στο πλαίσιο του σαρκικού έρωτα. Τι άλλο μας μένει, λοιπόν, πέρα από τη φιλία, τη γνήσια ανδρική φιλία; Να, έτσι καταλαβαίνω το “Συμπόσιο” του Πλάτωνα. Αλλά μου μένουν ακόμα και πολλά άλλα: έχω εσένα, έχω τον πατέρα μου, τα αδέλφια μου, έχω το φίλο μου τον Σούστερ και τη μαύρη φίλη μου. Σε μερικές μέρες θα μου δώσουν άδεια και θα έρθω σπίτι κοντά σου, κοντά τους: χαιρέτησε εκ μέρους μου όλες τις χελιδονοφωλιές της στέγης μας κι όλους τους αραχνοϊστούς…» (Επιστολή του Λέοπολντ Ρίτερ φον Ζάχερ-Μαζόχ στη μητέρα του)

 

Στην επόμενη σελίδα: Η Μέριλιν Τσέιμπερς ικανοποιεί (Πίσω από την Πράσινη Πόρτα) τις πιο μύχιες επιθυμίες της.

1 2 3 4 5

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top