Interno di un convento

1. Τα Απόκρυφα Ενός Μοναστηριού (Interno di un Convento, 1978)

Παίζουν: Λίτζια Μπράνις, Μαρίνα Πιέρο, Χάουαρντ Ρος

What’s up, doc? Η ηγουμένη ενός μοναστηριού (Γκαμπριέλα Τζακόμπα) είναι αποφασισμένη να κρατήσει μακριά από τους «κοσμικούς» πειρασμούς τις μοναχές και τις δόκιμες του μοναστηριού της. Έτσι, όταν ανακαλύπτει πως μία από τις μοναχές συνεχίζει να επικοινωνεί με το φίλο που είχε πριν χρισθεί, η ηγουμένη, για τιμωρία, της ξυρίζει τα μαλλιά της. Είναι, επίσης, ιδιαίτερα σκληρή με κάθε άντρα που επισκέπτεται τη μονή, όπως με το χασάπη Σίλβα (Αλεσάντρο Παρτεξάνο), ο οποίος έχει σχέση με την αδελφή Μαρτίνα (Λορεντάνα Μαρτίνεζ), ή τον ανιψιό του εξομολογητή Ροντρίγκο (Χάουαρντ Ρος), ο οποίος βλέπει με ερωτική διάθεση την αδελφή Κλάρα (Λίτζια Μπράνις).

Ο εν Χριστώ γάμος: Σε συγχρονικότητα με τις «Δαιμονισμένες» του Κεν Ράσελ, τα «Απόκρυφα Ενός Μοναστηριού», γυρισμένα με κάμερες στο χέρι και σε φυσικό φωτισμό –πολύ πριν από το Δόγμα 95 του Λαρς φον Τρίερ και των συν αυτώ– δίνουν τον τόνο του «σινεμά-αλήθεια». Αν και η δομή της ταινίας είναι υπέρ το δέον χαλαρή, δίνοντας την αίσθηση ότι είναι κατασκευασμένη από ανόμοια μεταξύ τους κομμάτια πλοκής, ο Μπορόβτζικ πετυχαίνει διάνα στο στόχο του: να καταγράψει την ανάλαφρη ομορφιά του γυναικείου σώματος, αλλά και να περιγελάσει την αφόρητα πληκτική υποκρισία των ανθρώπων της εκκλησίας. Σκηνή ανθολογίας, το ξύλινο γουδί στο οποίο η πανέμορφη Μαρίνα Πιέρο φιλοτεχνεί το πρόσωπο του Χριστού προτού το χρησιμοποιήσει ως δονητή.

Η λατρευτική αποθέωση της γυναίκας:
«Μικρή γυναίκα βλέποντας τη συμφορά
έχουν μεθύσει τα μέλη σου από έρωτα
που θύεται αγνότερος αντίκρυ στ’ άστρα.
Κι εγώ θα μείνω μια βρόμικη προσευχή
με κρύσταλλα χρωματιστά
ψηλά χαμένος.

Μια γυναίκα κλαίει στον ίσκιο της φωνής
–ω χλοερά γόνατα– και φεύγει
το κακό σαν άχρηστο ζώο.
Έβλεπα τα στήθη της
κι ήτανε βράδυ πολύφυλλο και φωτισμένο.
Σα μίσχος άνθους ο χρόνος
αθώα υψούμενος.

Η γυναίκα βαθαίνει το κορμί
πότε την ψυχή με τους ήλιους της
αλλάζει την όραση σε σκοτεινό δρόμο
είναι δίχως τρόμο.
Παίρνω τη λύπη σαν κλουβί
πουλιά δεν έχω
γυρίζοντας απ’ τα μαλλιά της
βλέπω το κέρδος δειλιασμένο
δροσερός από τρόμο.

Η αγάπη δεν υπάρχει στο σώμα
δεν είναι καν το περιστέρι όταν χιονίζει ευτυχία
δεν τη βλέπω στο γενετήσιο μάκρος.

Είσαι μια ήπειρος του στήθους απ’ τα βάθη των φυλών
είσαι πλανόδια σαν το φεγγάρι
ο πόνος είναι πλόκαμος κι η αγάπη σου υδράργυρος
γυναίκα, πείσμα της Ασίας.
Όταν αφήνεις ένα βλέμμα στις κοιλάδες να ωριμάζει
καθώς οι άνεμοι το ταξιδεύουν ως τα ύψη
νέμεσαι τα κλαδιά και χύνεις δηλητήρια μες στο φεγγάρι.
Μόνη σα φόνος κατοικείς τη συνείδηση
συνωμοτώντας αντίκρυ στις θεότητες των πουλιών
εσύ με μαύρα ποταμικά μαλλιά
εσύ πάλι και πάλι με σκοτεινά μάτια.
Λέω στον ήλιο να σταθεί χωρίς την αγαθότητα
σχίζοντας το μεγάλο χρώμα του ονείρου
στον ήλιο να σε πολεμήσει με βοερό θειάφι
και να γκρεμίσει όλη τη θύμηση που με παιδεύει.
Να οι καιροί στα βήματά σου μ’ έφεραν
οι φυτικοί δεινόσαυροι τα ουράνια πλάτη
μια δέσμη χαλαρή του αίματος έτοιμη να σκορπίσει
τότε που φώναζα δίχως απόκριση: Θέλω να γίνω γαλάζιος.»

(«5 Ερωτικά Αποσπάσματα», Νίκος Καρούζος)

Δείτε εδώ όλη την ταινία.

Διαβάστε ακόμα: Οι top 5 αγαπημένες ταινίες του Κρίστοφερ Νόλαν

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top